Του Ρούσσου Βρανά
Σε μια ακόμη...
... ανάγνωση από τις πολλές, τώρα που καταλάγιασαν οι κούφιες θριαμβολογίες, μπορεί κανείς να διαβάσει ένα δυσοίωνο μήνυμα σε μια παράγραφο του σχεδίου για τη σωτηρία του ευρώ: «Για να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και να προληφθεί η μετάδοση, συμφωνούμε να αυξήσουμε την ευελιξία του, επιτρέποντας σε αυτό να παρεμβαίνει στο πλαίσιο ενός προληπτικού προγράμματος». Μια φρασεολογία μάλλον ανησυχητική. Σημαίνει άραγε αυτό πως το Ταμείο θα απαιτεί από τα κράτη να επιβάλλουν μέτρα λιτότητας χωρίς προηγούμενη διαπραγμάτευση με τις κυβερνήσεις τους;
Γιατί όχι;
... Δεν θα περίμενε κανείς δημοκρατική ευαισθησία σε καιρό κρίσης, σε μια Ευρώπη όπου η δημοκρατία ήταν ήδη ελλειμματική. Όμως τα ίδια συμβαίνουν και στις ΗΠΑ. Οι διαπραγματευτές για το ύψος του αμερικανικού χρέους νομίζουν ότι βρήκαν τον τρόπο να ξεπεράσουν το αδιέξοδο και την απροθυμία του αμερικανικού λαού να θυσιαστεί για τους τραπεζίτες: τη δημιουργία ενός νέου Κογκρέσου. «Αυτό το Σούπερ Κογκρέσο, που θα απαρτίζεται από μέλη των δύο Σωμάτων και των δύο κομμάτων και που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, θα έχει εξαιρετικές εξουσίες», γράφει το «Χάφινγκτον Ποστ». «Η νομοθεσία που θα εγκρίνεται από το Σούπερ Κογκρέσο, θα περνάει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος ("φαστ τρακ" ελληνιστί…), χωρίς οι υπόλοιποι γερουσιαστές και βουλευτές να έχουν το δικαίωμα να την τροποποιήσουν. Απλώς θα ψηφίζουν "ναι" ή "όχι". Το Σούπερ Κογκρέσο θα είναι λιγότερο υπόλογο στον λαό από το σύστημα που υπάρχει σήμερα και συνεπώς θα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια επιβολής αντιλαϊκών μέτρων».
Το βέβαιο είναι πως κανένα από τα μέλη του Σούπερ Κογκρέσου δεν πρόκειται να επανεκλεγεί (αν υποθέσουμε πως θα τολμήσει να ξαναθέσει υποψηφιότητα στις προσεχείς εκλογές). Θα είναι μια συμμορία 12 καμικάζι που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά, ούτως ώστε τα υπόλοιπα μέλη του Κογκρέσου να αποφύγουν την οργή των ψηφοφόρων στις εκλογές του 2012. Με το Σούπερ Κογκρέσο αποκτά έτσι θεσμικό χαρακτήρα μια συμμορία που ήδη υπάρχει ανεπισήμως στη Γερουσία, λέει ο πολιτικός σχολιαστής Ράιαν Γκριμ, όπου μερικοί γερουσιαστές συντάσσουν νόμους πίσω από κλειστές πόρτες και κατόπιν τους ανακοινώνουν στον λαό.
Δεν είναι...
... παράξενο λοιπόν που αυτή η ιδέα συναντά ζωηρές αντιδράσεις τόσο από Δημοκρατικούς όσο και από Ρεπουμπλικανούς. Επειδή, στην ουσία, δεν είναι παρά μια ανατροπή του αμερικανικού πολιτικού συστήματος από εξωσυνταγματικές επιτροπές και συμφέροντα.
Όσες βόµβες...
... κι αν βάλουν οι ακροδεξιοί, από το Οσλο μέχρι τη Ρώμη και από τη Βιέννη μέχρι την Ουάσιγκτον, αυτή τη φορά, παρά τις ομοιότητες με την κρίση του 1930, η δυτική δημοκρατία δεν πρόκειται να κινδυνεύσει από τον φασισμό. Επειδή, με την ευκαιρία της κρίσης, ενσωματώνει βαθμηδόν στο σύστημά της μικρούς καθημερινούς φασισμούς, αλλεπάλληλες μικρές εκτροπές από τη δημοκρατία, διατηρώντας παράλληλα άθικτο το τυπικό της και το προσωπικό της, χωρίς να χρειάζεται να το ντύσει με τη στολή του μελανοχίτωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου