Το πολιτικό κόστος και η επικοινωνιολογία της τυραννίας.

Του Mind the Gap
Η φράση “δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος” χρησιμοποιείται τα τελευταία δύο χρόνια σε κάθε εξαγγελία αντικοινωνικών μέτρων από το επιτελείο της κυβέρνησης. Είναι βασικό εργαλείο της επικοινωνιακής πολιτικής, είναι προσεκτικά επιλεγμένη και όχι ένα τυχαίο κλισέ μιας ξύλινης γλώσσας. 

Στο marketing της πολιτικής, η χρήση της φράσης “δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος”, έχει ως στόχο την παρουσίαση της κυβέρνησης ως μιας θαρραλέας, ανιδιοτελούς, πατριωτικής, ηθικής και υπεύθυνης ομάδας ανθρώπων, που βρίσκονται σε εθνική αποστολή και πράττουν με μόνο γνώμονα το όφελος των πολιτών και της χώρας. 

Επίσης χρησιμοποιείται για την “ηρωοποίηση”, ενός πολιτικού σχηματισμού που “δεν φοβάται το πολιτικό κόστος” και επικοινωνείται συνεπαγωγικά, ως η αναγκαιότητα της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής και ως αυαταπόδειξη για την κρισιμότητα της κατάστασης, που επιβάλλει την λήψη σκληρών μέτρων.

 Οι επικοινωνιολόγοι που παρέχουν τις υπηρεσίες τους στα κόμματα, είναι διαφημιστές και προσπαθούν να στηρίξουν το προϊόν, είτε αυτό είναι ημίσκληρη Ελληνική φέτα από γάλα, γενετικά τροποποιημένων ταράνδων Φινλανδίας , είτε γερμανικό οικολογικό αυτοκίνητο που παράγεται από ενεργοβόρα και ρυπογόνα εργοστάσια της Κίνας, είτε Σοσιαλιστικό κόμμα με μαύρο ταμείο. 

Η επικοινωνιολογία χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία, άσχετα με το προϊόν και επιχειρεί να δημοσιοποιήσει τις “αρετές” του προϊόντος σε μια ομάδα στόχο. Η ομάδα στόχος, που είναι η ελληνική κοινωνία, πρέπει να πειστεί ότι όλες οι δυσάρεστες και αντικοινωνικές αποφάσεις που λαμβάνονται είναι νομιμοποιημένες, αφού η κυβέρνηση υπερβαίνει το πολιτικό συμφέρον του κόμματος και πως πρόκειται για την μόνη ικανή να διαχειρισθεί την κρίση πολιτική. Τι είναι όμως το πολιτικό κόστος που έχει γίνει το σύνθημα της καμπάνιας ; Το πολιτικό κόστος εξ ορισμού δεν έχει άλλη ερμηνεία, ως κόστος, παρά μόνο την απώλεια των εκλογικών ποσοστών ενός κόματος και γενικότερα την απώλεια του λαϊκού ερείσματος μέσα στην ίδια την κοινωνία, από την οποία εκλέγονται και στηρίζονται. Συνεπώς και κατά δήλωση, η απώλεια του ερείσματος μέσα στην κοινωνία δεν λαμβάνεται υπόψιν στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση λοιπόν κυβερνά αγνοώντας την βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών. Η επίκληση της “σωτηρίας της χώρας” είναι η συμπληρωματική επικοινωνιακή στήριξη-επεξήγηση για την διακυβέρνηση της χώρας χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, μαζί με το τυποσοφιστικό επιχείρημα για την τετραετή διάρκεια της θητείας. Όμως αφενός η χώρα δεν έχει τεθεί θεσμικά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε να μπορούν να ανασταλούν τυπικά κάποια άρθρα του συντάγματος και αφετέρου η καταφανής δυσαρμονία της σύνθεσης της βουλής σε σχέση με το εκλογικό σώμα και τη λαϊκή βούληση απονομιμοποιεί, σε μια στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα, την διατήρηση στην εξουσία της κυβέρνησης. Ο συμπολιτευόμενος πρόεδρος της δημοκρατίας θα μπορούσε ως ρυθμιστής του πολιτεύματος να διαφυλάξει το πολίτευμα προκαλώντας εκλογές με την παραίτησή του, ώστε η σύνθεση της βουλής να επανέλθει σε αρμονία με το εκλογικό σώμα.

 Η απραξία του είναι συναίνεση στην διακυβέρνηση χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση και φυσικά ενστερνισμός της απαξίωσης του πολιτικού κόστους. Η δήλωση “δεν λαμβάνουμε υπόψη μας το πολιτικό κόστος” υποθάλπει την απείθεια, της κυβέρνησης και όλων όσον συντάσσονται μαζί της στην άποψη αυτή, προς το ίδιο το πολίτευμα της χώρας. Μια κυβέρνηση που δηλώνει κατηγορηματικά πως δεν λαμβάνει υπόψη της την ψήφο των πολιτών και υπερβαίνει την βούληση του εκλογικού σώματος, χωρίς να έχει τεθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εκτρέπει εξόφθαλμα το πολίτευμα. Αυτό που επικοινωνεί λοιπόν η κυβέρνηση έμμεσα, είναι πως δεν είναι η προεδρευομένη δημοκρατία το πολίτευμα της Ελλάδας πλέον, πως έχει καταλυθεί το πολίτευμα. Η παραδοχή πως κυβερνά αυθαίρετα, χωρίς την ανάγκη της δημοκρατικής νομιμοποίησης, αναστέλλοντας κατά το πνεύμα αλλά και κατά την ερμηνεία το σύνταγμα, είναι ξεκάθαρη ομολογία κατάληψης της εξουσίας και φυσικά παραδοχή ιδιοτέλειας. Η κυβέρνηση επιβάλλεται παράνομα και με τη βία για ίδιο όφελος, δεν υπάρχει άλλη λογική ερμηνεία. Προφανώς το κόστος της πανάκριβης, για τους επαγγελματίες πολιτικούς, μη επανεκλογής είναι μικρότερο από το όφελος της εξουσίας και η επιβολή των μέτρων ενάντια στην κοινωνία πολύ προσοδοφόρα για τους παράνομους νομοθέτες. Υπάρχει προφανώς μεγάλο προσωπικό αντιστάθμισμα για κάθε ένα ξεπουλημένο τομάρι που δηλώνει πως “δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος”, που δηλαδή δεν ενδιαφέρεται για τη δημοκρατική νομιμοποίησή του.

 Πρόκειται λοιπόν για την παραδοχή μιας ιδιότυπης τυραννίας, το μόνο πολίτευμα που πλησιάζει την ελληνική πραγματικότητα σήμερα. Η επικοινωνιολογία αυτής της τυραννίας, ευλογεί και “ηθικοποιεί” τους τυράννους, τρομοκρατεί το λαό και αυτονομιμοποιεί την εκτροπή του πολιτεύματος με την δύναμη ενός βαρύγδουπου σλόγκαν, το οποίο λέει μεν την αλήθεια, αλλά οι αποδέκτες είναι διαφορετικοί. Γιατί στον μεν λαό η έννοια της άρνησης του πολιτικού κόστους πακετάρεται με την πένθιμη κορδέλα της μίας και μοναδικής λύσης ανάγκης και αυτόκλητης σωτηρίας – όπως τα χειρουργεία και ο γύψος της 7ετίας, στους δε σπόνσορες δωροθέτες και επενδυτές όμως είναι σαφές το εμπορικό μήνυμα : τα λεφτά σας πιάνουν τόπο και είναι ασφαλή, τους έχουμε υπό έλεγχο τους ιθαγενείς, άξιος ο μισθός και οι μίζες που μας δίνετε για το ξεπούλημα.

Είναι από τις λίγες φορές που επικοινωνήται στο χώρο του πολιτικού marketing η αλήθεια ξεκάθαρη, διάφανη και χωρίς περιστροφές. Ναι η ωμή σκληρή αλήθεια διατυπωμένη κυνικά και απροκάλυπτα. Την επόμενη φορά που οι τραπεζοτσολιάδες θα ξαναπούν το σλόγκαν κάντε απλά την μετάφραση που αφορά εσάς τους πολίτες της χώρας :

“Δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος” = Δεν έχετε πια δημοκρατία μαλάκες υπήκοοι – είμαστε τύραννοι και δεν μας ενδιαφέρει η κοινωνία – στα μεγάλα μαύρα τριχωτά μας αρχίδια, αν μας ξαναψηφίσετε ή όχι – είναι τεράστια τα κέρδη μας και σεις ένα αμελητέο κόστος – δε θα φύγουμε μέχρι να ξεπουλήσουμε …

πηγή