Δεν πληρώνουν, δεν σπουδάζουν.

Της ΓΙΟΥΛΑΣ ΖΑΧΙΩΤΗ
«Η βασική ελπίδα ενός έθνους στηρίζεται στη σωστή εκπαίδευση των νέων του» είπε κάποτε ο Έρασμος.

Η απόφαση της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον, τον περασμένο Δεκέμβριο, να αυξήσει από 3 σε 9 χιλιάδες λίρες τα δίδακτρα των πανεπιστημίων από το 2012, βασίζεται στην ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία.

Και ενισχύει αυτήν που ίσχυε πριν από μερικές δεκαετίες όταν η μόρφωση ήταν προνόμιο των εύπορων και όσων είχαν την τύχη να ευεργετηθούν από τις φιλανθρωπίες τους.

Σήμερα ένας στους δέκα νέους στη Βρετανία, ηλικίας 18 ετών, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το όνειρο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης επειδή αδυνατεί να καλύψει τα δίδακτρα.

Παρουσιάστηκαν μάλιστα περιπτώσεις που φοιτητές πλήρωσαν τα δίδακτρά τους με πιστωτικές κάρτες προκειμένου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους καθώς έχει δημιουργηθεί ένα ασαφές τοπίο γύρω από τα φοιτητικά δάνεια.

«Τέτοιες τακτικές μάς πάνε πίσω στις εποχές που σπούδαζαν όσοι είχαν τα χρήματα και όχι την ικανότητα», δήλωσε η Σάλι Χαντ, γ.γ. της συνδικαλιστικής ένωσης των πανεπιστημίων.

Σύμφωνα με στοιχεία της UCAS, της αρμόδιας επιτροπής για την συλλογή αιτήσεων προς τα βρετανικά πανεπιστήμια, οι αιτήσεις των Βρετανών ηλικίας 18 ετών έχουν μειωθεί κατά 12% σε σχέση με πέρυσι.

Η οικονομική κρίση και η τεράστια ανεργία που πλήττουν ήδη χιλιάδες οικογένειες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος οδηγούν τους νέους είτε να αναζητήσουν δουλειά σε χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα ή στην καλύτερη περίπτωση να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια και σχολές δεύτερης και τρίτης επιλογής λόγω των πιο χαμηλών διδάκτρων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν, μεγαλύτερη αποχή παρατηρείται σε ανταγωνιστικές σχολές και προβεβλημένα πανεπιστήμια όπως της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ, «από τα οποία θα μείνουν εκτός ακόμη και λαμπρά μυαλά» όπως υποστήριξε η Τέσα Στόουν, διευθύνων σύμβουλος της Brightside, μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που βοηθά για την εκπαίδευση αδύνατων κοινωνικά ομάδων.

Το ζήτημα της αύξησης των διδάκτρων στα πανεπιστήμια έχει αποτελέσει θέμα σκληρής αντιπαράθεσης την τελευταία δεκαετία μεταξύ των κυβερνήσεων και μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας, καθώς από το 2000 έχουν αυξηθεί κατά 800%.

Εως το 2000 το κόστος της απόκτησης πρώτου πτυχίου ήταν μόλις 1.000 λίρες ετησίως, ποσό το οποίο διπλασιάστηκε το 2006 και οδήγησε σε μείωση κατά 7,1% του αριθμού των φοιτητών, ενώ το 2009 η μείωση ξεπέρασε το 10%.

Μεγαλύτερη είναι η απομάκρυνση από τα ανώτατα ιδρύματα ατόμων ηλικίας 30 ετών και πάνω, με 22,7% στις ηλικίες 30-39 και 27,8% άνω των 40.

Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία που ενθάρρυνε μέχρι τώρα την διά βίου μάθηση και έχει εξελίξει τα πανεπιστήμιά της σε μια απίστευτα κερδοφόρα επιχείρηση, η οποία ενισχύεται με εκατομμύρια λίρες ετησίως από τους αλλοδαπούς σπουδαστές.

Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι την ώρα που οι Βρετανοί δυσκολεύονται να πληρώσουν και να φοιτήσουν στα πανεπιστήμια της χώρας τους, ο αριθμός των ξένων και κυρίως ασιατών σπουδαστών πρόκειται να ξεπεράσει τα 2,5 εκατομμύρια.

Το 2012, οι περισσότεροι σπουδαστές στα βρετανικά πανεπιστήμια θα είναι Κινέζοι, Ινδοί και Ιάπωνες, καθώς η προσέλευσή τους είναι ήδη αυξημένη κατά 8,8%, ενώ μειωμένες κατά 9,3% είναι και οι αιτήσεις ευρωπαίων φοιτητών.

Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη, σε αντίθεση με την εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη της Ασίας, απομακρύνει μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων από την ανώτατη εκπαίδευση.

Αντίθετα, η οικονομική ευρωστία των Ασιατών τούς δίνει πρόσβαση σε παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Ευρώπη και κατ' επέκταση σε υψηλόβαθμες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας παγκοσμίως.

Σε μια εποχή που η εκπαίδευση θα καθορίσει τους τυχερούς και άτυχους της επόμενης γενιάς, κάποιες απαίδευτες πολιτικές αποφάσεις προδιαγράφουν το μέλλον.

πηγή