Θλίψη και μόνο θλίψη ανθρώπινη μπορεί να νοιώθει κανείς γι αυτό που έγινε.
Δυο νεοι άνθρωποι χαμένοι...
Το σοκ όμως και η λύπη που αισθανόμαστε γι αυτούς τους ανθρώπους νομίζω πως δεν έχουν καθόλου ανάγκη όλο αυτόν τον αρκετά υποκριτικό και άχρηστο θόρυβο.
Ας αφήσουν τις οικογένειες και τους δικούς τους στο θρήνο τους.
Όσο για τις ευθύνες, σίγουρα δεν θα αρέσουν όλα όσα θα καταγγελθούν...
Ακούς τις πιο απίθανες σκέψεις, τους πιο εξωφρενικούς συσχετισμούς γεγονότων.
Τι δουλειά μπορεί να έχει η δολοφονία από κακοποιούς αστυνομικών με τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια;
Τι σόι ύποπτοι σχολιασμοί είναι αυτοί που εντελώς άσχετα αλλά έντεχνα αναφέρονται σε ευθύνες κάποιων που δημιουργούν μίσος για την αστυνομία; Μίσος για την αστυνομία δημιουργούν μόνο οι εντολές που δίνονται για να χτυπηθούν απλοί άνθρωποι της δουλειάς σαν κοινοί εγκληματίες, τίποτα άλλο.
Οπότε όλο αυτό σε τι αποσκοπεί;
Τι έχουν άραγε στο μυαλό τους αυτοί που πίσω από ενα εγκληματικό χτύπημα βρίσκουν ευκαιρία να προβάλουν την ανησυχία τους για την απαξίωση ενός θεσμού, που κατά τη γνώμη τους δεν έχει σαν κύρια δουλεια την προστασία των πολιτών αλλά την προστασία του συστήματος;
Και τελικά σε τι ωφελούν όλες αυτές οι υπερβολές;
Δυο άνθρωποι δολοφονήθηκαν την ώρα της δουλειάς τους και αυτό ειναι τραγικό.
Όπως τραγικό ειναι το να χάνουν εργαζόμενοι τη ζωή τους από δολοφονικές παραλήψεις εργοδοτών, και κανείς να μη δίνει την παραμικρή σημασία, κανείς να μην ψάχνει για ένοχο σαν να μην έγινε τίποτα.
Ακούω λέξεις όπως ευγνωμοσύνη και σκέφτομαι πως ναι, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τους αστυνομικούς που με αυτοθυσία κάνουν αυτή τη δύσκολη δουλειά που διάλεξαν -εννοώ την προστασία των πολιτών από το έγκλημα-, αλλά όση ευγνωμοσύνη αισθάνομαι και για τους πυροσβέστες, η για τους επιστήμονες ή τους δασκάλους και τους καθηγητές που μαθαίνουν κάτι χρήσιμο στα παιδιά μας και από πάνω τα ακούνε εδώ και τόσον καιρό λες κι είναι απατεώνες.
Κάτι ακόμα μιας και τόση κουβέντα γίνεται.
Έχω δει τα πάντα στους δρόμους τις μερες των συλλαλητηρίων. Εννοώ τις γνωστές κατασταλτικές συμπεριφορές της αστυνομίας και το χτύπημα ανθρώπων της δουλειάς που παλεύουν διαδηλώνοντας ειρηνικά για τη ζωή και το αύριό τους.Όμως λυπάμαι πραγματικά, και το λέω με ειλικρίνεια, για το χαμό των δύο αυτών ανθρώπων που δολοφονήθηκαν χτες.
Δεν ένοιωσα ποτέ μου μίσος γι αυτούς παρά τα όσα έχω δεί με τα μάτια μου να κάνουν.
Πιο πολύ πιστεύω πως είναι θύματα μιας προπαγάνδας και μιας εκπαίδευσης που τους ζητάει αυτή τη συγκεκριμένη συμπεριφορά εκφοβισμού. Πότε δεν μου άρεσε το σύνθημα "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" όσο κι αν δικαιολογείται πάνω στις φορτίσεις της στιγμής, γιατί σε τίποτα δεν βοηθάει, αφού απλά τους κάνει ακόμα πιο εχθρικούς προς εκείνους από τους οποίους προέρχονται και που εκτός "δουλειάς" είναι οι φίλοι, οι γονείς οι γείτονες κι οι συγγενείς τους.
Πάντα είχα στο μυαλό μου πως περνώντας ο καιρός, όλο και πιο πολλοί αστυνομικοί δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τις εντολές καταστολής και πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που πλέον μπορουν να σκέφτονται νηφάλια, έχουν καταλάβει ποια είναι η πλευρά τους. Τι διάολο σκέφτομαι, με κάποιους πίνουν καφέ, με κάποιους μοιράζονται σκέψεις από αυτές που μας τρώνε όλους.
Δεν μπορεί παρά να έρθει η στιγμή που οι πιο πολλοί αστυνομικοί, θα καταλάβουν πως η θέση τους δεν είναι πλάι σε αυτούς που ρημάζουν τη ζωή μας.
Πολλοί θα πουν ότι σκεφτομαι εξωπραγματικα και ρομαντικά. Αν δεν σκεφτόμουν έτσι όμως το πιο πιθανό θα ήταν να έχω παραιτηθεί και να εχω συνθηκολογήσει.
Και αυτό που μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς είναι η σκέψη ότι όλα μπορούν να αλλάξουν. Ακόμη κι αυτό, ακόμα και την τελευταία και κρίσιμη στιγμή.
Οπότε με τέτοιο τρόπο σκεψης, τι άλλο από θλίψη μπορώ να νοιώθω για 2 νέους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους;
Δυο νέα παιδια από απλές λαικές οικογένειες, που ετυχε να διαλέξουν μια "περίεργη" ή λάθος δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου