Οικονομική πολιτική σε μία χώρα, χωρίς να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι κοινωνικές και οι πολιτικές παράμετροι, είναι... «γιουρούσι», όχι πολιτική! Ακόμα και ο Ιταλός πρωθυπουργός, ο Μάριο Μόντι, προειδοποίησε το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους να είναι πιο διαλλακτικοί με την Ελλάδα, προκειμένου να αποφευχθεί μια πιθανή «μεγάλη έκρηξη».
Το ένα λάθος είναι ότι οι εταίροι - δανειστές πρώτα θέτουν στόχους που δεν μπορούν να επιτευχθούν και μετά μας ελέγχουν για την... αναξιοπιστία μας! Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι σε πολλά πράγματα δεν υπάρχουν όντως κυβερνητικές ευθύνες για τις ανακολουθίες, τις κοροϊδίες και τις καθυστερήσεις...
Το δεύτερο λάθος είναι η ουσία και η βιαιότητα των μέτρων, που λόγω της ισχυρής υφεσιακής λογικής τους ακυρώνουν τους «στόχους» και δημιουργούν «προϋποθέσεις» για νέα, πιο σκληρά, μέτρα κ.ο.κ.
Και το τρίτο λάθος είναι η σαφής υποτίμηση του κοινωνικού και πολιτικού παράγοντα. Ακολουθούν μια προκλητική για έθνος και κοινωνίες εκβιαστική λογική «καρότου και μαστιγίου», συνεχώς επαναλαμβανόμενη, που δημιουργεί ανεξέλεγκτα κοινωνικά αντανακλαστικά απόρριψης και άρνησης.
Εάν θέλουν όντως να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, χρησιμοποιούν τη χειρότερη μέθοδο... Η μόνη διαρθρωτική αλλαγή που με μεγάλη επιμονή προωθούν είναι η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, του εργατικού κόστους και του ασφαλιστικού συστήματος, και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα οριζοντίως και καθέτως. Σε επίπεδα που όχι μόνο δεν είναι κοινωνικά αποδεκτά, αλλά είναι και επιβλαβή για την εσωτερική οικονομία της χώρας, χωρίς ταυτόχρονα να είναι «κρίσιμο» μέγεθος για την ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας.
Χωρίς να υπάρξουν και να προηγηθούν άλλου τύπου διαρθρωτικές αλλαγές σε σχέση με το κράτος (γραφειοκρατία, αποτελεσματικότητα, αντιμετώπιση των καρτέλ της αγοράς που κρατούν τις τιμές των καθημερινών προϊόντων στα ύψη, το φορολογικό σύστημα κ.λπ.), η βίαιη μείωση των κατώτατων μισθών μόνο ύφεση μεγάλη παράγει, που τελικά διευρύνει την ανεργία, παρά τον υποτιθέμενο, αντίθετο στόχο.
Συνολικά δοκιμάζεται στην Ελλάδα ένα νέο «κοινωνικό μοντέλο» που τροποποιεί στο πολύ χειρότερο το κλασικό ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Οι Γερμανοί σταδιακά θέλουν με την πολιτική του «ευρωπαϊκού δημοσιονομικού κανόνα» να το προωθήσουν ευρύτερα.
Η εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα το αντέξει η Ευρώπη. Δυστυχώς, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Ελλάδα -υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες-, η χώρα είναι «παγιδευμένη», αλλά και ανίκανη η ηγεσία της να προτείνει ή να διαπραγματευτεί με πειθώ κάτι άλλο.Οσο για τα μικροκομματικά κόλπα «περί σκληρής διαπραγμάτευσης» κ.λπ., αποτελούν «θέατρο κακής ποιότητας»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου