Oι δημοσκοπήσεις δείχνουν. Αλλά ποιος τις βλέπει. Ποιος δηλαδή από τους κομματικούς ινστρούχτορες έχει την όρεξη να δει αυτό που όντως στοιχειοθετούν τα ποσοστά τους και όχι αυτό που θέλει να δει ο ίδιος, ώστε, αφού το επεξεργαστεί με τη μέθοδο της δημιουργικής λογιστικής, να το παρουσιάσει ενθουσιασμένος στον αρχηγό.
- «Είμαστε πρώτοι», λένε π.χ. οι νεοδημοκράτες, και μένουν σ’ αυτό, γιατί μόνο αυτό βολεύει τα παλινορθωτικά όνειρά τους.
- Δεν βλέπουν δηλαδή ότι το δημοσκοπικό σώμα αρνείται πεισματικά να παραχωρήσει στη Ν.Δ. ποσοστό αυτοδυναμίας.
- Μπορεί, κατά την κίνηση του δικομματικού εκκρεμούς, να της δίνει την πρωτιά, δεν έχει όμως την παραμικρή διάθεση να της δώσει συγχωροχάρτι για όσα σκανδαλώδη και καταστροφικά έπραξε μόλις χθες.
- Η παραγραφή μπορεί να κατάντησε ένα εξευτελιστικό κοινοβουλευτικό τέχνασμα με το οποίο οι ένοχοι αλληλοπροστατεύονται, η κοινωνία ωστόσο, βαριά πληγωμένη οικονομικά αλλά και στο ηθικό και στο πνεύμα της, αρνείται να αντιμετωπίσει σαν ναυαγοσώστες όσους συνέβαλαν στην πρόκληση του ναυαγίου.
- Και εν πάση περιπτώσει, τα θαυματουργά «άλλα μείγματα» της ρητορικής τους είναι τόσο θολά, που δύσκολα σαγηνεύουν όποιον δεν ανήκει ήδη στο γαλάζιο στράτευμα.
Από την πλευρά του πράσινου στρατεύματος τώρα, έπειτα από κάθε γκάλοπ ακούμε το αυτοπαρηγορητικό «Αντέχουμε». Αυτό θέλουν να πιστεύουν οι άνθρωποι, αυτό λένε· ουδείς ψόγος, δεδομένου ότι πάντοτε η φαντασίωση κρατάει στα χέρια της την εξουσία. Εφόσον λοιπόν «αντέχουν», αδιαφορούν για το γεγονός ότι τους έχουν ήδη εγκαταλείψει οι επτά στους δέκα ψηφοφόρους τους, ενώ τάσεις φυγής έχουν και αρκετοί από τους εναπομείναντες, προς την αποχή, προς τη Δεξιά ή προς τα αριστερά κόμματα (τα κέρδη των οποίων πάντως υπολείπονται κατά πολύ των δικών τους ονείρων περί «λαϊκής εξουσίας» ή «προοδευτικής διακυβέρνησης»). Δεν προβληματίζονται (ή τουλάχιστον αυτή την εικόνα θέλουν να δείξουν) που το τωρινό δημοσκοπικό τους ποσοστό τούς φέρνει στα χαμηλά της δεκαετίας του 1970· και πια δεν διαθέτουν χαρισματικούς ηγέτες, αφού η χαρισματικότητα δεν κληροδοτείται όπως τα δαχτυλίδια της εξουσίας, ούτε μπορούν να ποντάρουν στην έκπληξη, στο «καινούργιο».
- «Αντέχουν», λένε, εκεί περί το 15%, και δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό το ποσοστό φανερώνει ότι δεν τους αντέχουν πια οι πολίτες.
- Δεν τους αντέχουν να λένε το ένα ψέμα μετά το άλλο και με το ίδιο πάντοτε χαμόγελο της αθωότητας.
- Δεν τους αντέχουν έτσι όπως κόβουν ένα χαράτσι την ημέρα.
- Δεν τους αντέχουν βλέποντάς τους να κυνηγούν όσους πάσχουν από χρόνια φοροκλεπτίτιδα με το ίδιο πάθος που τα ΜΑΤ προστατεύουν τους διαδηλωτές.
- Δεν αντέχουν το ΠΑΣΟΚ όχι για λόγους περιστασιακούς, αλλά εξαιτίας της ίδιας της πασοκικότητάς του, έτσι όπως την έχουμε ζήσει, την έχουμε υποστεί μάλλον, επί δεκαετίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου