Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι τραγικά απελπιστική. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι απαιτούνται θυσίες για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Όμως αυτό που όλοι δεν καταλαβαίνουμε είναι πώς είναι δυνατόν να άγονται στο θυσιαστήριο οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πόσες ακόμα θυσίες πρέπει να κάνει ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που δεν έχει δει αύξηση εδώ και χρόνια και το μόνο που κινδυνεύει έντονα να δει είναι η καταγγελία της σύμβασης εργασίας του; Πόσες ακόμα θυσίες πρέπει να κάνει ο εργαζόμενος του δημοσίου τομέα που αντί για αύξηση αποδοχών είδε δραματική συρρίκνωση κινδυνεύοντας παράλληλα να ενταχθεί σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας δηλαδή ένα βήμα πριν από την απόλυση; Πόσες θυσίες πρέπει να κάνει ακόμα ο συνταξιούχος ο οποίος οριακά επιβιώνει; Πόσες θυσίες πρέπει να κάνει ακόμα ο μικρομεσαίος επαγγελματίας που αντί για ανάπτυξη βιώνει μια πρωτοφανή συρρίκνωση του κύκλου εργασιών του, θύμα και αυτός των απανωτών αυξήσεων στην έμμεση φορολογία, των πάσης φύσης «έκτακτων» εισφορών και της αδυναμίας της πολιτείας να καταπολεμήσει το παράνομο εμπόριο και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή;
Αλήθεια ποιες είναι οι θυσίες που κάνουν όλοι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την τραγική κατάσταση; Ποιες είναι οι θυσίες όλων αυτών που επί δεκαετίες έκαναν κοινωνική πολιτική με δανεικά, όλων αυτών που πρόσφεραν στους πολίτες μια τεχνητή «ευημερία» την οποία σήμερα μετατρέπουν σε εξαθλίωση;
Όλοι αυτοί, η αυτοκριτική των οποίων εξαντλείται μόνο με «κρίσεις ειλικρίνειας» σε τηλεοπτικά πάνελ, ευθυνόμενοι κατά κύριο λόγο για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την εκτόξευση σε δυσθεώρητα ύψη του δημόσιου χρέους, έρχονται και διακηρύσσουν ότι για να εφαρμοσθεί και να αποδώσει η αναπτυξιακή πολιτική χρειάζεται χρόνο που δεν έχουμε ενώ η ασκούμενη εισπρακτική μπορεί να ανταποκριθεί στις επείγοντος χαρακτήρα υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί έναντι των δανειστών μας.
Όλοι αυτοί που επί σειρά ετών εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των πολιτών για εργασία στο πλαίσιο των πελατειακών - πολιτικών σχέσεων έρχονται σήμερα να τεθούν αντιμέτωποι με το κομματικό κράτος που δημιούργησαν; Όχι βέβαια, αυτή η σύγκρουση κοστίζει περισσότερο πολιτικά, άρα προκρίθηκε και εφαρμόζεται η σύγκρουση με το κοινωνικό κράτος γιατί αυτή κοστίζει λιγότερο. Έτσι λοιπόν τα παιδιά μας ξεκίνησαν το σχολείο χωρίς να έχουν πάρει βιβλία, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις παγιοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να στεγνώνει η αγορά διότι το χρήμα που κινείται καλύπτει οριακά τις απαραίτητες ανάγκες διαβίωσης κάθε πολίτη, περιορίστηκαν ή καλύτερα μηδενίστηκαν οι δημόσιες επενδύσεις, αυξήθηκε η έμμεση φορολογία δημιουργώντας φορολογικό πληθωρισμό, τα «λουκέτα» στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι συνεχή με αυξητική τάση, η ανεργία έχει φτάσει σε εφιαλτικά ποσοστά, η έννοια της ανάπτυξης συναντάται μόνο στα λεξικά, συνεπώς μόνο η ύφεση ζει και βασιλεύει τροφοδοτούμενη συνεχώς με αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα.
Έλεος πια? Όταν ψηφίστηκε ο εφαρμοστικός νόμος του Μεσοπρόθεσμου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών διαβεβαίωνε ότι δεν θα χρειαζόταν μελλοντικά να ληφθούν άλλα νέα μέτρα. Είχε κλειδώσει η εκταμίευση της 6ης δόσης κατά τα λεγόμενα; Όχι βέβαια. Όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία της 21ης Ιουλίου πάλι ακούστηκε ότι δεν θα ληφθούν άλλα εισπρακτικά μέτρα. Ξαφνικά την επόμενη της ομιλίας του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ ανακοινώθηκε από τον κ. υπουργό Οικονομικών η νέα επιβάρυνση για εκατομμύρια Έλληνες που έχουν την τύχη ή μάλλον την ατυχία να κατέχουν ακίνητη περιουσία. Το συνεισπραττόμενο με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ τέλος σύμφωνα με τον υπουργό θα αποδώσει 4 δισ. ευρώ σε μια διετία και θα οδηγήσει στη δημιουργία το 2012 πρωτογενούς πλεονάσματος. Δηλαδή η αυξανόμενη ύφεση λόγω των συνεχών εισπρακτικών μέτρων θα δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα. Ενδιαφέρουσα οικονομική θεωρία!
Οι φόροι πρέπει να εξυπηρετούν κατά κύριο λόγο το κοινωνικό κράτος και όχι αποκλειστικά τις υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στους δανειστές της. Εξάλλου μια βασική αξία του σοσιαλισμού είναι ο σεβασμός της αξιοπρέπειας κάθε πολίτη και όχι η πορεία προς την εξαθλίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου