Ένα ανθρώπινο μωσαϊκό διαφορετικών επαγγελμάτων, ιδεολογιών, κουλτούρας, πνευματικών αναζητήσεων, θρησκευτικών απόψεων και κοσμοθεωριών δεν είναι παρά το σύνολο μιας σύγχρονης κοινωνίας.
Οι κοινωνικές ομάδες όχι μόνο έχουν καταφέρει να συνυπάρχουν στο πέρασμα των αιώνων αλλά αυτή η διαφορετικότητά τους είναι το αναγκαίο συστατικό ενός υγιούς και πολιτισμένου κοινωνικού ιστού.
Αν αυτός ο αξιακός κώδικας μας βρίσκει σύμφωνους, τότε ας ρίξουμε μια ματιά στη διάβρωση που επιχειρείται -με περίσσια μαεστρία- το τελευταίο διάστημα από το πολιτικό σύστημα.
Όλοι εναντίων όλων μέσα σ’ ένα γαϊτανάκι αλλεπάλληλων κοινωνικοοικονομικών ραπισμάτων…Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι απέναντι σε εκείνους του Δημοσίου. Οι κάτοικοι του κέντρου κατά των μεταναστών. Συνταξιούχοι περισσότερο ριγμένοι σε αντιπαλότητα με συνταξιούχους άλλων ταμείων, που παλεύουν να μη χάσουν το ελάχιστο. Πολίτες σε κατάσταση «γιατί εγώ κι όχι και εσύ»…
Βιώνουμε ένα σκληρά δοκιμαζόμενο και συνάμα αμφισβητούμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Η ασάφεια, η ανεργία και η βία κυριαρχούν στην καθημερινότητα. Τριπλό κοινωνικό κάταγμα…και η ανάγκη θάρρους επιτακτική.
Έρχεται όμως και αναρωτιέται κανείς, γιατί οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, τόσο της δεξιάς όσο και εκείνες οι παρωδίες σοσιαλισμού, συντηρούν το ανεξέλεγκτων πλέον διαστάσεων θέμα των μεταναστών στο κέντρο της πόλης;
Σε τι βολεύει να τρώγονται μεταξύ τους οι διάφορες κοινωνικές ομάδες;
Αυτό το μοναδικών χρωμάτων και κουλτούρας ανθρώπινο παζλ, αντί να συμβιώνει σε μια γιορτή χαράς, ζωής και δημιουργίας…σφαγιάζεται μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ποιος ο στόχος του βίαιου αποπροσανατολισμού μας; Γιατί μας θέλουν κατά μόνας; Εγώ των 1.200 ευρώ να κοιτώ με μίσος εσένα των 1.500.
Εσύ του Δημοσίου κι εγώ της ανεργίας. Αλήθεια, πώς τα καταφέραμε έτσι; Ο ένας να έχει ξεκάθαρη εικόνα για τον άλλο βάση κοινωνικής ταμπέλας. Δεν σε ξέρω και συνάμα σε ξέρω και σε χαρακτηρίζω αλήτη γιατί είσαι γιατρός και σίγουρα θα παίρνεις φακελάκι…
Λοιπόν, δεν είμαστε ένα άμορφο συνονθύλευμα μπαγαπόντηδων καλοπερασάκηδων που τα μάσαγαν όλοι μαζί. Δεν είμαστε οι χθεσινοί εν ύπνω πολίτες που σήμερα έχουν μετατραπεί σε τραμπούκους. Το αδιέξοδο είναι κατασκευασμένο και δικό τους. Η επιλογή διαφυγής όμως δική μας.
Η κυβέρνηση πέρα από κάθε αμφιβολία έχει αποδείξει πως είναι βουλιμική στα ενοχικά σύνδρομα. Μοιράζει με περίσσια ευκολία ενοχές και χαρακτηρισμούς ρίχνοντας τον πολίτη, οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, στην κατάθλιψη της απομόνωσης. Στο σπάσιμο του κοινωνικού ιστού. Στη ρήξη με οποιοδήποτε τίμημα. Γιατί προς τα εκεί πηγαίνουμε. Ή ακόμα χειρότερα στην ολική απάθεια. Τα μονοπάτια της εν λόγω ψυχολογίας πολύ συγκεκριμένα. Η επιλέγεις την ανοικτή ρήξη με την απέναντι κοινωνική ομάδα ή αδιαφορείς διότι γέμισε η ζωή σου αρνητικές ειδήσεις …αρνητικές συνθήκες διαβίωσης και αυτό δεν μπορεί παρά να σε οδηγήσει στο πάγωμα συναισθημάτων και εκφράσεων. Και τι πιο βουτυράκι στο ψωμί τους από το έχουν έναν λαό άνευ αντιδράσεων;
Η κοινωνία βράζει κι αν κάποιος δεν ανοίξει το καπάκι της έντασης, αλλά αντίθετα συνεχίσει να πνίγει τις ανάγκες ενός λαού, η έκρηξη θα είναι μεγάλη και αναπόφευκτη.
Ήδη τα σημάδια της αντιπαλότητας μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων διαφαίνονται καθαρότατα. Στοιχειώνουν το κοινωνικό μας τοπίο. Εγώ και ο απέναντι. Διότι το θέμα δεν είναι τι γίνεται με τον εργαζόμενο στα λεωφορεία αλλά με τον δικό μου μισθό.
Λάθος προσανατολισμός, λανθασμένες κινήσεις, λάθος αντιδράσεις.
Κανείς δεν σώνεται μόνος του. Η διάσπαση της κοινωνίας υποκρύπτει κινδύνους στοχοποίησης και απομόνωσης ομάδων…
Και το συμπέρασμα, απλό και αυτονόητο. Το πανό ψηλά, πάνω από τις ζωές μας και ορθάνοικτο να γράφει «Ενότητα και Αντίσταση σε ό,τι πάει να μας νεκρώσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου