Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Αλληλέγγυοι και αποδιοπομπαίοι.

Του Νίκου Κωνσταντάρα
Ίσως τώρα που πιστεύουν ότι θωράκισαν τις οικονομίες τους ενώπιον του ενδεχομένου μιας ελληνικής χρεοκοπίας, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα έπρεπε να φοβούνται ακόμη περισσότερο. Τώρα διαπιστώνουν ότι το βαθύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό και ότι αυτό ευθύνεται για το οικονομικό αδιέξοδο. Πιστεύοντας ότι απομόνωσαν την Ελλάδα αρκετά ώστε να μην κινδυνεύουν από οικονομικής σκοπιάς, κάποιες χώρες αισθάνονται αρκετά ασφαλείς ώστε να ερωτοτροπούν με την ιδέα να αφήσουν την Ελλάδα στην τύχη της, χωρίς να της δώσουν νέο δάνειο που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία.
Όμως, η αναξιοπιστία και οι ανακολουθίες των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίες δίνουν αφορμή σε τέτοιες σκέψεις, δεν θα έπρεπε να κάνουν τους εταίρους μας να μη βλέπουν ότι η καμπάνα που σήμερα χτυπάει για την Ελλάδα ίσως χτυπήσει για τη δική τους χώρα αύριο.

             Ίσως η ανακούφιση από το γεγονός ότι τελευταία υποχωρούν τα επιτόκια των δανείων άλλων μελών της Ευρωζώνης εφησυχάζει τους εταίρους και δανειστές μας ότι δεν χρειάζεται να κρατήσουν την Ελλάδα ζωντανή. Οτι, όπως είπε η Ολλανδή επίτροπος Νέλι Κρους, «η Ευρωζώνη μπορεί να ζήσει και χωρίς ένα κράτος». Αντιλαμβανόμενοι ότι οι Ελληνες πολιτικοί είναι παγιδευμένοι είτε στο να προσπαθούν να εφαρμόσουν μέτρα που θα οδηγήσουν στην εκλογική συντριβή τους είτε στο να μοιράζουν φιλολαϊκές υποσχέσεις που δεν θα μπορούν να υλοποιήσουν, βλέπουν πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο. Φυσικό είναι να διστάζουν να δώσουν κι άλλα χρήματα των φορολογουμένων τους σε μια υπόθεση που μοιάζει όλο και πιο απελπιστική.
           Εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος που κάθε χώρα οφείλει να λογαριάσει: οι Ελληνες αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε πολύ σκοτεινό σημείο και αν δεν τους δοθεί ελπίδα τώρα, αν δεν βοηθηθούν, η αποτυχία η δική τους θα είναι αποτυχία και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Και είναι πιθανό ότι όποιος άλλος λαός βρεθεί αντιμέτωπος με την ανάγκη να κάνει τις θυσίες που κάνουν οι Ελληνες δεν θα τις κάνει όταν γνωρίζει ότι οι εταίροι του μπορούν να τον εγκαταλείψουν στο μέσον της προσπάθειας, ότι η αλληλεγγύη φθάνει μέχρι ένα σημείο.
            Ενώ οι ηγέτες της Ευρώπης έδειχναν μεγάλη ευαισθησία στο ενδεχόμενο το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας να υπονόμευε όλη την Ευρωζώνη, δεν φαίνονται το ίδιο ευαίσθητοι όσον αφορά τη μετάδοση της πολιτικής κρίσης. Αραγε, πόσες χώρες με χρέη θα μπορούσαν να αποφύγουν τη δοκιμασία της Ελλάδας;
        Ίσως η ανυπομονησία και η «αγανάκτηση» κάποιων εταίρων μας δεν δείχνουν μόνον ότι αγνοούν την κολοσσιαία ανατροπή που επιχειρείται (με όλα τα λάθη και τις καθυστερήσεις της) σε μια χώρα όπου κάθε μεταρρύθμιση ήταν ταμπού. Ισως υποδεικνύει τον φόβο που κάνει τους ανθρώπους να αναζητούν αποδιοπομπαίο τράγο, για να πιστέψουν ότι οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν από το ίδιο πρόβλημα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: