Χιλιάδες άνθρωποι βουβοί και οργισμένοι είδαν την επιχείρηση σκούπα στην πλατεία Συντάγματος και δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κλαμένοι και σκυφτοί βαδίζουν ακόμη στην ίδια πλατεία προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν αν το σύνθημα στο κρεμασμένο πανό μπροστά από τη Βουλή: «η χούντα δεν τελείωσε το ΄73» επαληθεύτηκε με τον χειρότερο τρόπο στην τελευταία απεργιακή συγκέντρωση.
Γινόμαστε καθημερινά δέκτες μιας απίστευτης προπαγάνδας και συνειδητής παραποίησης της πραγματικότητας. Η υπόθεση έχει παρελθόν τουλάχιστον 40 χρόνων και στηρίζεται στη λογική της διαγραφής της ιστορικής μνήμης των πολιτών και την αντικατάστασή της με μια εικονική μνήμη συνδεδεμένη με μία επίσης εικονική πραγματικότητα.
Είναι η λογική που θέλει εδώ και χρόνια να καθιερώσει στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως ένα νεανικό πάρτυ ατίθασων φοιτητών, που έχει συμπυκνώσει το μήνυμα της μεταπολίτευσης στο σύνθημα: «Καραμνλής ή τανκς», που έχει εξαφανίσει τους πραγματικούς αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης πνίγοντάς τους στην κινούμενη άμμο της Εθνικής Συμφιλίωσης, που διέγραψε τα ώριμα αιτήματα για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», που βάφτισε «Σοσιαλιστικά» όλα τα νεοφιλελεύθερα και αντιδραστικά μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα, που πλάσαρε όλες τις Νατοϊκές και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ως παροχή βοήθειας σε λαούς που υπέφεραν αλλά που ποτέ δεν ζήτησαν τέτοια βοήθεια.
Είναι η λογική που βάφτισε τη δολοφονία του Λαμπράκη ως «ατύχημα» και μετά αποκαθήλωσε τον ίδιο το Λαμπράκη με μια εθιμοτυπική πορεία ειρήνης, που μη μπορώντας να αντιπαρατεθεί στη σκέψη και τη δράση του Τσε Γκεβάρα επιδιώκει τον εξευτελισμό του τυπώνοντας τη μορφή του μέχρι και σε μποξεράκια, που βαδίζουν χέρι-χέρι με το παρακράτος αποδεικνύοντας πως «τίποτα δεν έχει αλλάξει…», που προσπάθησε να ταυτίσει τους ανώνυμους αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου με βουλευτές και ευρωβουλευτές εκφραστές της άρχουσας τάξης.
Η ανάγκη για διαγραφή της ιστορικής συλλογικής μνήμης ήταν που οδήγησε τους επίσημους ιστοριογράφους στο να μην αναφέρουν ποτέ ποιος μεγάλος αστός «ηγέτης», «λησμόνησε» να ζητήσει από τη Γερμανία την επιστροφή του κατοχικού δανείου ενώ η ανάγκη για απουσία μελλοντικής απόδοσης ευθυνών οδήγησε τους τωρινούς υπουργούς ώστε στο μεσοπρόθεσμο να περιλαμβάνεται διάταξη που τους απαλλάσσει από ευθύνες που μπορεί να προκύψουν.
Είναι οι ίδιοι εγκέφαλοι μέσα σε διαφορετικά κρανία που στο όνομα της δημοκρατίας δίνουν εντολή για να ανοίξουν αδιακρίτως κεφάλια που σκούζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, τονίζοντας πόσο κατανοούν τους σφαγμένους την ώρα της σφαγής τους, για να καλύψουν το γεγονός ότι οι ίδιοι τους οδήγησαν στη σφαγή.
Και ήταν πράγματι για κλάματα, μα και για γέλια μέχρι δακρύων, η εικόνα της Μέρκελ να πανηγυρίζει σαν οπαδός σε ποδοσφαιρική θύρα, όταν, βρισκόμενη σε κομματική εκδήλωση, πληροφορήθηκε ότι η Σοσιαλιστική πλειοψηφία της Ελληνικής Βουλής ψήφισε το μεσοπρόθεσμο.
Και ήταν πράγματι για γέλια, μα και για κλάματα, να ακούς τους ντόπιους υπαλλήλους της Μέρκελ να καταγράφουν ως θετική για τη χώρα, την προαναφερθείσα αντίδρασή της.
Και ήταν πράγματι αξιοθρήνητοι οι 154 βουλευτές καθώς κοιτούσαν τον συνάδελφό τους κύριο Κουρουπλή να ψηφίζει «όχι» στο μεσοπρόθεσμο βλέποντας έστω και την ύστατη στιγμή, μόνο αυτός από τους βουλευτές του ΠαΣοΚ, με τα μάτια της ψυχής, εκείνο που δεν μπορούσαν οι ίδιοι με την όρασή τους να διακρίνουν.
Και πράγματι ξεπέρασε σε ηθοποιία και τους καλύτερους ηθοποιούς ο υπουργός της προστασίας(;) του πολίτη(;) όταν μίλησε για σχέδιο εισόδου μέσα στη Βουλή εκ μέρους των απεργών.
Το μόνο πολύ καλά μελετημένο σχέδιο ήταν αυτό της κατάλυσης του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και της προσπάθειας σύσφιξης σχέσεων μεταξύ κράτους και παρακράτους καθώς και μεταξύ κρανοφόρων και κουκουλοφόρων.
Όμως, όσο και να προσπαθούν, η ιστορική μνήμη δεν διαγράφεται αλλά επανέρχεται με αφορμή τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε κάθε ιστορική περίοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου