«Λιτότητα διαρκείας…» για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αυτός είναι ο τρόπος ίασης της οικονομικής κρίσης σύμφωνα με το συμπέρασμα έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής!
Μόνιμη λιτότητα, λοιπόν, μέχρι τελικής εξαφάνισης. Έτσι, εκείνοι που ζουν από την εργασία τους μπορούν να γράψουν το ίδιο επιτύμβιο μ’ αυτό της Αμερικάνας καθαρίστριας, όπως το παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μένα φίλοι/ Ποτέ μη δακρύσετε για μένα/ Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα/ Ποτέ, μα ποτέ πια»!
Η ξεκούραση των εργαζομένων θα επισυμβαίνει μόνο μετά το… θάνατό τους. Μια ζωή τρόμος, χρέος, απανθρωπιά και κανιβαλισμός. Από εδώ το νότιο Μπρονξ και η Ομόνοια με τους άστεγους, τους ναρκομανείς και το έγκλημα. Ένας 46χρονος έσφαξε, χθες, έναν 29χρονο εν μέση οδώ. Για μία δόση. Από εκεί το Μανχάταν, κοντά στο Σέντραλ Παρκ αλλά και τα αττικά ευγενή προάστια με τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τεράστια σπίτια όπου χωράνε πλήθος ονείρων κι έναν μέλλον που τραγουδά.
Γιατί η κρίση δεν είναι για όλους. Από το εδώ το 99%, που ζητάει κοινωνική δικαιοσύνη, ανθρωπιά και κράτος δικαίου. Κι από εκεί το 1%, οι γίγαντες της Γουόλ Στριτ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Γιατί η οικονομική κρίση εξαφανίζει τις μεσαίες τάξεις και μεγεθύνει τις κοινωνικές ανισότητες.
Όμως, οι εξουσίες, η Κομισιόν, ο Γαλλογερμανικός άξονας, η τρόικα, το ΔΝΤ δεν σκέφτονται τους ανθρώπους, αλλά τους αριθμούς. Για την ακρίβεια δεν σκέφτονται τίποτ’ άλλο πέρα από τη συσσώρευση του κεφαλαίου και εν προκειμένω τις τράπεζες, ήτοι το πειρατικό κεφάλαιο. Γιατί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αφού απορρόφησε κρατικό χρήμα, εξακολουθεί να δρα «πειρατικά».
Όπως έλεγε ο ινδικής καταγωγής Αμερικανός οικονομολόγος Jagdish Bhagwati η επέκταση της έννοιας της ελεύθερης αγοράς, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη απορύθμιση των αγορών, «συμβάλλει στην ανάσχεση του διεθνούς εμπορίου, εξ αιτίας του χαρακτήρα του ως λιγότερου κερδοφόρου, και δεν συνιστά τίποτ’ άλλο παρά μία «πειρατεία» του χρηματοπιστωτικού συμπλέγματος της Wall street... ο κόσμος των χρηματιστηρίων υπερίπταται της πραγματικής οικονομίας... (και) οι ΗΠΑ, ενώ διακηρύσσουν την ελεύθερη αγορά για τους άλλους, σε ό,τι αφορά τις ίδιες ακολουθούν μία πολιτική κεκαλυμμένου προστατευτισμού».
Είναι, άραγε, εύκολο και δυνατό να εξέλθει κανείς από τη λογική της «διευρυμένης» ελεύθερης αγοράς όπως καθορίζεται από τη Γουόλ Στριτ; «Είναι τόσο επικίνδυνο όσο η απόπειρα να εγκαταλείψεις τη μαφία», απαντά ο Bhagwati. Το ίδιο, όμως, με τη Γουόλ Στριτ κάνουν και οι άλλες μεγάλες οικονομίες και πρωτίστως η Γερμανία, που θέλει να προστατέψει τα εθνικά της οφέλη και το εμπορικό της πλεόνασμα. Κι αυτό όταν ο Ομπάμα και το ΔΝΤ μιλούν για μία κεϋνσιανή πολιτική ανάπτυξης!
Όσο για την Ελλάδα, η χώρα μας μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι έτοιμο να βουλιάξει όταν οι άλλοι το θεωρήσουν απαραίτητο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου