Έκτακτο ευρωπαϊκό συμβούλιο κορυφής της περασμένης Πέμπτης 21 Ιουλίου για τη διάσωση της Ελλάδας: στο διαπραγματευτικό κομφούζιο από ελληνικής πλευράς, που θύμιζε ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ, η Ελλάδα αποδέχθηκε όλες ανεξαιρέτως τις θέσεις των κοινοτικών εταίρων της ευρωζώνης χωρίς να πει κιχ.
Πρόκειται για τη νέα δέσμη μέτρων «διάσωσης» της οικονομίας της μέχρι, λένε, το 2020, που την οδηγεί σε «επιλεκτική αθέτηση πληρωμών», βλέπε «επιλεκτική χρεοκοπία». Για τον κ. Βενιζέλο η απόφαση αυτή σημαίνει ότι «μπήκε πάτος στο βαρέλι» του δημόσιου χρέους, για μας ότι αρχίζει ένας νέος επώδυνος κύκλος λιτότητας και λεηλασίας των Ελλήνων.
Στην πραγματικότητα από την περασμένη Παρασκευή 10 εκατομμύρια Ελληνες βρίσκονται κάτω από ένα καταιονισμό κυβερνητικών ψεμάτων γύρω από έναν, άνευ προηγουμένου, κυβερνητικό διαπραγματευτικό θρίαμβο. Η αλήθεια όμως των αριθμών απέχει πολύ από τη σκληρή πραγματικότητα. Σε αυτό το έκτακτο συμβούλιο κορυφής το ΜΟΝΑΔΙΚΟ, σίγουρο και βέβαιο ποσό βοήθειας προς τη χώρα μας που αποφασίστηκε είναι ένα ποσό γύρω στα 49 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2020, αν είμαστε καλά παιδιά.
Τα 158 δισ. ευρώ που πολυδιαφημίζουν από την περασμένη Παρασκευή αναλύονται ως εξής (οι αριθμοί είναι στρογγυλεμένοι): 60 δισ. ευρώ από το πρώτο Μνημόνιο που δεν έχουμε ακόμη εισπράξει, 37 δισ. ευρώ από την εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες) για ανταλλαγή παλαιών ομολόγων με νέα, 12,6 δισ. ευρώ για επαναγορά ομολόγων είτε από το προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης (ΕΤΧΣ-EFSF). Τέλος, έχουμε κι ένα ποσό γύρω στα 49 δισ. ευρώ για την εθελοντική συμμετοχή των ξένων τραπεζών για τη στήριξη της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, που δεν μπαίνει στον τελικό λογαριασμό. Σ' αυτά τα «αέρινα» ποσά πρέπει κανείς να προσθέσει το εξίσου αέρινο των 50 δισ. ευρώ που θα προέλθει από την πώληση ελληνικής περιουσίας, τις λεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις (Μεσοπρόθεσμο).
Επιπλέον, λένε οι ξένοι φίλοι μας και επαναλαμβάνουν τα ελληνικά παπαγαλάκια, μέχρι το 2013 το αρνητικό σήμερα πρόσημο του ΑΕΠ μας (κάπου μεταξύ -4% και -4,5% του ΑΕΠ της Ελλάδας, τόσο είναι μειωμένη σήμερα η παραγωγή πλούτου στη χώρα μας-ύφεση) θα μετατραπεί σε θετικό(+), δηλαδή σε δύο χρόνια η χώρα, με κάποιο μαγικό τρόπο, θ' αρχίσει να παράγει πλεονασματικό ΑΕΠ, +2% ας πούμε το 2012 και +2% το 2013, έτσι ώστε από τότε να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα. Ή τρελός ή ηλίθιος μπορεί να κάνει τέτοιους υπολογισμούς. Αυτό που δεν είπαν ούτε οι ίδιοι οι κυβερνώντες ούτε δυστυχώς η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση είναι πως, για να μπούμε κάτω από την ομπρέλα του ΕΤΧΣ και να πάρουμε τα 12,6 δισ. ευρώ, οφείλουμε να του υποβάλουμε ένα νέο μακροοικονομικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ένα νέο Μνημόνιο, που ασφαλώς οι όροι του θα είναι επαχθείς.
Και κάτι ακόμη: το ΕΤΧΣ έχει προσωρινή διάρκεια, μέχρι τα μέσα του 2013, και στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνει ο Μόνιμος Μηχανισμός (Ταμείο) Στήριξης (ΜΜΣ-ESF). Αυτό σημαίνει για την Ελλάδα, που θα χρειαστεί να υπαχθεί αναγκαστικά σ' αυτόν αφού θα ζει τουλάχιστον μέχρι το 2020 με κοινοτικά χρηματοδοτικά προγράμματα, ότι θα πρέπει να κριθεί, πριν γίνει δεκτή, αν το χρέος της είναι βιώσιμο. Οταν αποδειχθεί ότι δεν είναι βιώσιμο, θα αναγκαστεί ν' αποδεχθεί ένα σαφές και μεγάλο αυτή τη φορά κούρεμα του χρέους της, που το υπολογίζουν γύρω στο 50%· συν το σημερινό μίνι κούρεμα που υπολογίζεται στο 21%, φτάνουμε εκεί που όλοι οι εμπειρογνώμονες προβλέπουν, δηλαδή στο 70%-71%.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της κατάντιας μας. Και για την Ιστορία: μια πρόταση κάναμε -να φορολογούνται οι τραπεζικές συναλλαγές- και αυτή μας την απέρριψαν ξερά. Κατά τ' άλλα, διαπραγματευθήκαμε σκληρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου