Δοκιμάζονται αντοχές.

Του Παναγιώτη Παναγιώτου 

Για την ελληνική οικονομία ζητείται μια βίαιη προσαρ­μο­γή που μοιάζει περισσό­τερο με «θανατηφόρο σοκ» παρά με «σοκ ανάρρωσης»

Είναι σαφές ότι χθες, σήμερα, αύριο, εν πάση περιπτώσει αυτές τις μέρες ίσως και τις ώρες, λαμβάνονται καθοριστικές αποφάσεις για την πορεία της χώρας. Οι πιέσεις που ασκούνται είναι ασφυκτικές. Πολλά δε από αυτά που ζητούνται είναι οικονομικά αστήρικτα, δεν μπορούν να τα αντέξουν η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, και θα προκαλέσουν (ενισχύοντας μια ανεξέλεγκτη ύφεση) αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Δυστυχώς, η κυρίαρχη αντίληψη περί ελληνικής αναξιοπιστίας αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική αποτελεσματικότητά μας, παρά τα επιχειρήματα και τα στοιχεία της ελληνικής πλευράς. Πίσω από την άκαμπτη στάση της τρόικας είναι το Βερολίνο και το ΔΝΤ. Αυτά που ζητούν συνιστούν μια «βίαιη προσαρμογή», που σύμφωνα με πολλούς έγκυρους αναλυτές, αποτελούν «θανατηφόρο σοκ» παρά «σοκ ανάρρωσης» για την ελληνική οικονομία.

Χαρακτηριστικό τελευταίο παράδειγμα ο Πέτερ Μπόφινγκερ, εξέχον μέλος του «Οικονομικού Συμβουλίου των Σοφών» της γερμανικής κυβέρνησης, που επισημαίνει ότι «το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας ήταν λάθος σχεδιασμένο εξαρχής» και ότι «οι συνταγές της ΕΕΕ και του ΔΝΤ το μόνο που κατάφεραν ήταν να επιδεινώσουν την κατάσταση». Δυστυχώς, από πλευράς ανάλογων «μέτρων» το πρόγραμμα αυτό συνεχίζεται και εντείνεται αντί να «χαλαρώνει»...

Από την άλλη μεριά είναι χαρακτηριστικό ότι και στην Πορτογαλία, που εφαρμόζεται περίπου η ίδια «συνταγή» παρότι τα «δύο μνημόνια» εκεί εφαρμόστηκαν με μεγαλύτερη συνέπεια από ό,τι στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν έφεραν αποτελέσματα, αλλά και η Πορτογαλία τώρα ζητάει «αναδιάρθρωση χρέους» προ του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει. Βέβαια, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας η αιτία δεν είναι το «μνημόνιο». Είναι τα δικά μας ελλείμματα και χρέη. Απλά το «φάρμακο» που μας δόθηκε ήταν λάθος και χειροτέρεψε τα πράγματα, ωθώντας τη χώρα σε έναν φαύλο κύκλο, αποδιαρθρώνοντας πλήρως οικονομία και κοινωνία.

Είναι σαφές ότι η έξοδος από την κρίση δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς δύσκολα μέτρα και πρόσκαιρη αύξηση της ύφεσης και της ανεργίας. Αλλο αυτό όμως και άλλο να δημιουργηθεί μια ανεξήγητη κατάσταση ύφεσης, λιτότητας και ανεργίας, χωρίς κανένα «αναπτυξιακό σωσίβιο», που «σπρώχνει» την οικονομία και την κοινωνία στον πάτο. Αυτό δεν είναι «συνταγή» σωτηρίας, αλλά καταστροφής.

Υποτιμάται ακόμα, δυστυχώς, από πλευράς Γερμανίας η συστημική πτυχή της κρίσης. Είναι πια «ηλίου φαεινότερον» ότι η κρίση χρέους αφορά συνολικά την Ευρώπη. Και δεν μπορεί να υπάρξει μεμονωμένη λύση «κατά χώρα», εάν δεν αλλάξουν οι πολιτικές της ΕΕ (υπάρχουν πολλοί τεχνικοί τρόποι) για να περιοριστεί το κόστος δανεισμού, ώστε να έχουν ομαλή πρόσβαση και οι προβληματικές χώρες, και να υπάρξουν αποτελεσματικά προγράμματα διευρωπαϊκής ανάπτυξης.

Η πολιτική αυτή όμως (αναπόφευκτη κατά τη γνώμη πολλών ευρωπαϊκών δυνάμεων) απαιτεί μεταφορές πόρων από τον πλεονασματικό βορρά στον ελλειμματικό νότο, χρόνο και ρεαλιστικές πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής.

Υπό μία έννοια αυτές τις ώρες και τις μέρες κρίνονται «αντοχές» και «προθέσεις». Η Ελλάδα πρέπει να διαπραγματευτεί με επιχειρήματα, σταθερότητα και αξιοπρέπεια και να παραμείνει στο ευρώ, έχοντας στον νου ότι δίνει και μια μάχη με τον χρόνο. Η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα είναι εφιαλτική.

Από την άλλη όμως, δοκιμάζονται και οι αληθινές προθέσεις της Γερμανίας. Αν θέλει, όπως δηλώνει επίσημα, να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ ή θέλει να μας σπρώξει σε μια «εκούσια» έξοδο...

πηγή