Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΤΑΛΗ
Στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ο ελληνικός λαός βουλιάζει καθημερινά στην κατάσταση που δημιουργεί η οικονομική κρίση. Στην αρχή αντέδρασε μουδιασμένα στις θυσίες που ζητούσε η κυβέρνηση.
Οσο αγρίευαν τα πράγματα και μεγάλωναν τα χαράτσια, δυνάμωναν και οι διαμαρτυρίες, οι φωνές και οι κινητοποιήσεις.
Ωστόσο όλα ήταν υπό κάποιο σχετικό έλεγχο από την κυβέρνηση. Οι μεγάλες διαδηλώσεις των συνδικάτων διαλύονταν από προβοκάτορες και χημικά. Το κυριότερο όμως ήταν ότι η κάθε επαγγελματική ομάδα έβρισκε απέναντί της την άλλη που θιγόταν. Οι πιέσεις που ασκούνταν έδιναν πρόωρο τέλος στις κινητοποιήσεις αυτές.
Ας θυμηθούμε ότι όταν οι αγρότες έκλειναν τους εθνικούς δρόμους, έπαιζαν ξύλο με νταλικέρηδες που έβλεπαν τα προϊόντα να σαπίζουν στα οχήματά τους. Οταν οι νταλικέρηδες έκλειναν δρόμους, φώναζαν οι έμποροι, οι εισαγωγείς και άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι.
Οι πανεπιστημιακοί κάνουν κινητοποιήσεις και την πληρώνουν οι φοιτητές, απεργούν δάσκαλοι και καθηγητές, φωνάζουν οι γονείς που τα παιδιά τους δεν πάνε σχολείο. Απεργούν οι γιατροί, μένουν ξεκρέμαστοι οι ασθενείς. Απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, δυσκολεύεται η ζωή των πολιτών, απεργούν οι δημοτικοί υπάλληλοι, μας παίρνει η μπόχα όλους.
Είναι ένας φαύλος κύκλος, ένα παιχνίδι γνωστό στις κάθε είδους εξουσίες, από το 19ο αιώνα.
Οι εξουσίες έχουν αναπτύξει πολυποίκιλες τεχνικές και στρέφουν τη μία κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης. Κύριοι βοηθοί τους, ορισμένα ΜΜΕ και κυρίως τηλεοπτικά κανάλια που είτε προπαγάνδιζαν είτε «βομβάρδιζαν» ανηλεώς με λάιφ στάιλ και άλλες ανοησίες το κοινό.
Επί των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ξεπήδησε το φαινόμενο αυτό που ονομάστηκε κοινωνικός αυτοματισμός. Μόνο που τότε η οικονομική κατάσταση επέτρεπε να δίνουν και κανένα κοκαλάκι στην επαγγελματική τάξη που έκανε τη μεγαλύτερη φασαρία και η κατάσταση καταλάγιαζε. Τώρα δεν υπάρχει κοκαλάκι ούτε για δείγμα. Αντίθετα, μας ζητάνε πίσω τα κοκαλάκια των καλών καιρών.
Ο Φρόιντ, πατέρας της ψυχανάλυσης, πρέσβευε ότι οι μάζες διακατέχονται από τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου, τα οποία ως επί το πλείστον είναι βίαια, επιθετικά και σεξουαλικά. Αυτό μπορεί να δώσει μια κάποια απάντηση, ακόμα και για την αύξηση της εγκληματικότητας και τους βιασμούς γυναικών από ληστές. Ελεγε ακόμα ότι οι μάζες αυτές μπορούν να χειραγωγηθούν και να χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου τις επιθυμίες και τους φόβους τους.
Στο πλαίσιο αυτό κινούνται οι κάθε λογής «ηγέτες» που ξεφυτρώνουν ή αναδεικνύονται μέσα στις επαγγελματικές ομάδες, ή ακόμα στέλνονται από κέντρα ή παράκεντρα εξουσίας με συγκεκριμένο σκοπό.
Όμως όλα έχουν ένα όριο. Η ανέχεια, η δυστυχία και η πείνα θολώνουν τη σκέψη και κάνουν τη δράση ανεξέλεγκτη. Και η δράση θα γίνει βία και πιθανόν ανεξέλεγκτη. Εδώ χρειάζονται οι πραγματικοί ηγέτες μέσα στην κοινωνία, το συνδικαλισμό, τους πνευματικούς ανθρώπους, την τέχνη. Να δώσουν κατευθύνσεις, ώστε να μετατρέψουν την οργή και το θυμό σε γενικευμένη διαμαρτυρία και παλλαϊκή απαίτηση: «Ως εδώ». Να προλάβουν το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσε να συμβεί, να «φαγωθούμε μεταξύ μας» που λέει και ο ποιητής. Και ας αναλογιστούμε το αυτονόητο: Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε καλύτερα.
πηγή
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου