Ο κύβος πλέον ερρίφθη. Παρά την προσπάθεια ΝΔ και ΛΑΟΣ να παρουσιάσουν εικόνα «σκληρής διαπραγμάτευσης», είναι απόλυτα σαφές ότι μαζί με το πάντα πρόθυμο ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη αποδεχτεί τους εξοντωτικούς όρους της νέας δανειακής σύμβασης. Δεν είναι τυχαίο ότι από τον επίσημο λόγο έχει εξαφανιστεί κάθε αναφορά στην αδικία, τη φτώχεια ή τη ριζική επιδείνωση των όρων διαβίωσης και κυριαρχεί μόνο η επίκληση της επερχόμενης χρεοκοπίας με μόνη «διαφοροποίηση» με την Τρόικα το ζήτημα της ύφεσης.
Ας μην υπάρχει καμιά αυταπάτη: τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί ισοδυναμούν με πραγματική κοινωνική καταστροφή και ολοκλήρωση μιας χωρίς προηγούμενο ιστορικής οπισθοδρόμησης. Η τεράστια μείωση των κατώτατων μισθών, ακόμη και εάν διατηρηθούν στα χαρτιά τα δώρα, και η κατάργηση ουσιαστικά των συλλογικών συμβάσεων σημαίνουν την πλήρη βαρβαρότητα στην αγορά εργασίας και την εμπέδωση συνθήκης υπερεκμετάλλευσης, ενώ διαμορφώνει όρους ενός μαζικού κύματος νεόπτωχων. Το νέο κύμα μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων δεν θα γίνει πλέον με συνταξιοδοτήσεις ή εφεδρείες αλλά με απολύσεις. Οι περικοπές δαπανών στο δημόσιο πλέον θα καταστήσουν αδύνατη τη λειτουργία κρίσιμων υποδομών. Οι τράπεζες θα λάβουν τεράστια ποσά, αλλά το κράτος θα εξακολουθήσει προκλητικά να παραχωρεί τη διοίκηση στους ιδιώτες.
Οι θλιβεροί υπάλληλοι των δανειστών υποστηρίζουν ότι έτσι αποφεύγεται η χρεοκοπία και κατοχυρώνουμε την παραμονή στο ευρώ. Τολμούν μάλιστα να υποστηρίζουν ότι αυτό είναι ύψιστο εθνικό καθήκον, ενώ τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ επαναλαμβάνουν μονότονα την απολογητική της καταστροφής. Αποσιωπούν, όμως, ότι στην πραγματικότητα απλώς ζούμε τη διαχείριση της χρεοκοπίας και το πιο πιθανό είναι και ακόμη περισσότερα μέτρα θα επιβληθούν.
Με αυτή την πολιτική δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την πλήρη και καθολική σύγκρουση. Χρειαζόμαστε τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αναταραχή, η χώρα να βρεθεί πραγματικά σε κατάσταση «ακυβερνησίας» από τις λαϊκές αντιδράσεις, η κοινωνική ανυπακοή να πάρει μορφή λαϊκής εξέγερσης. Οι απεργίες, οι καταλήψεις, οι μαχητικές διαδηλώσεις, η επίμονη παραμονή στους δρόμους και τις πλατείες είναι ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε. Όχι μόνο για να μην περάσει η δανειακή σύμβαση αλλά και για να καταρρεύσει υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Σε αυτή τη συγκυρία οι ευθύνες της Αριστεράς είναι τεράστιες και ιστορικές. Πρέπει να βοηθήσει την κοινωνία να ξαναβρεί την αξιοπρέπειά και την υπερηφάνειά της, να πιστέψει ξανά στις συλλογικές της δυνάμεις. Πρέπει να κάνουμε το «Όχι στη δανειακή σύμβαση – δεν θέλουμε τα δάνειά σας – δεν θέλουμε τα ευρώ σας» παλλαϊκή κραυγή αντίστασης. Είναι ανάγκη να σηκώνουμε το γάντι και να πούμε ότι απέναντι στη χρεοκοπία απάντηση είναι η άμεση παύση πληρωμών στο χρέος στο δρόμο για τη διαγραφή του και απέναντι στον εκβιασμό της ΕΕ λύση είναι η άμεση έξοδος από το ευρώ και η ρήξη με την ΕΕ, μαζί με ένα πρόγραμμα άμεσων ριζοσπαστικών μέτρων όπως είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, η επιβολή ελέγχων στις κινήσεις κεφαλαίων και η αναδιανομή εισοδήματος.
Το να συζητάμε ακόμη ότι είναι «εθνικισμός» η έξοδος από το ευρώ ή να υποστηρίζουμε ότι είναι «ψευτοδίλημμα» το ευρώ ή δραχμή, όπως και το να προτείνουμε αναποτελεσματικά ημίμετρα όπως την τριετή αναστολή του χρέους, σημαίνει ότι απλώς νομιμοποιούμε και ενισχύουμε τον ιδεολογικό εκβιασμό της Τρόικας και της κυβέρνησης.
Παράλληλα, περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο να ανοίξει η συζήτηση για ένα άλλο εναλλακτικό πρότυπο ανάπτυξης σε ρήξη με τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» και την λογική του καπιταλιστικού κέρδους, για να πειστούν ευρύτερα στρώματα ότι «υπάρχει ζωή μετά το ευρώ»! Μια τέτοια ριζοσπαστική προγραμματική κατεύθυνση, ένας τέτοιος πραγματικός – και όχι φραστικός...- αντικαπιταλισμός, θα έδινε νόημα και περιεχόμενο σε ένα Αριστερό Μέτωπο που θα αναμετριόταν πραγματικά και με το ερώτημα της εξουσίας.
Και βέβαια όλα αυτά θα είναι απλές αντιπαραθέσεις επί χάρτου εάν τώρα, την ώρα της μεγάλης μάχης, δεν υπάρχει η πιο πλατιά ενωτικά στράτευση στην κλιμάκωση των αγώνων και στο λαϊκό ξεσηκωμό. Οι χωριστές συγκεντρώσεις, οι παραταξιακές λογικές, οι ιδιοκτησιακές νοοτροπίες απλώς απειλούν να ακυρώσουν τη δυναμική του ξεσηκωμού.
Η δημοσκοπική ευφορία της Αριστεράς θα εξελιχθεί σε παγίδα εάν την κάνει να μη βλέπει ότι σήμερα το βασικό δεν είναι οι εκλογές και τα ποσοστά της Αριστεράς, αλλά σε ποιο βαθμό η οργή και η αγανάκτηση θα πάρουν μορφή συλλογική, θα γίνουν δύναμη ανατροπής, θα ανοίξουν δρόμους κοινωνικού μετασχηματισμού.
Όλες κι όλοι στους δρόμους. Κοινότοπο ίσως αλλά και δραματικό επίκαιρο. Οι αστικές δυνάμεις έκαναν τις επιλογές τους, ελπίζοντας ότι για άλλη μια φορά η επιμονή και η προσκόλληση στον ξένο παράγοντα θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. Στο χέρι της Αριστεράς είναι να τους διαψεύσει, τώρα και όχι σε ένα αόριστο μέλλον. Στις στιγμές κρινόμαστε και όχι στις εκ των υστέρων αποτιμήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου