Η διακοπή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα την περασμένη εβδομάδα ήρθε σε ένα κρίσιμο, οριακό και κομβικό σημείο για τη συνέχιση της πορείας εφαρμογής του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και δεν ήταν καθόλου συμπτωματική.
Επιβεβαιώνει ότι η νεοφιλελεύθερη θεραπεία που έχει επιβάλει στην -σε ευρισκόμενη σε κώμα- ελληνική οικονομία η νεοφιλελεύθερη και κοντόφθαλμη Ευρωπαϊκή Ενωση, και την οποία αποδέχθηκε εξ αρχής χωρίς αντιστάσεις η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι ικανή να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Και την ελληνική κοινωνία έχει οδηγήσει σε πτώχευση και την ύφεση έχει βαθύνει επικίνδυνα και τα ελλείμματα αντιστέκονται και το χρέος γίνεται ανεξέλεγκτο.
Αρκεί να δει κανείς τους σχετικούς δείκτες για να αντιληφθεί το αδιέξοδο. Κάθε πλευρά αποδίδει αυτή την αποτυχία στους δικούς της λόγους. Η τρόικα, στην αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να τρέξει γρήγορα το πρόγραμμα και στη διαφωνία της αντιπολίτευσης να συναινέσει· η ελληνική κυβέρνηση, από τη μεριά της, στη βαθιά ύφεση, στην εξ αρχής λάθος θεραπεία, στα ασφυκτικά περιθώρια υλοποίησης των στόχων του Μνημονίου, στην εξάντληση των αντοχών της ελληνικής κοινωνίας, που δεν αντέχει άλλα μέτρα.
Σε τούτο το σημείο που βρισκόμαστε υπάρχουν λύσεις, αρκεί να θέλει η κυβέρνηση και γενικότερα η πολιτική ηγεσία του τόπου να τις επιδιώξει:
Να ζητήσει η κυβέρνηση παράταση του χρονοδιαγράμματος επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων (μείωση του ελλείμματος), με βάση τα δεδομένα της βαθιάς ύφεσης και της εξάντλησης των αντοχών της ελληνικής κοινωνίας. Ο στόχος να μειωθεί το έλλειμμα στο 3% μέχρι το 2013, που προέβλεπε το Μνημόνιο, είναι πλέον ανέφικτος. Δεν έγινε ποτέ σε καμία χώρα τέτοια μεγάλη μείωση του ελλείμματος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει ότι οι τροϊκανοί θα αντιληφθούν πως αν δεν γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρονοδιαγράμματος, η θεραπεία δεν θα πετύχει και ο ασθενής δεν θα ζήσει.
Η κυβέρνηση να κάνει τώρα εκείνο που δεν έκανε εξ αρχής. Να πει και μερικά «όχι» στην τρόικα και να ζητήσει με πιο έντονο και πιεστικό τρόπο την αλλαγή του μείγματος της θεραπείας. Να καταστήσει σαφές στους εταίρους και δανειστές της χώρας τι μπορεί να κάνει στο εξής από όσα της προτείνονται και τι δεν μπορεί να κάνει.
Να συνεργαστούν οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου και μέχρι τις επόμενες εκλογές να προσπαθήσουν από κοινού να επαναδιαπραγματευθούν το Μνημόνιο, κυρίως όμως το Μεσοπρόθεσμο, για να περισώσουν ό,τι μπορούν από την καταρρέουσα χώρα. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι κομματικές στρατηγικές θα παραμεριστούν. Προϋποθέτει ότι ο Αντ. Σαμαράς θα αντιληφθεί ότι δεν τον ωφελεί σε τίποτα να γίνει πρωθυπουργός σε μια χρεοκοπημένη χώρα για να εφαρμόσει την ίδια πολιτική και ότι οι δελφίνοι του Γ. Παπανδρέου θα αντιληφθούν πως δεν έχει κανένα νόημα να γίνουν αρχηγοί σε ένα ΠΑΣΟΚ διαλυμένο και απαξιωμένο στη συνείδηση των πολιτών.
Υπάρχει όμως και άλλη μία λύση: να αρνηθεί η κυβέρνηση να πάρει νέα μέτρα και να προσφύγει στο λαό να δώσει εκείνος τη λύση. Αν θεωρεί ότι πλέον δεν έχει άλλες δυνάμεις -που δεν έχει- ή άλλους τρόπους να προστατέψει τους πολίτες και τη χώρα, αυτή είναι η μόνη καθαρή λύση, την οποία εξάλλου φαίνεται ότι καλοβλέπουν αρκετοί μέσα στο υπουργικό συμβούλιο. Την απόφαση αυτή όμως πρέπει να την πάρει ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, όπως φαίνεται, έχει μοναδικό προσωπικό στόχο να μην περάσει στην Ιστορία ως ο δεύτερος πρωθυπουργός που θα αναγκαστεί να πει «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Ομως στο δίλημμα να κατηγορηθεί ότι αποδρά με εκλογές σαν τον Καραμανλή και να σκάσει στα χέρια του η χρεοκοπία, η πρώτη λύση είναι η προτιμότερη και γι' αυτόν και για όλους... Κυρίως για τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου