Ήσουν τυχερός τελικά! Πέθανες πριν από πολλά χρόνια, πριν συμβούν όλα τούτα. Δεν τα είδες! Πέθανες ευτυχής, ναι ευτυχής! Ακόμα κι όταν απογοητευόσουν, όταν έλεγες ότι τίποτα δεν είχες κάνει στη ζωή σου, σου θύμιζα ότι η Ελλάδα ήταν μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα πια και ότι αυτό το χρώσταγε σε ανθρώπους σαν και σένα, το χρώσταγε και στους δικούς σου αγώνες και τότε χαμογέλαγες... Δεν το πολυπίστευες, αλλά σου άρεσε η ιδέα ότι κάτι είχες κάνει κι εσύ, ότι τόσος κόπος δεν είχε πάει χαμένος...
- Ναι, στάθηκες τυχερός... Όταν έφυγες, πιστεύαμε ακόμα ότι η εποχή της “Ψωροκώσταινας” είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τότε ακόμα “η ζωή λεχώνα, ελπίδες γένναγε”... Κι εσύ ήσουν βέβαιος γι' αυτό. Έλεγες ότι ένα καλύτερο αύριο ξημέρωνε γι' αυτή τη χώρα... Μια ευτυχισμένη Ελλάδα σε μια ευτυχισμένη Ευρώπη... Έλεγες ότι ο μόνος αγώνας που δεν είναι μάταιος είναι η μάχη για την ευτυχία, την προσωπική και την κοινωνική (δεν μπορούσες ποτέ να τις διαχωρίσεις).
- Ήσουν τυχερός! Στα χρόνια σου ήταν τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα, τόσο κρυστάλλινα. Ακόμα κι ο καπιταλισμός είχε πρόσωπο, ήταν επώνυμος... Ήταν ο εφοπλιστής, ο βιομήχανος. Ήξερες τι παρήγαγαν, τι πούλαγαν... Τώρα δεν ξέρουμε.... Τώρα ο καπιταλισμός είναι ανώνυμος, τώρα κρύβεται πίσω από τις περιβόητες αγορές! Και ο πολιτικός αντίπαλος ήταν διάφανος: το παλάτι, ο χωροφύλακας, ο χαφιές, ο δωσίλογος, ο δικτάτορας... Τώρα εκείνοι που ακολουθούν την πιο σκληρή δεξιά πολιτική, δηλώνουν ακόμα σοσιαλιστές...
- Ήσουν τυχερός! Κι εγώ ακόμα περισσότερο, γιατί πρόλαβα να σε δω να απλώνεις τα χέρια και να χορεύεις τη “Δραπετσώνα” με βήμα βαρύ, ζωισμένο, με μάτια μισόκλειστα και τον καημό να τρεμοπαίζει στα βλέφαρα! Εσύ δεν είδες να “λερώνουν” το τραγούδι σου υπουργοί σε ξενοδοχεία πολυτελείας με γυαλισμένα μάρμαρα και τριγύρω γονυπετείς τους υποτακτικούς να χειροκροτούν! Εγώ το είδα κι αυτό...
- Ήσουν τυχερός! Τα μεσημέρια έπινες ουζάκι με τους φίλους σου στη στοά της Θεμιστοκλέους και αστειευόσουν κι ήσουν χαρούμενος. Τα άσχημα τα είχες αφήσει οριστικά πίσω σου... Ήσουν στους κερδισμένους της ζωής και την ευγνωμονούσες, γιατί είχε σταθεί γενναιόδωρη μαζί σου...
- Ήσουν τυχερός! Δεν πρόλαβες τον βιασμό των λέξεων. Δεν είδες να βαθμίζεται “μεταρρύθμιση” το ξεπούλημα και “εξορθολογισμός” η εξαθλίωση. Δεν είδες τη χώρα που λάτρεψες να καταρρέει... (“Αμετανόητα Ρωμηός” έλεγες ότι είσαι, εσύ που με το ένα πόδι ρίζωνες στο χωριό σου και με το άλλο διέτρεχες τη γη ολόκληρη)!
- Δεν πρόλαβες να δεις την πατρίδα σου λοιδορούμενη και καθυβριζόμενη ακόμα κι από τον τελευταίο Ευρωπαίο παραγοντίσκο... Αυτή την πατρίδα, για την οποία βγήκες στο βουνό αμούστακο παιδί, δεν την είδες ταπεινωμένη... Γιατί, εσύ ο αριστερός, την πατρίδα σου τη λάτρευες! Ακριβώς για να μη χαρίζεις τον πατριωτισμό σου στους άλλους, στους βασανιστές της Μακρονήσου!
- Ήσουν τυχερός, γιατί δεν είδες τις προβλέψεις σου να επιβεβαιώνονται! “Ζήσαμε με το ψωμί του μέλλοντος, τώρα το πληρώνουμε και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα θα το πληρώνουμε”, είχες πει κάποτε. Δεν θα χαιρόσουν που δικαιώθηκες... Τέτοια δικαίωση ποτέ σου δεν τη θέλησες!..
- Τώρα που φαντάζομαι ότι παρέα με τον Τάκη μας, την Έλλη και τον Κώστα τον Κοκκαλάκη, τον Αποστόλη και τον Στάθη τον Δημητρίου, τον Βασίλη και τον Κώστα τον Αναστασιάδη, τον Καραγκαδάκη, τον Παπαλέξη και τον Κουτρούκη, με την Τούλα, με τους αδελφικούς σου φίλους, θα μας κοιτάτε, κάντε μια ευχή για μας και δείξτε μας τον δρόμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου