Με την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία οι ευρωπαϊκοί λαοί ξύπνησαν από τον λήθαργό τους.
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Διαπίστωσαν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τους τα διαφήμιζε η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή ότι είμαστε τόσο ισχυροί ως μέλη της, ώστε η μόνη μας έγνοια θα είναι αν τα φύλα είναι 62 ή 63, αν είναι καλύτερα τα φωτοβολταϊκά ή οι ανεμογεννήτριες για την πράσινη ανάπτυξη και αν η μάσκα προστασίας στο σούπερ μάρκετ πρέπει να είναι απλή ή ενισχυμένη. Πίστεψαν ότι τον ελεύθερο μας χρόνο θα τον περνούσαμε τρέχοντας στα λιβάδια με τις κοτσίδες ξέπλεκες, ως άλλη Γκρέτα Τούμπεργκ, πίνοντας χυμούς με οικολογικά καλαμάκια και απολαμβάνοντας βίγκαν πικ νικ με σκεύη από οικολογικά υλικά, ενώ θα ακούγαμε Τζον Λένον και «Imagine all the people». Η αγαπημένη Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο θα είχε λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα ζούσαμε μέσα στην ευμάρεια, «με περισσότερες θέσεις εργασίας, οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή» -έτσι έλεγε το Σύμφωνο της Λισαβόνας στις αρχές του 2000-, αλλά θα έλυνε και τα προβλήματα ενός δισ. φτωχών του υπόλοιπου πλανήτη.
