Όταν έβγαλε το ριζοτομικό του ξίφος ο Λοβέρδος για να κόψει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, είχε supporting, που θα 'λεγε σε άπταιστα ελληνικά και η κυρία Διαμαντοπούλου.
Αυτός ο κύκλος των νέων ηρώων κυκλοφορεί μ' έναν κεραυνό στο χέρι, οσάκις γίνεται κουβέντα για το «υπερτροφικό κράτος»:
Όσοι κόπτονται για τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, δεν λένε κουβέντα για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι έχουν μικρές αμοιβές, απολύονται, εργάζονται περιστασιακά ή μένουν άνεργοι. Έτσι λένε, με βλέμμα που σπιθίζει, κλείνοντας το μάτι στον «κοινωνικό αυτοματισμό» -τη σύγκρουση κοινωνικών ομάδων.
Όμως οι τρισόλβιοι αυτοί, που τόσο νοιάζονται για την ανθρωποθάλασσα του ιδιωτικού τομέα, ξεχνούν τα δικά τους έργα και τις ημέρες τους. Ξεχνούν ότι κάποιος νομοθέτησε και επέβαλε την ευέλικτη εργασία. Τις εύκολες απολύσεις. Τη σμίκρυνση της αποζημίωσης. Την ασυδοσία του εργοδότη. Ξεχνούν οι υποκριτές ότι οι ίδιοι -ναι, αυτοί που κόπτονται για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα- τους έχουν ρίξει στην κόλαση, εν ονόματι της ανταγωνιστικότητος...
Ένα γιαούρτι στην οθόνη, την ώρα που μιλάνε, είναι το ελάχιστο που αρμόζει στην περίπτωσή τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου