Στις αρχές ήταν τα διλήμματα. Τοποθετούσαν επιθετικά διλλήματα στους πολίτες επιμελώς, για να αποσπάσουν με εκβιαστικό τρόπο τη συναίνεση. Δεν τα κατάφεραν. Στη συνέχεια αποφάσισαν να πάρουν το πράγμα επάνω τους, μιλώντας για αξιοπρέπεια. Ο Μισέλ Μονταίν, Γάλλος σκεπτικιστής, έγραψε για τη λέξη αξιοπρέπεια: «Είναι σαν το ποτάμι: όσο πιο βαθύ είναι, τόσο λιγότερο θόρυβο βγάζει».
«Εντός», ακούστηκαν φωνές και χειροκροτήματα την ίδια ώρα που «εκτός» το ανθρώπινο ποτάμι δοκιμάστηκε σκληρά – αθόρυβα και για ώρες από την αστυνομική βία και τα παρακρατικά χτυπήματα. Όμως αυτό παρέμεινε σιωπηλό. Το γέμισαν αίμα, το πότισαν καρκινογόνα χημικά, το χτύπησαν με γκλομπ, άλλα όπως όλα τα ορμητικά ποτάμια, έτσι και εκείνο βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει την πορεία του. Επέστρεψε εκεί που καταλήγουν τα πιο καθαρά, τα πιο δροσερά νερά.
Ευθύνη. Λέξη που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση των φυγόπονων. Κι όμως αποσπάστηκαν από την υπόλοιπη κοινωνία 155 πεφωτισμένοι ηγέτες. Ήταν αναμενόμενο, καθώς επιτρέψαμε την αυθαιρεσία. Η τεράστια αποχή από τις εκλογές τους χάρισε την πλειοψηφία στη Βουλή. Ήταν το πρώτο βήμα για την κουτσουρεμένη «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Παρόλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ δεν αντιπροσωπεύει πλέον ούτε το τμήμα εκείνο του λαού που τους εμπιστεύτηκε. Απαξίωσαν πλήρως τη δημοκρατία. Περιφρόνησαν τους εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωσαν, τους εκατοντάδες χιλιάδες που δεν ήρθαν στις συγκεντρώσεις γιατί η εργοδοσία τους κρατά όμηρους. Αγνόησαν κι αυτούς που φοβήθηκαν, τους απογοητευμένους, τους άνεργους, αυτούς που έχουν φτάσει στο σημείο να απέχουν πλήρως από τα πολιτικά πράγματα. Μέχρι την Τετάρτη αρμένιζαν στραβά, τώρα βούλιαξαν.
Σε ποιον έθεσε ο Ε. Βενιζέλος το ερώτημα: «τι θα γινόταν αν το ΠΑΣΟΚ δεν αναλάμβανε την ευθύνη να περάσει το Μεσοπρόθεσμο»; Φυσικά όχι στον κόσμο, αλλά στους βουλευτές του που είχαν αμφιβολίες. Σε αυτούς που άκουγαν τα ουρλιαχτά, τις εκκλήσεις για ιατρική βοήθεια. Σε εκείνους, που η οσμή από τα δακρυγόνα έφτασε ως τη μύτη τους. Και τα κατάφερε. Όμως απ’ τη στιγμή που ο λαός έδειξε πως δεν είναι αυτός ο δρόμος που επιθυμεί να ακολουθήσει, υποχρέωση της κυβέρνησης ήταν να τον ακούσει. Η κοπτοραπτική, η συνεχής επιβολή νέων μέτρων, οι τεχνοκρατικές αντιλήψεις, οι επιθέσεις σε διαδηλωτές, είναι πράγματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να τα πραγματοποιήσεις. Ούτε «αγάπη» για τα κοινά. Τέτοιου είδους πολιτικές που βάζουν θηλιά στο λαιμό των πολιτών, το μόνο που απαιτούν για την εφαρμογή τους είναι θράσος. Κι από αυτό, δυστυχώς, υπάρχει περίσσιο στους κυβερνώντες.
«Εντός», ακούστηκαν φωνές και χειροκροτήματα την ίδια ώρα που «εκτός» το ανθρώπινο ποτάμι δοκιμάστηκε σκληρά – αθόρυβα και για ώρες από την αστυνομική βία και τα παρακρατικά χτυπήματα. Όμως αυτό παρέμεινε σιωπηλό. Το γέμισαν αίμα, το πότισαν καρκινογόνα χημικά, το χτύπησαν με γκλομπ, άλλα όπως όλα τα ορμητικά ποτάμια, έτσι και εκείνο βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει την πορεία του. Επέστρεψε εκεί που καταλήγουν τα πιο καθαρά, τα πιο δροσερά νερά.
Ευθύνη. Λέξη που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση των φυγόπονων. Κι όμως αποσπάστηκαν από την υπόλοιπη κοινωνία 155 πεφωτισμένοι ηγέτες. Ήταν αναμενόμενο, καθώς επιτρέψαμε την αυθαιρεσία. Η τεράστια αποχή από τις εκλογές τους χάρισε την πλειοψηφία στη Βουλή. Ήταν το πρώτο βήμα για την κουτσουρεμένη «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Παρόλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ δεν αντιπροσωπεύει πλέον ούτε το τμήμα εκείνο του λαού που τους εμπιστεύτηκε. Απαξίωσαν πλήρως τη δημοκρατία. Περιφρόνησαν τους εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωσαν, τους εκατοντάδες χιλιάδες που δεν ήρθαν στις συγκεντρώσεις γιατί η εργοδοσία τους κρατά όμηρους. Αγνόησαν κι αυτούς που φοβήθηκαν, τους απογοητευμένους, τους άνεργους, αυτούς που έχουν φτάσει στο σημείο να απέχουν πλήρως από τα πολιτικά πράγματα. Μέχρι την Τετάρτη αρμένιζαν στραβά, τώρα βούλιαξαν.
Σε ποιον έθεσε ο Ε. Βενιζέλος το ερώτημα: «τι θα γινόταν αν το ΠΑΣΟΚ δεν αναλάμβανε την ευθύνη να περάσει το Μεσοπρόθεσμο»; Φυσικά όχι στον κόσμο, αλλά στους βουλευτές του που είχαν αμφιβολίες. Σε αυτούς που άκουγαν τα ουρλιαχτά, τις εκκλήσεις για ιατρική βοήθεια. Σε εκείνους, που η οσμή από τα δακρυγόνα έφτασε ως τη μύτη τους. Και τα κατάφερε. Όμως απ’ τη στιγμή που ο λαός έδειξε πως δεν είναι αυτός ο δρόμος που επιθυμεί να ακολουθήσει, υποχρέωση της κυβέρνησης ήταν να τον ακούσει. Η κοπτοραπτική, η συνεχής επιβολή νέων μέτρων, οι τεχνοκρατικές αντιλήψεις, οι επιθέσεις σε διαδηλωτές, είναι πράγματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να τα πραγματοποιήσεις. Ούτε «αγάπη» για τα κοινά. Τέτοιου είδους πολιτικές που βάζουν θηλιά στο λαιμό των πολιτών, το μόνο που απαιτούν για την εφαρμογή τους είναι θράσος. Κι από αυτό, δυστυχώς, υπάρχει περίσσιο στους κυβερνώντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου