Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

"ΟΛΟΙ εναντίον όλων;"

Του Γιάννη Πανούση
Το πρότυπο μιας βανδαλιστικής βίας, που άλλοτε κινείται στην πλάτη της τρομοκρατίας ή του ρατσισμού κι άλλοτε στην πλάνη της επανάστασης, που άλλοτε καταργεί κι άλλοτε διεκδικεί ελευθερίες και δικαιώματα έχει επικρατήσει στα ελληνικά πολιτικά και κοινωνικά ήθη.




Το αντίδοτο της βίας στην αλλοτριωμένη ζωή, η βία των διαψευσμένων και των απελπισμένων, η διαμαρτυρία και η πολιτική βία, η οργή και η απείθεια, η εκτόνωση και η «λαϊκή» αυτοδικία, ο «τσαμπουκάς» και οι τραμπουκισμοί κοσμούν την ημερήσια διάταξη της ζωής μας. Η κοινωνική ανυπακοή και η δημόσια (ακτιβιστική) ανυπακοή υπερβαίνουν κατά πολύ την αποδοκιμασία ατόμων και πολιτικής και μετουσιώνονται εύκολα σε βία.

Από την άλλη, η δοξολόγηση της βίας με οποιοδήποτε επιχείρημα δημιουργεί –αφελώς;– σύγχυση ανάμεσα στη φυσική βία κατά προσώπων και την πολιτική βία κατά του (συνταγματικού) συστήματος. Οι προπηλακισμοί –πολιτικών, ακαδημαϊκών, συνδικαλιστών– συνδέθηκαν με μια εθνολαϊκιστική κουλτούρα «ένοπλων» πολιτών που απέχει πολύ από τη δημοκρατική κουλτούρα των δυναμικών διεκδικήσεων.

Η κρίση της Δημοκρατίας ή ακόμη και τα λάθη της δεν νομιμοποιούν την ένοπλη κατάλυσή της από αυτόκλητους σωτήρες.

Η διαφωνία είναι προφανώς συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας. Καμία, όμως, διαφωνία δεν νομιμοποιείται να γίνει ένοπλη εξέγερση για να λύσει τις διαφορές της με τη Δημοκρατία.

Στις Δημοκρατίες η (αυτο)νομιμοποίηση και η (αυτο)απονομιμοποίηση της βίας δεν εξαρτάται από τους καλούς σκοπούς και τους «καλούς σκοτωμούς».

Η οφειλόμενη λαϊκή εξέγερση κατά απολυταρχικού καθεστώτος δεν πρέπει να εκφυλίζεται στο «γιαούρτωμα» ως ένδειξη απονομιμοποίησης των θεσμών.

Η Δημοκρατία δεν (πρέπει να) φοβάται τους εχθρούς της, όμως η καθολική άρνηση της νομιμότητας και ο μη σεβασμός στις ελευθερίες των άλλων, η παραβίαση του νόμου αλλά και η ασέβεια στο νομοθέτη, από τη μία, και οι θεσμικές παρεκκλίσεις, από την άλλη, διευρύνουν ένθεν κακείθεν τα όρια της ανοχής και καθιστούν τη Δημοκρατία ευάλωτη και την κοινωνία αμήχανη (και αβοήθητη).

Η κουλτούρα της ανυπακοής δεν είναι νοητό να συγκρούεται στο διηνεκές με την κουλτούρα της εμπιστοσύνης

Δεν υπάρχουν σχόλια: