Καθ-αιρετικά

του Γιάννη Πανούση

Περιθώριο – Σανατόριο – Κρεματόρια

Η καταστροφή γίνεται τέχνη

Μιχ. Μοδινός, Η σχεδία


Όλοι (θέλουμε να) ελπίζουμε ότι θα σωθεί η χώρα και μαζί της θα διασωθούμε κι εμείς. Τι εννοούμε όμως σωτηρία; Να αυξηθούν τα εισοδήματά μας αλλά να έχουμε τις ίδιες –με τις πρό της κρίσης- αντιλήψεις; Να βρούμε δουλεία να «δουλεύουμε» τους άλλους; Να συνεχίσουν τις σπουδές τα παιδιά μας παίρνοντας πτυχίο αντιγράφοντας; Με λίγα λόγια να αρνηθούμε και πάλι τις οριοθετήσεις και τους κανόνες. Αν έτσι σκεφτόμαστε τότε καλύτερα να πτωχεύσουμε γενικώς μήπως και συναντηθούμε να αλλάξουμε το αξιακό μας σύστημα συνολικά.

Άκριτα

Αλήθεια ποιος ορίζει

Τα όρια του μέτρου

Ελζ. Πολλάτου, Κάθε μέρα της ζωής μου

Στην τηλεόραση τέσσερα γυμνά πόδια συζητάνε με δύο ημίγυμνα στήθη για το μέλλον της οικογένειας. Τρεις πληκτικοί διαπληκτόζονται με κάποιους που παριστάνουν τους ειδικούς.

Καλά, χάσαμε το μέτρο στα οικονομικά. Ήταν ανάγκη να απωλέσουμε και την αίσθηση του κιτς και του περιττού;

Ουδείς;

Να διακρίνεις το Δυσδιάκριτο

να στιγματίζεις το Αξιοκατάκριτο

το Λανθασμένο να διορθώσεις

τον Απελπισμένο να εγκαρδιώσεις

Λένα Παππά, Ακατόρθωτο

Γέμισαν τα αμφιθέατρα, οι τηλεοπτικές οθόνες, οι πολιτικό-κομματικές συγκεντρώσεις με επιμηθείς. Ουδείς (τάχα) το είχε προβλέψει, ουδείς (δήθεν) το πίστευε, ουδείς (εδώ μάλλον είναι ειλικρινείς) το διαισθανόταν.

Κι όμως αυτοί οι φορείς του «δεν…» εξακολουθούν να θέλουν να μας κυβερνούν. Ουδείς αρνείται αυτό το ρόλο.

Ούτε δάκρυ

Ο Γολγοθάς δεν ήτανε το βάρος του σταυρού σου

ούτε τ’ αγκάθια στο στεφάνι

Ήτανε… όλοι εκείνοι

που τώρα εκεί δεν ήταν

Κ. Μπεβεράτος, Ποιήματα

Δεν καταλαβαίνω τι εννοούν οι πολιτικοί όταν αναφέρονται στην ήρα και το στάρι. Εγώ ξέρω ότι δεν τα π-ήρα και δεν χρωστάω χάρι. Και μαζί μ’ εμένα χιλιάδες άλλοι.

Όμως τόσα χρόνια μας είχαν στο στόχαστρο (του αιρετικού, του παράξενου, του μη-ανήκοντος). Άρα τους αξίζει να ανέβουν τον Γολγοθά ή να κατέβουν στα τάρταρα μόνοι τους.

Τα του λαού, τω λαώ

Το φταίξιμο που μας αναλογεί

Θα αποδοθεί μέχρι δεκάρας

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Θα αποδοθούν ευθύνες

Νιώθω συν-πεύθυνος (κι όχι συν-ένοχος) με τους συν-υπεύθυνους του δικού μου κοινωνικού status, του δικού μου επαγγελματικού χώρου, της δικής μου επιστημονικής δεοντολογίας. Δεν είμαι υπόλογος για τα «εγκλήματα» των άλλων (υπέρ-κόσμου ή υπό-κόσμου) γιατί δεν ανήκω και δεν άνηκα ποτέ σ’αυτούς.

Έντιμη-κλήρωση;

Μόνο η βία, μόνο το κακό

Δουλεύει ασταμάτητα.

Ι.Καρυστιάνη, Τα σακιά

Ούτε το «κακό μάτι» δεν πιάνει στην Ελλάδα. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι κανείς γιός, καμία κόρη, καμία σύζυγος, κανένας στενός συγγενής των πολιτικών ούτε απολύθηκε ούτε τέθηκε σε εφεδρεία;

Θαύμα, θαύμα, θαύμα

Οι παρέες

Οι ποιητές γράφουν με κιμωλία

Σε μαυροπίνακα – αντιστέκομαι

Στ.Καμαρινοπούλου –Σακαβέλη, Αν μιλούσαν τα σύννεφα

Οι plan-ώδιοι (δηλαδή οι άδοντες νέα σχέδια/πλάνα ανάκαμψης) πολιτικοί έχουν χάσει πλήρως την αξιοπιστία τους. Οσφυοκάμπτες και καθ’εξή κωλοτουμπίζοντες δεν αφήνουν περιθώρια ούτε για λύπηση. Οι άλλοι όμως που πήγαν, που κρύβονται; Μιλάω για τους ποικιλώνυμους ταγούς (πνευματικούς, καλλιτεχνικούς, επιστημονικούς). Τόσο σφικτά δεμένοι ήσαν με το πολιτικό κατεστημένο ώστε να πέφτουν μαζί του;

Αυστηρώς – οικογενειο-κρατικών;

Που θα είσαι όταν σε χρειαστώ,

ρώτησε ο γιός μου

στολισμένος με νερά και άνθη ορυχείου.

Ηλίας Γκρής, Άλφειος πρόγονος

Και βέβαια πρέπει να στηριχθεί η οικογένεια για να ξεπεράσει τη δύσκολη εποχή. Πρέπει όμως και η οικογένεια – ιδίως τα ενήλικα μέλη της – να συνειδητοποιήσουν ότι οφείλουν να σέβονται – και να συστήνουν και στα παιδιά να υπακούν – τους νόμους της Πολιτείας. Δεν προβλέπεται Νόμος της Οικογένειας ανώτερος του νόμου που ισχύει για όλους.

«Δεσμώτες» της ελευθερίας;

Με το πρόσωπο μας

Κι όχι με την πλάτη μας

Διδάσκουμε εμείς

Βάνα Βαβέτση, Φιλόλογος

Ο δημοκρατικός λόγος έχει καταλάβει και τους καθηγητές του Πανεπιστημίου (ιδίως τους Πρυτάνεις). Οι περισσότεροι κρύβουν το φόβο τους (φαντασιακής ή προσχηματικής) στοχοποίησης τους πίσω από πραγματικά ή κατασκευασμένα επιχειρήματα περί αυτοδιοίκησης ή ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Τελικά ποιος κυβερνάει τα ανώτατα ιδρύματα αυτής της χώρας; Ο φασισμός των «κουκιών» ή ο φόβος από τους πάσης φύσεως υπό-κρυπτόμενους;

Ά la carte;

Ένα μαχαίρι φονικό

πισώπλατα υψωμένο

με κάρφωσε αδίστακτα

γιατί ήταν η σκιά μου

Κ. Μάρδας, Σκιά

Όταν αθωώνονται –κυρίως οι «πολιτικοί»- αποδέχονται και χειροκροτούν του δικαστές. Όταν καταδικάζονται βρίζουν την «αστική δικαιοσύνη». Μονά-ζυγά η ιδεοληψία κερδίζει.

Τι συμβαίνει; Υπάρχει δίκηο με το κομμάτι και δικαιοσύνη με ιδιότητες και σκοπιμότητες; Κι αν ναι, ποιος υποκαθιστά τον ¨καλό» δικαστή; Όποιος έχει σοφία ή όποιος διαθέτει όπλο; Αυτό ας το σκεφτούμε λοιπόν.

πηγή