Δεν υπάρχει πρωθυπουργός, δεν υπάρχει κυβέρνηση. Στη θέση τους τη διακυβέρνηση ασκεί ένα «λογιστήριο», που εκδίδει ανά διαστήματα αποφάσεις και μέτρα τα οποία οδηγούν συστηματικά στη διάλυση της οικονομίας και της παραγωγικής δομής, στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των πολιτών.
Το «κυβερνητικό λογιστήριο» όμως χρειάζεται ένα πολιτικό «περιτύλιγμα» για να δικαιολογήσει τον ρόλο του. Γι’ αυτό παρακολουθούμε τις ημέρες αυτές μια ολόκληρη θεατρική παράσταση που περιλαμβάνει τηλεδιασκέψεις, κυβερνητικές επιτροπές και συσκέψεις, σε μια πρωτοφανή επίδειξη υποκρισίας και πολιτικού κυνισμού.Γιατί τα σκληρά και καταστροφικά μέτρα που διέρρευσαν μέσω των ΜΜΕ είναι όλα όσα έχουν υπογράψει οι κυβερνώντες στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα πριν ακριβώς από λίγες εβδομάδες... Απολύσεις 120.000 δημοσίων υπαλλήλων σε διάστημα διετίας, άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, φορολόγηση μισθών και συντάξεων της τάξεως των 450 ευρώ τον μήνα... Όλα αυτά τα έχουν ψηφίσει οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή... Και τώρα θα ψηφίσουν και τον περίφημο φόρο ακινήτων, δηλαδή στην πράξη την καταβολή ενοικίου προς την κυβέρνηση από την πλευρά των ιδιοκτητών για τρία χρόνια και βάλε...
Ποιος έχει αναλάβει τον ρόλο του «πρωταγωνιστή» της κακόγουστης αυτής κυβερνητικής παράστασης; Μα ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος, ο οποίος ζει την περίοδο αυτή την πραγματοποίηση του «μεγάλου ονείρου» του, δηλαδή να παριστάνει τον πρωθυπουργό, έστω και ατύπως... Δικαιώθηκε έτσι γι’ αυτόν ιστορικά η πολυσυζητημένη αλλαγή του ονόματός του...
Όταν όμως εκλαμβάνεις την ψευδαίσθησή σου ως πραγματική κατάσταση, τότε προκύπτουν σοβαρές συνέπειες... Ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος λοιπόν με ιταμό ύφος καταφέρεται εναντίον όλων όσοι διαφωνούν με την κυβέρνηση και τα Μνημόνια, αποδίδοντάς τους μάλιστα τον ρόλο του «εθνικού υπονομευτή»...
Έφθασε στο έσχατο κατάντημα να δηλώσει μέσα στο εθνικό Κοινοβούλιο ότι είναι «ευτυχής που υπάρχει η «τρόικα». Αυτή η δήλωση θα καταγραφεί στις μαύρες σελίδες της νεώτερης πολιτικής ιστορίας της χώρας, δίπλα από τα «ευχαριστήρια» του κ. Σημίτη προς τους Αμερικανούς στην κρίση των Υμίων...
Η απάντηση του ελληνικού λαού στη φράση του Ευάγγ. Βενιζέλου είναι ότι: ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΥΠΟΤΕΛΩΝ ΣΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ «ΤΡΟΪΚΑΣ», μια κυβέρνηση που, όπως αποδεικνύεται συν τω χρόνω, εξεπόνησε και εκτέλεσε μια συμφωνία, ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ.
Ένας άνθρωπος της Goldman Sachs διαχειρίζεται το δημόσιο χρέος. Ένας άνθρωπος του ΔΝΤ τέθηκε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ για να «διασφαλίσει» τη λειτουργία της ως «ανεξάρτητης αρχής»... Δηλαδή, για να χειραγωγήσει, να διογκώσει το –αυξημένο άλλωστε επικίνδυνα– έλλειμμα, ώστε να παράσχει και αριθμητικά το άλλοθι, τη δικαιολογία στον πρωθυπουργό και στον υπουργό Οικονομικών να μας οδηγήσουν στο «κάτεργο» του ΔΝΤ και των δανειστών μας...
Ας αφήσουν λοιπόν τις απειλές, τους εκφοβισμούς, τα εκβιαστικά διλήμματα, τα ευτελή επιχειρήματα που χρησιμοποιούν τόσο ο Ευάγγ. Βενιζέλος όσο και οι κυβερνητικοί «Ηρακλειδείς» του ΔΝΤ και της «τρόικας». Γιατί για όλους αυτούς η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Αντί λοιπόν να απειλούν, ας ετοιμάσουν καλύτερα τις απολογίες τους για να εξηγήσουν πώς οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, στην απαξίωση, στην εξαθλίωση, στην εθνική υποδούλωση.
Ένας είναι ο πραγματικός φόβος τόσο των εγχώριων μνημονιακών συμφερόντων όσο και των ευρωπαϊκών συστημικών / νεοφιλελεύθερων πόλων εξουσίας: ο φόβος της κοινωνικής αντίδρασης και αντίστασης. Μιας αντίστασης που δεν θα περιοριστεί μόνο σε μία χώρα, αλλά θα επεκταθεί σ’ όλες τις «κρίσιμες» περιοχές της Μεσογείου (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία), με κίνδυνο να θίξει την καρδιά, τον «πυρήνα» του συστήματος: τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Μ. Βρετανία.
Ο ευρωπαϊκός τραπεζικός «Μινώταυρος» απαιτεί νέες θυσίες, της τάξεως των 300 δισ. ευρώ, που θα αντληθούν κυρίως από τους εθνικούς προϋπολογισμούς... Από γαλλικές τράπεζες που κατέχουν ελληνικά ομόλογα αποσύρονται καθημερινά από διεθνείς οργανισμούς και επιχειρήσεις ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ... Και μέσα στο κλίμα αυτό η χώρα μας οδηγείται το προσεχές διάστημα σ’ ένα καθεστώς «ελεγχόμενης» χρεοκοπίας, ώστε να περιορισθούν στο ελάχιστο οι απώλειες του τραπεζικού συστήματος και των δανειστών μας... Και όχι βέβαια για να σωθεί η χώρα και να ξεκινήσει μια θετική προοπτική αναδιοργάνωσης και ανάπτυξης...
Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο εμφανίζεται μια τέτοια, ακραία, κατάσταση πόλωσης:
Από τη μια πλευρά διαμορφώνεται ένα 10% - 15% του πληθυσμού που αποτελείται από τα μεταπρατικά-μνημονιακά συμφέροντα και το στενό πελατειακό-κοινωνικό τους περιβάλλον, που επηρεάζει και χειραγωγεί πλήρως την κυβερνητική εξουσία –αλλά και τμήματα της αντιπολίτευσης– και κερδοσκοπεί ασύστολα σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας και της εθνικής περιουσίας.
Απέναντι σ’ αυτόν τον πόλο ισχύος διαμορφώνεται, έστω και άτυπα, μια σύγκλιση, μια συμπόρευση που περιλαμβάνει τα κοινωνικά στρώματα τα οποία σήμερα οδηγούνται στο περιθώριο, αλλά και σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης, η οποία αποδιοργανώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Η πόλωση αυτή έχει οξύτατο οικονομικό-ταξικό χαρακτήρα, ενώ σε πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο διαμορφώνεται σε μια ευρεία πλειοψηφία που αναζητά πολιτική εκπροσώπηση και συγκεκριμένη στρατηγική εξόδου από την κρίση.
Αυτό το ευρύτερο μέτωπο επιδιώκει να το διασπάσει και να το οδηγήσει σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις η κυβέρνηση και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν. Γιατί τελικώς από τη συνοχή και τη δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης του κοινωνικού αυτού μετώπου θα κριθούν οι πολιτικές και οι ευρύτερες ιστορικές εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου