Πατέρας ή τέρας;

Του παπά Ηλία Υφαντή

Ο χριστιανισμός είναι ερασιτεχνικός και όχι επαγγελματικός.

Που σημαίνει ότι χριστιανός είναι αυτός, που αγαπάει, που σπλαχνίζεται. Γιατί έχει καρδιά και σπλάχνα.
Και συμπονάει τους συνανθρώπους του. Γιατί ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους υπάρχει οργανική σχέση.
Όπως, καθώς λέει ο απόστολος Παύλος, ανάμεσα στα μέλη του σώματος. Τα οποία, όταν πονάει, ένα οποιοδήποτε μέλος, συμπονούν και συμπάσχουν και όλα τα υπόλοιπα.

Δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να μένει αδιάφορος μπροστά στην πείνα των πεινασμένων, την απαιδευσία και την ανεργία των νέων. Και πάνω απ’ όλα στη σκλαβιά της πατρίδας του και των συμπατριωτών του…
Αντίθετα μάλιστα η ασίγαστη αγάπη του, του εμπνέει τη διάθεση να ψάχνει, για να βρει τρόπους, προκειμένου υπηρετήσει τους συνανθρώπους του. Ή να δημιουργεί διεξόδους στα αδιέξοδά τους…
Και κάπου, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια οφείλει να βρίσκεται όποιος δικαιωματικά θέλει να είναι πατέρας. Είτε στο χώρο της Εκκλησίας είτε στο χώρο της Πατρίδας.

Κακέκτυπο, ψεύτικη απομίμηση, του πατέρα είναι, σύμφωνα με την παραβολή του καλού ποιμένα, ο μισθωτός. Που εκτελεί, απλά και μόνο, τα τυπικά του καθήκοντα. Και, συχνά, με μεγάλη σχολαστικότητα. Τόση, ώστε, αντί να υπηρετεί τους συνανθρώπους του, να τους βασανίζει.
Επειδή, ακριβώς, ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους δεν υπάρχει ζωντανή, οργανική σχέση. Όπως, καθώς προαναφέραμε, ανάμεσα στα μέλη του σώματος.

Αυτός νοιάζεται μόνο και μόνο για το μισθό του και τις οποιεσδήποτε άλλες απολαβές του. Και μόνο γι’ αυτά ενδιαφέρεται και αγωνίζεται. Μια και προτεραιότητα στην καρδιά του έχει το χρήμα και όχι ο άνθρωπος.
Γι’ αυτό και είναι διατεθειμένος να συμβιβαστεί ακόμη και με το διάβολο. Ή τα οποιαδήποτε ανθρωπόμορφα τέρατα και τερατουργήματά του.

Όπως συμβαίνει στην τωρινή συγκυρία!
Όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται στον αστερισμό ειδεχθών τεράτων. Όπως αυτά, που κατέστρεψαν, με τη φωτιά και το σίδερο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σερβία. Και τόσους άλλους λαούς. Ανάλογα με το τι κάθε φορά υπαγορεύουν τα αδηφάγα συμφέροντά τους.
Αλλά που για μας και, ενδεχομένως, κι άλλους λαούς, φαίνεται να έχουν επιφυλάξει διαφορετική συνταγή εξόντωσης. Όχι με τη φωτιά και το σίδηρο, αλλά με μέσα, όπως φαίνεται, οικονομικά και πολιτισμικά.
Και γι’ αυτό το σκοπό, για πολλές δεκαετίες, μας υπονόμευαν πολιτισμικά με τους δοσίλογους της τηλεόρασης και άλλων ΜΜΕ(=μέσων μαζικής εξαχρείωσης) και οικονομικά με τους δοσίλογους της πολιτικής.
Και με την πολυεπίπεδη προπαγάνδα τους και την αλληλοσυγκάλυψη έχτισαν «ανεπαισθήτως», όπως θα έλεγε ο ποιητής, γύρω μας τα τείχη της πολιτισμικής αποσύνθεσης, της διοικητικής αποδιοργάνωσης και της απεχθούς και απεχθούς χρεοκρατίας.
Για να μας οδηγήσουν, σταδιακά, από το-για 10ετίες-καθεστώς της κλεφτοκρατίας στο καθεστώς της σημερινής ληστοκρατίας. Με τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Την εξάρθρωση των εργασιακών κατακτήσεων. Και, τελικά, την άνευ όρων παραίτηση από τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα περιουσιακά στοιχεία της πατρίδας μας.

Και, απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά εξαχρείωση και εξαθλίωση και υποδούλωση, θα περίμενε κανείς να σημάνει η μητέρα μας Εκκλησία συναγερμό και επανάσταση:
Για την αποτίναξη της ατιμωτικής σκλαβιάς. Και την αποτροπή της σύλησης των πολιτισμικών και φυσικών μας θησαυρών.

Αλλά φαίνεται πως η εκκλησιαστική ηγεσία ροκανίζει και αναχαράζει ακόμη το καρότο, που της πρόσφερε το καθεστώς της εφιαλτοκρατίας. Με την υπόσχεση ότι θα σεβαστεί το, σχετικό με τη μισθοδοσία του κλήρου και την εκκλησιαστική περιουσία, υφιστάμενο καθεστώς.
Γεγονός, που θυμίζει τη φιλοφρόνηση του Πολύφημου προς τον Οδυσσέα, στη «φιλόξενη» σπηλιά του, ότι θα του έκανε την τιμή να τον κατασπαράξει και να τον καταβροχθίσει τελευταίο.

Αλλά το να δίνουμε εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις των εντολοδόχων της τοκογλυφικής τερατοπλασίας, ύστερα, μάλιστα απ’ το όργιο της ακατάσχετης απάτης, που έχει προηγηθεί, δείχνει ότι δεν είμαστε, απλά και μόνο αφελείς, αλλά και αξιοθρήνητα ευτελείς.
Γι’ αυτό η ώρα αυτή δεν είναι η ώρα των οποιωνδήποτε συμβιβασμών, αλλά η καθοριστική στιγμή, για ν’ αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του και την πατρίδα του, αν θέλει να είναι πατέρας ή τέρας.

Κατ’ εικόνα και ομοίωση των τεράτων της παγκόσμιας διαβολοκυβέρνησης και της τοκογλυφικής τερατοπλασίας….

πηγή