Είναι μια απλή λογική που τη διαθέτουν ακόμα και οι ψιλικατζήδες. Αλλά για το ελληνικό κράτος, αυτό είναι η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Οταν τον ρώτησαν πόσοι άνθρωποι καταλαβαίνουν τη θεωρία του σε όλο τον κόσμο, αυτός απάντησε: «Καμιά δεκαριά». Και φυσικά δεν ζητάμε από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μας εκλαϊκεύσει τις θεωρίες του Αϊνστάιν, αλλά αναρωτιόμαστε γιατί δεν χρησιμοποιεί τη λογική του μπακάλη της γειτονιάς.
Έχουν ψάξει ποιοι μας χρωστάνε; Αν και είναι γνωστό, να κάνουμε μια μικρή υπενθύμιση με τη μορφή του ερωτήματος. Οι Γερμανοί-ναζί κατακτητές, δεν δανείστηκαν διά της βίας από την Τράπεζα της Ελλάδας 10.532.120 χρυσές λίρες; Δεν έκαψαν ολοσχερώς 1.600 χωριά και κωμοπόλεις; Δεν αφάνισαν 520.000 Ελληνες, περίπου το 7,2% του πληθυσμού, ποσοστό πολύ ανώτερο από εκείνο των ΗΠΑ που ήταν 0,4% του πληθυσμού της; Δεν κατέστρεψαν ολοσχερώς όλη την υποδομή της χώρας με την απόσυρσή τους; Οι ναζί υπολόγιζαν πως η ζωή ενός Γερμανού στρατιώτη αξίζει όσο και η ζωή πενήντα Ελλήνων. Και τόσους σκότωναν για αντίποινα, άσχετα αν αυτοί ήταν άμαχοι.
Η Διασυμμαχική Επιτροπή των 19 χωρών που συνήλθε στο Παρίσι, το 1949, αποφάσισε να αποζημιωθούν πλήρως όλες οι χώρες που κατακτήθηκαν από τον Αξονα Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία και Ιταλία. Αυτό ήταν μια πράξη δικαίου, γιατί τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει για όλα τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και για όλες τις υλικές καταστροφές. Η Ιταλία και η Βουλγαρία εξόφλησαν τις οφειλές τους προς την Ελλάδα. Η Γερμανία δεν έδωσε ούτε δραχμή. Αντίθετα, αποζημίωσε όλους τους Εβραίους θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας, με το ποσό των 100 δισ. δολαρίων.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ουδέποτε ζήτησαν από τη Γερμανία αποζημίωση. Αυτό πέρασε στην ιδιωτική πρωτοβουλία, και κάποιες προσωπικότητες, πρωτοσταντούτος του Μανώλη Γλέζου, παλεύουν γι' αυτόν το σκοπό εδώ και χρόνια. Το παράξενο σε αυτή την υπόθεση είναι πως στην ίδια τη Γερμανία έχουν δημιουργηθεί κινήσεις για την αποζημίωση της Ελλάδας. Στη χώρα μας δεν έχουν γίνει και πολλά πράγματα για ένα αίτημα που το υποστηρίζουν όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί και έχει την αποδοχή όλης της υφηλίου.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τον κ. Ευ. Βενιζέλο. Να θέσει το θέμα ορθά-κοφτά και να μαζέψει τα χρήματα που μας χρωστάνε.
Οπως η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, για το φόβο του ντόμινο, το θέμα θα πάρει τεράστιες διαστάσεις και οι πιέσεις που θα ασκηθούν στη Γερμανία θα είναι ασφυκτικές. Θα τολμήσει να πράξει κάτι τέτοιο ο κ. αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με τη βαρύτητα που διαθέτει και με τις τόσες διεθνείς γνωριμίες που θα αποκτήσει; Νομίζω πως εδώ η απάντηση είναι εύκολη. Θα πράξει ό,τι έπραξαν και οι προηγούμενοι. Θα επιδείξει την ίδια γερμανοφιλία, όπως οι παλαιότεροι συνεργάτες των Γερμανών, και έτσι η παράδοση θα συνεχιστεί.
ΥΓ.: Ολα τα στοιχεία αυτού του σημειώματος προέρχονται από τη μελέτη των καθηγητών Μιχάλη Γκιόκα και Αναστάσιου Παπαθανάση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πολίτες» (Ιανουάριος 2011). Η διεύθυνση του περιοδικού παίρνει αποστάσεις από αυτά τα στοιχεία, χωρίς όμως να δίνει τα δικά της. Αλλά επειδή βρήκα τη μελέτη του έγκυρη μεταφέρω αυτά τα στοιχεία όπως τα υποστήριξαν. Σε περίπτωση λάθους, θα επανέλθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου