Του Δημήτρη Κουμπή
Κάθε μέρα που περνά οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής για το μέσο εργαζόμενο στη χώρα μας μεγαλώνουν. Πρόσφατα διάβαζα μια μελέτη που έδειχνε πως, από το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα και τη λήψη των σχετικών μέτρων από την κυβέρνηση, το 1,5% του πληθυσμού έχει αυξήσει τα εισοδήματά του, ένα 15% έχει παραμείνει με σταθερό εισόδημα και το υπόλοιπο 83,5% είδε το βιοτικό του επίπεδο να πέφτει κατακόρυφα ενώ και το μεγαλύτερο μέρος του 15% σύντομα θα δει τα πράγματα να επιδεινώνονται ραγδαία και για αυτό.
Είναι και τούτο ένα πρόσθετο στοιχείο που πείθει πως, από τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κρίση, μια μικρή μειοψηφία της κοινωνίας γίνεται ακόμη πλουσιότερη ενώ η μεγάλη πλειοψηφία βλέπει να κατακρημνίζονται κατακτήσεις δεκαετιών. Στους κερδισμένους από την κρίση πρέπει βέβαια να προσθέσουμε και το ξένο μεγάλο κεφάλαιο το οποίο έχει αποδυθεί σε ένα κυριολεκτικό πλιάτσικο σε βάρος του μόχθου του λαού και του πλούτου της πατρίδας μας.
Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς φώτισαν με ευκρινέστερο τρόπο μια ακόμη πλευρά της κρίσης: ότι δηλαδή στην πραγματικότητα υπάρχει μια σχετικά πλατιά διακομματική συναίνεση στην ακολουθούμενη πολιτική. Για να μην αδικούμε όμως κανένα και για να μην διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η συναίνεση αυτή αφορά κυρίως το κυβερνητικό κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και τη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη.
Κατά τις συναντήσεις αναδύθηκε με διαύγεια η συμφωνία των κομμάτων αυτών με τη βασική φιλοσοφία του Μνημονίου και της τρόικα. Στο βαθμό μάλιστα που αυτή η συμφωνία αρχίζει και γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτή από τη μεγάλη πλειονότητα που προαναφέρθηκε, το πολιτικό μας σύστημα θα αρχίσει να τρίζει ανεπανόρθωτα. Σημάδια κρίσης έτσι κι αλλιώς έχουν φανεί και στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν.
Αυτή η κρίση ενδέχεται το επόμενο διάστημα να λάβει χαρακτήρα χιονοστιβάδας. Όπως έγραψε και ο ακαδημαϊκός Β. Μαρκεζίνης σε άρθρο του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία όταν ξεκίνησε η εξέγερση στην Τυνησία και Αίγυπτο, οι εμπειρίες αυτές των αραβικών χωρών μπορεί σε λίγο να μη φαντάζουν και τόσο μακρινές. Όταν η “πολυκατοικία” σύσσωμη στηρίζει Μαξίμου και όλοι μαζί συμπλέουν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ, μπορεί πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός να μην αρκεστεί στη βουβή οργή και διαμαρτυρία.
Το εμπόδιο
Τι είναι όμως εκείνο που εμποδίζει μέχρι σήμερα μια ενεργητικότερη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα;Τι είναι εκείνο που θέτει φραγμούς σε ένα λαό που έχει διακριθεί στη μακρόχρονη ιστορία του για τη συλλογική ανάταση και τους αγώνες του;
Η απάντηση δεν μπορεί φυσικά να είναι μονοσήμαντη. Θεωρώ όμως ότι ένας ειδικά παράγοντας διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο: η απουσία άμεσης, πολιτικής εναλλακτικής λύσης. Αν διαμορφωθεί μια πολιτική πρόταση που θα έχει προσδοκίες επιτυχίας στην προσπάθεια ανατροπής της πολιτικής του Μνημονίου και της τρόικα, τότε ο λαός θα είναι έτοιμος να σταθεί πιο μαχητικά απέναντι στα καθημερινά προβλήματα. Για παράδειγμα, στο ερώτημα γιατί να απεργήσω ακόμη μια φορά με το ρίσκο και τις απώλειες που η απεργία συνεπάγεται, η πολιτική διέξοδος μπορεί να τονώσει το αίσθημα της αντοχής και το πείσμα που χρειάζεται. Αρκεί, η λύση να είναι ορατή, όχι απαραίτητα χειροπιαστή, αλλά πάντως ορατή.
Με αυτή την έννοια, επείγει η διαμόρφωση ενός μπλοκ δυνάμεων που θα στέκονται χωρίς ταλαντεύσεις με το μέρος της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας που πλήττεται ή θα πληγεί από την κρίση και την ακολουθούμενη πολιτική. Κρίσιμο ρόλο σε αυτό καλούνται να παίξουν πολιτικές δυνάμεις που αντιτάσσονται με συνέπεια στο Μνημόνιο και τις κατευθύνσεις της τρόικα.
Το ΚΚΕ είναι το πιο σημαντικό και έμπειρο από αυτές, ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να έχει κανένας για την ιδεολογία του. Εμπόδιο γι’ αυτό είναι η τάση του να ιδεολογικοποιεί τα προβλήματα, να αρνείται κάθε, έστω και επιμέρους, συνεργασία. Στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν επίσης δυνάμεις που, αν απαλλαγούν από τη δογματική εμμονή και την προσκόλλησή τους στην αντιδραστική Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν να προσφέρουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Ρόλο στο εγχείρημα αυτό μπορεί να παίξει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την προϋπόθεση ότι θα επιδείξει μια πιο υπεύθυνη πολιτική στάση, μακριά από τους λεονταρισμούς του παρελθόντος.
Οι μεγαλύτερες, αν και διάχυτες δυνάμεις, βρίσκονται όμως στη μεγάλη δεξαμενή των ανένταχτων κομματικά αριστερών και στους δυσαρεστημένους του κυβερνώντος κόμματος, αν οι τελευταίοι αποφασίσουν να τολμήσουν, να ξεκόψουν από τα δεσμά του παρελθόντος και να αναγεννηθούν μαζί με την κοινωνία. Αν όλες αυτές οι συνιστώσες καταφέρουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα και να συνεννοηθούν σε ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα κινείται στον αντίποδα των κατευθύνσεων της τρόικα και του ΔΝΤ, που θα αναδιανέμει τον κοινωνικό πλούτο σε όφελος των πολλών και φτωχών και σε βάρος των ελάχιστων και πλουσίων, τότε η «πολυκατοικία» της συναίνεσης θα κλυδωνιστεί στα σοβαρά[1]. Ίδωμεν…
[1] Ένα περίγραμμα μιας τέτοιας δέσμης μέτρων επιχείρησα να διαγράψω σε προηγούμενο άρθρο μου βλ. www.inprecor.gr/index.php/archives/21530.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου