Περί βίας...

Του Δημήτρη Μυ

Αν και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα, ας αναφωνήσουμε: είμαστε όλοι (οι δημοκρατικά τοποθετημένοι πολίτες της χώρας) κατά της βίας, η οποία δεν έχει θέση σε μια κοινωνία δημοκρατικών θεσμών.

Υπό αυτήν την έννοια, υποτάσσουμε – για χάρη των θεσμών, της ιδεολογίας και της ψυχοσύνθεσής μας – τη μεγάλη ενδόμυχη ικανοποίηση που προκαλεί το γεγονός ότι οι... πορφυρογέννητοι του πολιτικού μας συστήματος δεν τολμούν πια να πάνε ούτε στο απέναντι περίπτερο ασυνόδευτοι. Μέχρι πoιο σημείο όμως και έως πότε μπορεί να γίνει ανεκτή η βία που εκπορεύεται από το σύστημα εξουσίας; Και δεν μιλάμε μόνο για τη βίαιη και χημική αποκατάσταση της τάξης από τις ένστολες και άλλου τύπου ομάδες καταστολής...

Βία δεν είναι μόνο τα γιούχα, τα γιαούρτια και κάποιες... ψιλές που συναντούν πια στη μέχρι πριν λίγο καιρό ανέμελη καθημερινότητά τους οι... άρχοντες. Βία δεν είναι μόνο τα κλομπ, τα δακρυγόνα των αστυνομικών και οι σιδηρολοστοί των καθ’ εργολαβία συνεργατών τους. Η βία που χαρακτηρίζει τις μέρες που ζούμε διαχέεται σε μεγάλες δόσεις, συντεταγμένα και μεθοδικά, με στόχο την κατατρομοκράτηση και υποταγή της κοινωνίας. Σε αυτήν τη βία αξίζει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά.

Στόχος η υποταγή

Πρώτα απ' όλα – και πριν συνοπτικά περιγράψουμε κάποιες εκδοχές της διάχυτης βίας που βιώνει η ελληνική κοινωνία – θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η βία είναι «κακό πράγμα» απ’ όπου κι αν προέρχεται. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, εξ άλλου, όλοι – υποτίθεται – είμαστε ίσοι. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν έχει κανείς από εμάς, ούτε οι άρχοντες, το δικαίωμα να φέρεται βίαια στον ισότιμο συμπολίτη του.

Συνήθως αντιλαμβανόμαστε τη βία που είναι εύκολα ορατή. Από χαστούκι μέχρι βαριά σωματική βλάβη, συμπεριλαμβάνοντας καθετί που προξενεί πόνο, τραυματισμό, ακρωτηριασμό ή που έχει πρόθεση να προκαλέσει. Αυτή είναι η βία των ΜΑΤ...

Ψυχολογική βία

Εδώ η εξουσία δίνει ρέστα καθώς απ' ό,τι φαίνεται έχει υψηλού επιπέδου καθοδήγηση. Εδώ περιλαμβάνονται:

● Υποτιμητικές συμπεριφορές (η αλαζονεία εξακολουθεί να είναι ζωγραφισμένη σε πολλά από τα πρόσωπα που βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο για δεκαετίες, αλλά και σε νεότερους πολιτικούς, οι οποίοι μαθαίνουν γρήγορα).

● Ταπείνωση, κριτική, υποτίμηση («σου αξίζει που απολύεσαι γιατί δεν είσαι παραγωγικός»).

● Προσπάθειες εξευτελισμού, ψέματα, υπονόμευση της αυτοεκτίμησης («μαζί τα φάγαμε»).

● Απειλές, εκφοβισμοί, εκβιασμοί («χωρίς μνημόνιο πώς θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις;»).

● Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί και η βία του (πολιτικού) ψεύδους («λεφτά υπάρχουν») για την υφαρπαγή της λαϊκής εντολής και τη διαχείριση της κοινωνικής οργής (πόσες φορές ακούσαμε υποσχέσεις περί μη λήψης άλλων μέτρων, μη απολύσεων κ.λπ.).

Οι συνέπειες

Τις συνέπειες αυτής της βίας η ελληνική κοινωνία, ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της, τις βιώνει στο πετσί της:

● 20% (τουλάχιστον) ανεργία.

● Συντάξεις - μισθοί πείνας.

● Φοροεπιδρομές κατά ριπάς.

● Υπονόμευση - διάλυση και εκποίηση των βασικών κοινωνικών υποχρεώσεων του κράτους (υγεία - παιδεία)

 

● Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, πόρων και εσόδων.

Η βία της απελπισίας

Επιστέγασμα της βίας που το πολιτικό και ευρύτερο σύστημα εξουσίας ασκεί στην κοινωνία είναι η έλλειψη προοπτικής και διεξόδου.

Καθώς γίνεται σε ολοένα και περισσότερους φανερό ότι το εγχώριο σύστημα εξουσίας υπάρχει απλώς για να επιβάλλει (διά της βίας) μια πολιτική η οποία έχει μόνο στόχο την εξασφάλιση των κεφαλαίων των πιστωτών - τοκογλύφων, είναι αναμενόμενη (αν και όχι δικαιολογημένη και πολιτικά ωφέλιμη) η βίαιη αντίδραση της κοινωνίας...

Πού οδηγεί αυτός ο φαύλος κύκλος; Η ιστορία έχει να επιδείξει πολλές ενδιαφέρουσες απαντήσεις και εκδοχές...

πηγή