Η κρίση στην ευρωζώνη εκφράζεται κατά κύριο λόγο ως οικονομική. Ωστόσο μια κρίση σε τόσο μεγάλο βάθος δεν είναι δυνατό να περιοριστεί στη σφαίρα της οικονομίας. Ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια των ευρωπαϊκών κοινωνιών ωθούνται στο περιθώριο, ολοένα και δυσκολότερα το πολιτικό προσωπικό μπορεί να προβάλλει ίχνη αξιοπιστίας.
Από τη στιγμή που οι τραπεζίτες - οι οποίοι απόλαυσαν όλα αυτά τα χρόνια την ιδιωτικοποίηση των κερδών - απαιτούν την κοινωνικοποίηση των ζημιών, οι κοινωνίες στενάζουν. Πρόσφατα δημοσιεύματα περιγράφουν το ζοφερό τοπίο στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, τις ΗΠΑ και της Γερμανίας: Στις ΗΠΑ, ένας στους επτά πολίτες της παγκόσμιας υπερδύναμης σιτίζεται με κουπόνι. Στην παντοδύναμη κυρίαρχη των εξαγωγών Γερμανία, 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι τη βγάζουν με εισόδημα μέχρι 400 ευρώ τον μήνα. Αν λοιπόν τεράστιοι αριθμοί πολιτών των υπερδυνάμεων είναι καταδικασμένοι να ζουν με μισθούς Κίνας, τι μπορούμε να περιμένουμε εμείς, οι πολίτες και εργαζόμενοι μιας χώρας που είναι υπό οικονομική - πολιτική εποπτεία;
Οι σημερινές αποφάσεις που θα λάβουν οι εταίροι για την Ελλάδα, όσο κι αν η ελπίδα - όπως είπαμε - πεθαίνει τελευταία, δεν πρόκειται να μεταβάλουν την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε: Ανεργία, κινεζικό εργασιακό περιβάλλον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των πόρων του κράτους. Υπό αυτούς τους όρους η Ελλάδα είναι προορισμένη να πληρώσει πρώτη το μάρμαρο της καταστροφής που συνεπάγεται για ολόκληρη την ευρωζώνη η αδυναμία της ηγεσίας να δει και να επιδιώξει το κοινό συμφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου