Η Ελλάδα σύρεται σε μια ιστορική καταστροφή και το κατεστημένο των κυβερνήσεων του Μνημονίου αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα... Δεν υπήρχε λόγος να υποστούμε νέο και οριστικό εξευτελισμό, με την ταπεινωτική –όπως διαφαίνεται– αναδιάρθρωση του χρέους και το νέο Μνημόνιο, μαζί με όλη τη μιζέρια που θα φορτώσει στην κοινωνία και την οικονομία μας, καθώς θα εξοντωθούν τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία αλλά και θα θρυμματιστούν πια βαθιά οι κοινωνικές αντοχές, εξωθώντας την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση και τον κοινωνικό ιστό σε πλήρη διάλυση.
Ο φαύλος κύκλος «δάνεια για αποπληρωμή του χρέους - Μνημόνια που βαθαίνουν την ύφεση και μεγαλώνουν το χρέος - νέα δάνεια και νέα Μνημόνια, που απαιτούν «κούρεμα» της τάξης του 50% με 60%» οδηγεί τη χώρα σε κοινωνική Φουκουσίμα. Επειδή πλέον οι περικοπές όλων των κοινωνικών δαπανών φθείρουν τη Δημοκρατία και διαλύουν την κοινωνική συνοχή, για να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές μας. Και επειδή οι οικονομικές θυσίες και άδικες είναι και θα μας κάνουν δουλοπάροικους των δανειστών μας. Σκεφτείτε μόνο τις συνέπειες, αν εκχωρήσουμε πλήρως στη Φρανκφούρτη τα ηνία μιας βυθισμένης σε κρίση οικονομίας, αποσταθεροποιώντας εν τω μεταξύ και το πολιτικό μας σύστημα, μόνο και μόνο για να ακούσουμε σε λίγο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς ωθεί στην έξοδο από το ευρώ.
Υπάρχει, όμως, μια βασική παραδοχή του διεθνούς Δικαίου, πως καμία κυρίαρχη χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συνομολογήσει την οικονομική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόμενη σε μέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν το λαό της. Αλλά τα διλήμματα καταστροφής πτοούν το ηθικό και υποτάσσουν τον άνθρωπο. Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί ενεός τους Ευρωπαίους εταίρους - δανειστές –με επικεφαλής το Βερολίνο– να καθορίζουν το μέλλον της Ελλάδας ερήμην του.
Ωστόσο, οι δήθεν «πολύ σοβαροί άνθρωποι της Ευρώπης» συνεχίζουν να εμφανίζονται ολοένα και πιο γελοίοι. Το παγκόσμιο «θρίλερ του ευρώ», με τη μετάδοση της κρίσης χρέους και την κατάρρευση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, καθιστά επιβεβλημένες νέες έκτακτες αποφάσεις για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Από τις πρώτες ημέρες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν να... τετραγωνίσουν τον κύκλο, παρουσιάζοντας τη λαϊκή συναίνεση για την αποδοχή του ευρώ με την υπόσχεση της αλληλεγγύης, με βάση ένα δίχτυ κοινωνικής ασφαλείας σε εθνικό επίπεδο και την ισχυρή εισροή κεφαλαίων από τα πλούσια προς τα φτωχότερα κράτη.
Για μερικά χρόνια αυτό λειτούργησε. Τώρα, όμως, φαίνεται πως το «μεγάλο παζάρι» άρχισε να καταρρέει. Αυτό μπορεί να φαίνεται παράξενο. Αλλά ο δημόσιος διάλογος στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, σχεδόν παντού... είναι ζοφερός. Το θέμα του διαλόγου περιστρέφεται στο πώς θα αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρώ ή ο «βαθμιαίος διαμελισμός» της Ευρωζώνης με το διωγμό της Ελλάδας.
Αναγκαίο είναι ακόμη να καθιερώσει ένα είδος ευρωομολόγου, όπως αυτό που πρότεινε η Κομισιόν. Η άρνηση της Γερμανίας να δεχτεί και αυτή την πρόταση, χωρίς αλλαγή στάσης εκ μέρους της, θα φέρει σύντομα την καγκελάριο Μέρκελ μπροστά σε δυσοίωνα τετελεσμένα γεγονότα, καταγγέλλει ο Economist.
Η κρίση επέτεινε την απαισιοδοξία. Ανώτατοι «ευρωκράτες» προβάλλουν το επιχείρημα ότι η λαϊκή εμπιστοσύνη κλονίστηκε από την αντίληψη πως η κατάρρευση προήλθε επί της ουσίας από την κρίση του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού. Μιλούν για έξαρση του οικονομικού εθνικισμού της Γερμανίας και για υποχώρηση του λαϊκού αισθήματος νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμών της. Η ΕΕ δεν μπορεί να επιβιώνει εσαεί κατ’ αυτό τον τρόπο. Οι πολίτες της Ευρωζώνης θα πρέπει να πειστούν ότι υπάρχει, επίσης, «κοινωνική διάσταση», αλλιώς... «χαθήκαμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου