Μέρες οργής.

του Γεωργίου Π. Μαλούχου
«Αν στο τέλος του 2012 η Γερμανία έχει ταυτιστεί μόνο με τη λιτότητα και οι σημαντικότερες χώρες (της ευρωζώνης) δεν καταφέρουν να διατηρήσουν την πολιτική στήριξη στα οικονομικά μέτρα, τότε το Βερολίνο θα έχει καταστεί επίκεντρο της οργής»: ποιος τα λέει αυτά; Χθες, και μάλιστα από γερμανικού εδάφους, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ…
Και πότε τα λέει; Λίγες ώρες μετά από εκείνα που είπε ένας εκ της ομάδος των «σοφών» της γερμανικής οικονομίας και σύμβουλος της ίδιας της καγκελαρίου Μέρκελ, Πέτερ Μπόφινγκερ, σύμφωνα με τον οποίο «το σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης που εφαρμόστηκε (στην Ελλάδα) αγνόησε θεμελιώδεις οικονομικές αρχές, προκάλεσε σοκ στην ελληνική οικονομία, εκτίναξε ακόμη πιο υψηλά το έλλειμμα ενώ η σκλήρυνση των μέτρων προσαρμογής βύθισαν την οικονομία ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση». Τα ίδια λέει και ο Κρούγκμαν, τα ίδια λέει και ο Στίγκλιτς, τα ίδια λένε πια σχεδόν οι πάντες, εντός και εκτός Ευρώπης.

Όμως, στο Βερολίνο, ποιος τους ακούει; Κανείς. Γιατί; Επειδή είναι «χαζοί» και δεν τα αντιλαμβάνονται; Όχι βέβαια. Επειδή η πολιτική τους στόχευση δεν έχει να κάνει με την επίλυση της κρίσης, αλλά με τη γερμανική επικράτηση και μόνον αυτή…

Αντίθετα, μάλιστα, από προχθές έχουμε και ένα νέο στοιχείο: όχι μόνον το γνωστό ότι η γερμανική κυβέρνηση επιμένει στη «λογική» της, αλλά, τώρα, «ανταμείβεται» πλουσιοπάροχα από τις δημοσκοπήσεις: η τελευταία, δίνει πολύ μεγάλα ποσοστά τόσο για την κυρία Μέρκελ, όσο και για τον κύριο Σόιμπλε… Στην ίδια τη Γερμανία, ξαφνικά, η κοινή γνώμη συμπαρατάσσεται…

Φυσικά, όλα αυτά, δεν έχουν να κάνουν μόνον με την Ελλάδα – άλλωστε ο Ζέλικ δεν αναφερόταν σε αυτήν. Η Ελλάδα είναι απλώς στη χειρότερη θέση από όλους τους άλλους. Και, ενώ αναμφισβήτητα φταίει πάρα πολύ που είναι σε αυτή τη θέση, το γεγονός ότι το κύμα πίεσης της ύφεσης κινείται τώρα πάνω από μια σειρά από χώρες και τις απειλεί, δεν εξηγείται από τα ελληνικά χάλια, για τα οποία είμαστε απολύτως υπεύθυνοι.

Εξηγείται όμως από μια πολιτική που έχει ως μοναδικό στόχο τη μετατροπή, μέσα από την κρίση χρέους, μεγάλου μέρους της ευρωζώνης σε χώρο ελεγχόμενο από τις βουλήσεις και τις προδιαγραφές που θέτει μόνο του και χωρίς κανένα έλεγχο και όριο το Βερολίνο, για να υπηρετήσει αποκλειστικά τους δικούς του στόχους. Κι αυτό, επιτέλους, το βλέπουν πια πάρα πολλοί αν και, δυστυχώς, είναι αργά…

Βεβαίως, οι κυβερνήσεις των υπό κατάρρευση χωρών της ευρωζώνης, έντρομες από τις απειλές της χρεοκοπίας, κάνουν ότι δεν βλέπουν. Δέχονται τα πάντα χωρίς συζήτηση. Τόσο σε πραγματικό, όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Κανείς δεν «αντιμιλά» στους Γερμανούς. Κανείς δεν τολμά.

Εκείνο όμως που οι κυβερνήσεις δεν σκέπτονται καν να ψελλίσουν, η πολιτική του Βερολίνου θα το βρει με μαθηματική βεβαιότητα μπροστά της από τους λαούς της Ευρώπης, ή, έστω, από κάποιους εξ αυτών. Πώς; Με τις διαδικασίες κύρωσης της νέας συνθήκης που, κάποια στιγμή, θα πρέπει να γίνουν.

Οι Γερμανοί «παίζουν» μέχρι σήμερα στο προνομιακό πεδίο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Εκεί, έχουν απέναντί τους τρεκλίζουσες «ηγεσίες» και έχουν την παντοκρατορία. Τι θα κάνουν όμως με τους λαούς;

Ήδη, αμέσως μετά την τελευταία κορυφή, προκύπτει ότι τουλάχιστον στην Ιρλανδία μάλλον θα απαιτηθεί δημοψήφισμα. Όχι του τύπου Παπανδρέου «ψηφίστε ή πεθάνατε» που στόχο είχε να εκβιάσει τον ελληνικό λαό. Δημοψήφισμα για το αν ο ιρλανδικός λαός θα αποδεχθεί τη «νέα Ευρώπη» που γεννιέται μέσα από τη γερμανική επιβολή.

Εκεί λοιπόν, στην Ιρλανδία, όπως πιθανότατα και σε άλλες χώρες, θα μετρηθούν στο τέλος όλα. Εκεί θα βγει στην επιφάνεια αυτή η οργή, που οδηγεί λαούς ολόκληρους βίαια στην καταστροφή και τους γυρίζει πίσω στα χρόνια του Ντίκενς. Εκεί, θα δοθεί η τελική απάντηση, που δεν θα μπορεί να τη σταματήσει κανείς…
πηγή