Ανεξαρτήτως των αποφάσεων που θα ληφθούν στη σύνοδο κορυφής (23/10/2011) της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για το κούρεμα και γενικότερα για τη μέθοδο αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους της Ελλάδος, η παταγώδης αποτυχία της ασκούμενης κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής των τελευταίων ετών προκάλεσε το σημερινό αδιέξοδο, υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον του ελληνικού λαού τουλάχιστον για την επόμενη εικοσαετία.
Οι ευθύνες για τα διαπραχθέντα λάθη είναι τεράστιες και στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας θα πρέπει σε κάποιους να αποδοθούν.
Το κυβερνητικό δικομματικό σύστημα εξουσίας, το οποίο εμπεδώθηκε στη χώρα μας κυρίως μετά το 1980, με τα κρατικά χρέη και ελλείμματα που συστηματικά αναπαρήγε, οδηγούσε νομοτελειακά τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδος σε πτώχευση.
Οι αιτιώδεις παράγοντες, που εξώθησαν την εθνική μας οικονομία στο βάραθρο της χρεοκοπίας, σχετίζονταν με το χαμηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας του οικονομικού μας συστήματος, τη δυσλειτουργία των θεσμών, τις τρομακτικές υπερβάσεις των κρατικών δαπανών, τη χαμηλή παραγωγικότητα της οικονομίας και την αυξανόμενη διαφθορά στα διάφορα κανάλια της ελληνικής κοινωνίας.
Καταλυτικοί οι αριθμοί
Τα ακόλουθα στατιστικά δεδομένα απεικονίζουν παραστατικά την πορεία των δημοσίων οικονομικών μας στην καταστροφή και τις τεράστιες ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας έναντι του έθνους:
1) Την περίοδο 1980-2011 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 8 δισ. ευρώ ή 22% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), εκτιμάται ότι εκτοξεύτηκε σε 380 δισ. ευρώ ή 174,3% του ΑΕΠ. Αν στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αθροιστεί το χρέος των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δηλαδή των ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί) και των ΟΤΑ (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης), τότε την περίοδο 1980-2011 το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδος από 11,5 δισ. ευρώ ή 29,3% του ΑΕΠ εκτιμάται ότι εκτινάχθηκε σε 440 δισ. ευρώ ή 201,8% του ΑΕΠ.
2) Το κρατικό χρέος αποτελείται από συσσωρευμένα παρελθόντα κρατικά ελλείμματα. Το ακαθάριστο έλλειμμα του ΓΚΠ (Γενικός Κρατικός Προϋπολογισμός) από -1,7 δισ. ευρώ ή -4,3% του ΑΕΠ το 1980, εκτιμάται ότι αυξήθηκε σε -104 δισ. ευρώ ή -47,7% του ΑΕΠ το 2011. Ο όρος «ακαθάριστο έλλειμμα» υποδηλώνει ότι στις δαπάνες του ΓΚΠ συμπεριλαμβάνονται και τα χρεολύσια. Η τρομακτική άνοδος των δαπανών σε χρεολύσια, ιδίως μετά το 1990, συνιστά τον κυριότερο παράγοντα που συνετέλεσε στην κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών της χώρας το 2009.
3) Η δραματική άνοδος των κρατικών ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους οφείλεται στην αχαλίνωτη αύξηση των κρατικών δαπανών και την εντυπωσιακή υστέρηση των εσόδων. Την περίοδο 1980-2011 οι δαπάνες και τα έσοδα του ΓΚΠ από 7,8 και 6,1 δισ. ευρώ, εκτιμάται ότι αυξήθηκαν σε 159 και 55 δισ. ευρώ, σημειώνοντας έτσι μέση ετήσια ποσοστιαία άνοδο 10,2% και 7,3% αντίστοιχα. Είναι εμφανές ότι η αύξηση των δαπανών του ΓΚΠ με ταχύτερους ρυθμούς από την αντίστοιχη άνοδο των εσόδων, προκάλεσε τα υπερβολικά κρατικά ελλείμματα και την εκτόξευση του δημόσιου χρέους σε δυσθεώρητα ύψη.
4) Αν και την περίοδο 1980-2011 τα έσοδα του ΓΚΠ ανήλθαν συνολικά σε 1.762 δισ. ευρώ, εντούτοις το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 8 δισ. εκτινάχθηκε σε 380 δισ. ευρώ. Από το ποσό των 1.762 δισ. ευρώ, τα 812 ήταν άμεσοι και έμμεσοι φόροι, κοινοτικοί πόροι, τέλη κ.ά., ενώ τα υπόλοιπα 950 δισ. ευρώ ήταν πιστωτικά έσοδα.
Ως γνωστόν, τα πιστωτικά έσοδα αντικατοπτρίζουν την προσφυγή της χώρας σε εσωτερικό και εξωτερικό δανεισμό, με απώτερη επιδίωξη τη χρηματοδότηση των τρεχόντων κρατικών ελλειμμάτων και την εξόφληση ληγόντων δανείων, που είχαν συναφθεί με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου. Αν το ελληνικό κράτος ήταν μία ιδιωτική επιχείρηση, τότε το αμείλικτο ερώτημα που ανακύπτει είναι: Είναι δυνατόν την περίοδο 1980-2011, τα έσοδα της επιχείρησης να ήταν 1.762 δισ. ευρώ και παράλληλα τα χρέη της στο εγχώριο και το διεθνές τραπεζικό σύστημα από 8 δισ. να εκτοξεύονταν σε 380 δισ. ευρώ;
5) Η στατιστική παρατήρηση που προκαλεί τρομερή εντύπωση και πιστοποιεί τις μέγιστες πολιτικές ευθύνες του ανδρός, είναι ότι την περίοδο 2004-2009 και επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή, τα πιστωτικά έσοδα (δανεισμός) της Ελλάδος ανήλθαν στο αστρονομικό ποσό των 368,3 δισ. ευρώ και παρ' όλα αυτά, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 183,4 δισ. ευρώ το 2003 αναρριχήθηκε σε 298,5 δισ. ευρώ το 2009.
6) Η επιταχυνόμενη αύξηση του δημόσιου χρέους κατά την περίοδο 1980-2011 είχε ως επακόλουθο τη δραματική άνοδο των δαπανών εξυπηρέτησής του. Οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους περιλαμβάνουν τους τόκους, τα χρεολύσια βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου δανεισμού, την τακτοποίηση υποχρεώσεων του ελληνικού Δημοσίου με έκδοση νέων ομολόγων, την κάλυψη καταπτώσεων εγγυήσεων από την κεντρική κυβέρνηση κ.λπ. Οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης από 0,92 δισ. ευρώ ή 2,3% του ΑΕΠ το 1980, εκτιμώνται σε 96 δισ. ευρώ ή 44% του ΑΕΠ το 2011. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους μετά το 2006 υπερβαίνουν αισθητά το σύνολο των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.
Οι ανωτέρω στατιστικές επισημάνσεις αντικατοπτρίζουν τους σπουδαιότερους αιτιώδεις ποσοτικούς παράγοντες, που προκάλεσαν τη χρεοκοπία των δημόσιων οικονομικών και το ρίξιμο της Ελλάδος στην αγκαλιά της τρόικας. Το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου με την τρόικα στις 8 Μαΐου 2010 σηματοδότησε την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και την πρόκληση πολλών δεινών για τον ελληνικό λαό. Τα ερωτήματα που εγείρονται από την εθνικά επιζήμια οικονομική πολιτική μετά το 1980 είναι πολλά και πρέπει να απαντηθούν από τους εθνοπατέρες της Βουλής των Ελλήνων.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας δεν είχαν συνείδηση ότι η διόγκωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και η ξέφρενη ανοδική πορεία του κρατικού χρέους οδηγούσαν νομοτελειακά τη χώρα στην πτώχευση και στον αφανισμό;
Αν η Ελλάδα εξαναγκαστεί σε επίσημη πτώχευση, ποιοι θα επωμιστούν το βαρύτατο κόστος των φρικαλέων συνεπειών που θα προκύψουν στη μετά την πτώχευση εποχή;
Δικομματική νομενκλατούρα
Γιατί η κοινωνική τάξη της δικομματικής νομενκλατούρας, που αντιπροσωπεύει περίπου το 20% του ελληνικού πληθυσμού και η οποία με τα εγκληματικά λάθη της έβαλε την εθνική μας οικονομία στην εντατική τουλάχιστον μέχρι το 2020, δεν συμμετέχει στις θυσίες που επιτακτικά απαιτεί από το υπόλοιπο 80% των Ελλήνων;
Για το συντελούμενο ολοκαύτωμα της ελληνικής κοινωνίας και την υποτέλεια της πατρίδας στους ξένους πιστωτές υπάρχουν, ναι ή όχι, πολιτικές ευθύνες; Και αν ναι, ποιοι και πώς θα τις υποστούν;
Είναι εθνικά αναγκαίο και επιτακτικό να αποδοθούν ευθύνες σε συγκεκριμένους πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι με τις λανθασμένες αποφάσεις τους συνέβαλαν στο σημερινό δημοσιονομικό αδιέξοδο, ταπείνωσαν τη χώρα διεθνώς, προκάλεσαν την υποθήκευση της περιουσίας του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, συμφώνησαν στο ξεπούλημα περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού λαού σε εξευτελιστικές τιμές και προετοίμασαν το έδαφος για να καταστεί η Ελλάδα δεσποτάτο της τρόικας.
*Αναπληρωτή καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου