Πως να σωθούμε.

Του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην επιθυμεί τη σωτηρία της χώρας. Θα ήταν αυτοκτονικός παραλογισμός το αντίθετο. Συνεπώς οι καλές προθέσεις είναι δεδομένες. Είναι γνωστό, όμως, πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος πάντα με καλές προθέσεις. 

Τη σωτηρία της χώρας ήθελαν και ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αλλά την οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Σ’ αυτό συνέτεινε η δυσφήμηση της χώρας μέσω των διεθνών μέσων ενημέρωσης και, κυρίως, με τη μνημονιακή πολιτική που επέβαλε η τρόικα, ήτοι το κυρίαρχο αμερικανο-ευρωπαϊκό πολιτικο-χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

Εν άλλοις λόγοις, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκανε εγκληματικό λάθος, όταν καθυστέρησε να αντιμετωπίσει την κατάσταση, εγκλωβισμένη στον προεκλογικό λαϊκισμό του συνθήματος «χρήματα υπάρχουν» αλλά και στην πανικόβλητη αποδοχή εν συνεχεία του Μνημονίου. 

Ασφαλώς το πρόβλημα προϋπήρχε, αλλά επιδεινώθηκε ηλιθιωδώς. Τα μέτρα άγριας λιτότητας τσάκισαν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους καθώς και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, βαθαίνοντας την ύφεση της ελληνικής οικονομίας και εκτοξεύοντας στα ύψη την ανεργία.

 Ουσιαστικά η Ελλάδα χρεοκόπησε αν λάβει κανείς υπόψη πως η Αργεντινή το 2001, δηλαδή το έτος της χρεοκοπίας της, είχε έλλειμμα 11%, ανεργία 20% και πληθωρισμό 40%. Αλλά γιατί η τρόικα επέβαλε αυτή την πολιτική θανάτου; Γιατί την ενδιαφέρουν μόνο οι τράπεζες και όχι η πραγματική οικονομία και η εργασία. Γιατί το κυρίαρχο πολιτικο-χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι 523 ευρωπαϊκές τράπεζες άντλησαν 489 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1%. Οι ίδιες τράπεζες εν τω μεταξύ δανείζουν με επιτόκιο 7% και πλέον! Όμως, τελικά, και οι τράπεζες μόνο πρόσκαιρα διασώζονται, αφού η κατάρρευση του οικοδομήματος της πραγματικής οικονομίας συμπαρασύρει και τις ίδιες. 

Γι’ αυτό έχουν άδικο όσοι θεωρούν ότι η συνεχιζόμενη λιτότητα θα σώσει την Ελλάδα, δηλαδή ένα κομμάτι της, τις τράπεζες. Η λήψη του νέου δανείου είναι απλώς μία αγορά χρόνου, η οποία χωρίς ανάπτυξη αναβάλλει απλώς την ασύντακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. 

Το δίλημμα, συνεπώς, είναι: Λιτότητα ή ανάπτυξη;

 Ασφαλώς είναι τεράστιο λάθος να σκέφτεται κανείς σ’ αυτή τη συγκυρία με όρους προσωπικής ή κομματικής ιδιοτέλειας. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αποκτήσει ξανά τις απολεσθείσες συλλογικές της αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια αλλά και ένας υγιής, ανοιχτός πατριωτισμός. 

Ολόκληρος ο ελληνισμός πρέπει να ενεργοποιηθεί με ένα όραμα που θα κινητοποιεί τους Έλληνες όπου Γης. Η κινητοποίηση αυτή θα έχει ως στόχο της σωτηρία της Ελλάδας και όλων των Ελλήνων και όχι του 1% εξ αυτών. Δεν μπορεί η Ελλάδα της εργασίας να είναι μόνιμα η χαμένη.

 Οι πολιτικοί και οι "έχοντες" θα πρέπει να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα της προσφοράς και της θυσίας. Αλλιώς το 1% των "πάνω" θα αντιμάχεται συνεχώς με το 99% των "κάτω" σ’ έναν ιδιότυπο κοινωνικό εμφύλιο από τον οποίο θα βγει χαμένη όλη η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες.

πηγή