Καλή συνέχεια.

Κι έτσι φτάσαμε στη νέα χρονιά. Με γιορτές. Εθιμικού δικαίου, όχι κάτι ουσιαστικό. Μια από τις ευκαιρίες που ψάχνουμε για να γλεντήσουμε λίγο, να συναντηθούμε, να ξενυχτήσουμε.

Τα έχει ανάγκη ο άνθρωπος τα ξεκινήματα. Την αρχή. Το πακετάρισμα των άσχημων σε ένα χρόνο. Ο παλιός γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος. Του φορτώνουμε απώλειες, αποτυχίες, δικά μας λάθη, κακές εκτιμήσεις, άσχημες στιγμές και τον στέλνουμε στην έρημο της λήθης να περιφέρεται.

Όμως κάθε παλιός χρόνος ήταν κάποια στιγμή καινούριος. Μια μετοχή που μπήκε στο Χρηματιστήριο της ζωής μας γεμάτος υποσχέσεις. Κι έτσι επενδύσαμε πάνω της ό,τι είχαμε και δεν είχαμε.

Ελπίδες, φιλοδοξίες, όνειρα, τα ακουμπήσαμε πάνω σε μία μετοχή που λεγόταν 1981, 1990, 2000 και τώρα 2012. Προσπαθώ να βρω κάτι αισιόδοξο γι’ αυτή την καινούρια αρχή, αν και ποτέ δεν τις αντιλήφθηκα έτσι τις πρωτοχρονιές.

Μια ακόμη σελίδα στο ημερολόγιο είναι η 1η Ιανουαρίου. Μήπως, όταν οδηγούμε, σταματάμε σε κάθε χιλιόμετρο και πανηγυρίζουμε; Όχι. Τότε γιατί πανηγυρίζουμε για κάθε χρόνο που περνάμε; Όπως συνεχίζονται τα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής, έτσι συνεχίζονται και οι χρονιές. Δεν τερματίζουμε κάτι, συνεχίζουμε.

Κοιτάμε κάθε νέα χρονιά στα μάτια με ελπίδα. Περιμένοντας άραγε, τί; Τι περιμένουμε από το 2012; Να μας βγάλει από την κρίση; Να μας δώσει όσα χάσαμε; Να ξαναστεγάσει άστεγους και να δώσει φαγητό στους πεινασμένους; Λίγο μαγικό μου φαίνεται όλο αυτό και μάλλον ο Disney έκανε μεγάλο κακό.

Αν θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να «τιμήσουμε» αυτή τη μονάδα μέτρησης της ζωής μας, θα έπρεπε κάθε τέλος της χρονιάς να κάνουμε απολογισμό, όχι γλέντι. Να μετατρέψουμε σε αποδιοπομπαίο τράγο τον κακό μας εαυτό και να τον στείλουμε κάπου να ψοφήσει ήσυχος.

Καμία ευθύνη δεν έχει το 2011, ούτε τίποτε καινούριο θα φέρει το 2012 όσο εμείς παραμένουμε στο εθιμικά εορταστικό mood. Τη χρονιά που πέρασε, χάσαμε Δημοκρατία, δικαιώματα, ελπίδες, όνειρα, δουλειές…

Το 2012 όλα δείχνουν ότι θα χάσουμε ακόμη περισσότερα. Πώς μπορεί, λοιπόν, να θεωρείται αρχή μια καταστροφή που θα συνεχιστεί; Από τη Δευτέρα θα συνεχιστούν οι απολύσεις, οι μειώσεις των μισθών, οι αρπαγές και τα χαρατσώματα.

Πόσο εθιμικά και μοιρολατρικά θα τα δεχτούμε αυτά; Αυτές οι μέρες που περάσαμε και βαφτίσαμε «γιορτινές» γέμισαν με κινήσεις αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας και δημιουργίας καταφυγίων της φτώχειας.

Κάποιες είχαν τόση διάρκεια όση και το «πνεύμα των Χριστουγέννων». Κάποιες άλλες φαίνονται ότι θα κρατήσουν περισσότερο, είναι πιο οργανωμένες και στήθηκαν από καλοπροαίρετους ανθρώπους που αγωνίζονται πραγματικά να προσφέρουν στο συνάνθρωπο. Έκαναν πράξη την Αλληλεγγύη.

Όμως, αυτές οι κινήσεις έχω την άποψη ότι θα πρέπει να περάσουν γρήγορα στις συνειδήσεις μας ως θεσμοί άσχετοι με τη σημερινή κρίση. Να ξεκαθαρίσουν ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν ανεξάρτητα από την εποχή. Να τονίσουν ότι η Αλληλεγγύη έχει σκοπό να δώσει τις ίδιες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες.

Διαφορετικά, φοβάμαι ότι θα είναι μια ομολογία ήττας μας. Ότι θα φανούν ως μία προσπάθεια να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση που μας οδήγησε το καθεστώς. Ότι θα λειτουργήσουν στη συλλογική συνείδηση ως αποδοχή του νέου οικονομικού και εργασιακού περιβάλλοντος.

Με τρομάζει αυτό. Μου κάνει μοιρολατρικό. Δε θέλω να αποδεχθώ ότι έτσι θα πάει από δω και πέρα η κατάσταση και γι’ αυτό θα πρέπει να αποδεχτώ ότι ενώ κάποιοι πλουτίζουν, εγώ θα πρέπει να βασιστώ στην Αλληλεγγύη.

Δε θέλω να αποδεχτώ ότι ζω σ’ ένα Κράτος που απλώς με στύβει κι ύστερα μου λέει «βγάλε άκρη μόνος σου. Βρες κάπου να μείνεις, να φας, να ζήσεις». Αν το δεχτώ αυτό, αν προσαρμοστώ, υπογράφω την καταδίκη μου.

Θέλω να είμαι απροσάρμοστος. Δεν αντέχω άλλο οίκτο. Ούτω να δείχνω, ούτε να μου δείχνουν. Δε θέλω άλλη κατανόηση. Θέλω να τελειώνω με αυτό το Κράτος, την κατάσταση και τους ανθρώπους που τα υπηρετούν.

Δε θέλω να είναι μια αρχή το 2012. Θέλω να είναι μια συνέχεια της οργής μου. Δε γουστάρω να ενταχθώ στη νέα πραγματικότητα. Αρνούμαι να «συνηθίσω σιγά – σιγά». Δεν εύχομαι Καλή Χρονιά.

Εύχομαι καλή συνέχεια σε όσους αντιδρούν και δεν αποδέχονται την ήττα δίχως να παλέψουν. Εύχομαι να γίνουμε όλοι μαζί, δίπλα – δίπλα, ο εφιάλτης τους.

πηγή