Αλίμονο αν με τέτοια κρίση που ζούμε, οικονομική, ιδεολογική, ηθική, δεν αναπτυσσόταν κριτικός λόγος, σκληρός, οχληρός, ακόμα και χλευαστικός.
Δυο φορές αλίμονο αν ο λόγος αυτός δεν είχε και αυτοκριτική διάσταση, όσο το δυνατόν περισσότερο οδυνηρή, γιατί μόνο η οδύνη γεννάει φρόνημα και το στερεώνει. Και τρισαλίμονο αν ως πρόσωπα και ως κομματάκια μικρά ενός συνόλου, που πολλοί θα ήθελαν να το δουν να αυτοσπαράσσεται, καταντούσαμε να αντιμετωπίζουμε σαν πλάκες του Μωυσή όσα προστάζει η τρόικα και όσα επιχειρούν να επιβάλουν οι υπό επιτροπεία κυβερνητικοί. Αλλά να που ο κ. Βενιζέλος εμφανίζεται βέβαιος ότι ευλογήθηκε από την Ιστορία να κατεβάσει από το ύψος της οιήσεώς του στα χαμηλά της ελληνικής κοινωνίας τις πλάκες της αληθείας, που σαν νέος Μωυσής τις έλαβε από τα ίδια τα χέρια του Θεού, και αν όχι του γνωστού τριαδικού, έστω του τροϊκανικού.
Και, θεοπρεπώς, άστραψε και βρόντηξε ο πρωθυπουργεύων αντιπρόεδρος. Και κατακεραύνωσε όσους ασεβείς αμφισβητούν τα δόγματά του, όσους βέβηλους ενδίδουν στη δυσπιστία και δεν υιοθετούν φανατικά όσα ανακοινώνει η Αυτού Αληθινότης. Οχι, δεν ζήτησε ευθέως να επιβληθεί λογοκρισία (προς το παρόν οι πολιτικές συζητήσεις απαγορεύονται στα σχολεία, έχουμε καιρό), δεν του το επιτρέπει η σοσιαλιστική του ευαισθησία. Σαν εισαγγελέας αμείλικτος, πάντως, ενοχοποίησε (ή, στην πασοσική, «υπευθυνοποίησε») όλους τους δύστροπους που επιμένουν ανευλαβώς να μην ομνύουν πίστη στις μωσαϊκές πλάκες του και στις επ’ αυτών εντολές. Και θεώρησε τεκμήριο αιρετικού φρονήματος ακόμα και την υπόμνηση ότι ο ίδιος, παρότι μοναδικός κάτοχος της μοναδικής αλήθειας, γράφει και ξαναγράφει τις εντολές του, αλληλοαναιρούμενος με ταχύτητα που θα τη ζήλευε κάθε πολιτικός που σέβεται τις αρχές του επαγγέλματός του, ο βολικά ημιαποσυρμένος Γ. Παπανδρέου λ. χ. ή ο βολικότατα πλήρως αποσυρμένος Κ. Καραμανλής.
Και ενώ ο κ. Βενιζέλος συστήνει στους Ελληνες την αυτολογοκρισία «για εθνικούς λόγους», άλλης τάξεως «εθνικοί λόγοι» ωθούν όσους με επίσης αξιοζήλευτη ταχύτητα περνούν από το έναν εθνικό πανικό στον άλλον να απαιτούν από τους ξένους να αυτολογοκριθούν κι αυτοί με τη σειρά τους, μια και δεν μπορούμε εμείς να τους υποτάξουμε σε καθεστώς λογοκρισίας. Το νέο εξώφυλλο του «Φόκους» έδωσε ξανά την ευκαιρία στους εφημερεύοντες εθνοφύλακες να ανεβοκατέβουν αγανακτισμένοι όλη τη σκάλα από το «προσβλητικό» στο «ιταμό». Προφανώς όλοι αυτοί οι ελληνοκοπικά ωρυόμενοι είναι άψογοι στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, οπότε δεν τους θίγει η αναφορά του γερμανικού περιοδικού στη σκιώδη φορολογική συνείδηση των Ελλήνων, την ύπαρξη της οποίας ωστόσο την αποδεχόμαστε όλοι εμείς εδώ. Το ότι τουλάχιστον οι μισοί την αποδεχόμαστε με καμάρι είναι τεράστιο πρόβλημα, κοινωνικό, πολιτικό και ηθικό. Και γι’ αυτό δεν μας φταίει κανένα «Φόκους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου