Πώς αλλιώς θα έμπαινε ο λαός στο προσκήνιο, αν όχι γεμάτος αντιφάσεις; Πώς περιμέναμε ένα πλατύ κίνημα αντίστασης κάτω από το αίτημα "φτάνει πια"; Με έτοιμη πλατφόρμα, στέρεη ιδεολογία και δεδομένες πρακτικές; Μα, αν τα είχε όλα αυτά, γιατί θα 'χαμε φτάσει ώς εδώ;
Αν πιστεύεις πως η εργατική τάξη είναι ένας κοιμώμενος γίγαντας με γνώση και ιδεολογία ταξική και το μόνο που χρειάζεται είναι να βρούμε το κατάλληλο σύνθημα που θα τον ξυπνήσει, ίσως να περιμέναμε να πάρει ο λαός τα σφυροδρέπανα και να βγει στους δρόμους, με έτοιμους αρχηγούς, έτοιμα συνθήματα και έτοιμες λύσεις.
Αν όμως οι ίδιες οι ανάγκες βγάζουν τον κόσμο στον δρόμο, τότε εκεί στον δρόμο θα φτιαχτεί και η νέα ταυτότητα, εκεί στην πλατεία θα μπουν οι διαχωριστικές, εκεί θα επιλεγούν οι στόχοι και τα μέσα. Είναι λογικό αυτή η πορεία να είναι δύσκολη και αντιφατική, μιας και πρέπει καθένας και καθεμιά αλλά και όλοι μαζί να σπάσουμε το κυρίαρχο πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούσαμε και να διεκδικήσουμε μια νέα ζωή. Ίσως όμως το πιο συναρπαστικό επεισόδιο να είναι αυτή η δύσκολη συνάρθρωση ενός νέου συλλογικού «θέλω», που ο καθένας και η καθεμιά μας καταλαβαίνει όσο περνάει ο καιρός πως δεν θα του χαριστεί, αλλά θα γίνει «είναι» μέσα από τον κοινό αγώνα.
Μα είναι αυτό το κίνημα επαναστατικό;
Εν δυνάμει, απαντώ. Κι αυτό γιατί το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο δεν αντιμετωπίζονται ως ένας κακός ή λάθος νόμος, αλλά ως μια κατάφωρη αδικία και ένα δείγμα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Γιατί κανείς δεν νιώθει να αντιπροσωπεύεται μέσα στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και γι' αυτό κυριαρχεί το αίτημα για άμεση - πραγματική δημοκρατία, γι' αυτό το κυρίαρχο ερώτημα είναι τι θα κάνουμε όταν τους ρίξουμε.
Σ' αυτές τις συνθήκες η αριστερά δεν μπορεί να αμφιβάλλει, δεν μπορεί να κουνάει το δάχτυλο, δεν μπορεί να της βρωμάει η ανάσα του λαού. Γιατί, ενώ είναι σωστό πως μόνη της σε πολύ δύσκολες συνθήκες κράτησε ζωντανές τις έννοιες της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού αγώνα και της δημοκρατίας, άλλο τόσο σωστό είναι πως έχει κάνει τόσα λάθη, ώστε μοιάζει τόσο ξένη από τον κόσμο και την ζωή του, που εύκολα ο κόσμος λέει αυτό το ισοπεδωτικό και ακραία επικίνδυνο «όλοι ίδιοι είναι».
Να λοιπόν η ευκαιρία να αποδείξουμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Πως εμείς είμαστε εκεί μέσα για να αντιπροσωπεύουμε ανάγκες, ανθρώπους πραγματικούς και αγώνες που γίνονται απ' έξω και όχι για να αποτελούμε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Να λοιπόν η ευκαιρία να ανοιχτούμε στον κόσμο με τις ιδέες μας, να ακούσουμε, να μάθουμε, να αμφισβητήσουμε και να δημιουργήσουμε μαζί με τον κόσμο ένα κίνημα που θα αλλάξει όλη την κοινωνία.
Να λοιπόν η ευκαιρία να αποδείξουμε πως για μας τα κόμματα είναι οχήματα στη συγκυρία και όχι μεταφυσικά υποκείμενα που πάντα έχουν δίκιο και βρίσκονται πέρα και πάνω από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Να λοιπόν η ευκαιρία να θυμηθούμε την αυτονομία των κοινωνικών κινημάτων, γιατί τόσο μας έχει επηρεάσει η υπερπολιτικοποίηση και η κομματικοποίηση του συνδικαλισμού (εργατικού και φοιτητικού), που σχεδόν ξεχάσαμε πως στα κινήματα δεν συγκροτούμαστε στη βάση της συνταγής που έχουμε για τη μελλοντική κοινωνία, αλλά στη βάση των αιτημάτων, των διεκδικήσεων και των αγώνων με τον πιο πλατύ τρόπο.
Η πλατεία είναι εκεί και μας περιμένει να πάμε με τις ιδέες μας, με τα συνθήματα και τα πανό μας, με τις τοποθετήσεις μας στη συνέλευση και τη συμμετοχή μας στις ομάδες εργασίας, για να αλλάξουμε μαζί τον κόσμο. Ας μην μείνουμε κλεισμένοι στην ασφάλεια της αλήθειας μας και της σημαίας μας, γιατί στο τέλος δεν θα 'χουμε τι να την κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου