Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Προσποιούνται, υποκριτικά, ότι δεν καταλαβαίνουν την ατομική και συλλογική τους απαξίωση στα μάτια του ελληνικού λαού.
Αρνούνται να παραδεχθούν ότι οι αντιδράσεις, οι αποδοκιμασίες που δέχονται τα κυβερνητικά στελέχη, οι βουλευτές, σε κάθε γωνιά της χώρας, δεν αποτελούν «δημιούργημα» κάποιου «παντοδύναμου» κομματικού μηχανισμού, αλλά εκφράζουν μια συλλογική στάση, μια συλλογική κοινωνική αντίδραση και αντίσταση, απέναντι στις αθλιότητες που καθημερινά διαπράττουν οι κυβερνώντες.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 «κυκλοφόρησε» στο πολιτικο-επικοινωνιακό σύστημα το σλόγκαν: «Μήπως είσαι ΚΟΔΗΣΟ και δεν το ξέρεις;» (κάτι θα θυμάται, σχετικώς, και ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος). Στις ημέρες μας οι κυβερνητικοί παράγοντες «ανανεώνουν» το σύνθημα αυτό μετατρέποντάς το στο: «Μήπως είσαι ΣΥΡΙΖΑ και δεν το ξέρεις;», αφού επιχειρούν να χρεώσουν πολιτικά τις αποδοκιμασίες των πολιτών σε μια κατευθυνόμενη πρακτική των «παντοδύναμων» και «πανταχού παρόντων» μηχανισμών του κόμματος αυτού...
Βρισκόμαστε μπροστά στην παλιά και καταδικασμένη κομματική πρακτική, σύμφωνα με την οποία η συλλογική κοινωνική αποδοκιμασία «μετατρέπεται» σε αντιπαράθεση κομματικών μηχανισμών.
Πριν όμως φθάσουν στο σημείο να αποδοκιμάζονται, να υβρίζονται, να απειλούνται οι βουλευτές και τα πολιτικά στελέχη –και όχι μόνο του κυβερνώντος κόμματος– θα έπρεπε τα ίδια να συνειδητοποιήσουν ότι με τις πράξεις, τις επιλογές και τις συμπεριφορές τους ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΑΝ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΑΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Θα πρέπει όμως οι ίδιοι οι κυβερνώντες να κατανοήσουν ότι η μαζική αντίδραση εκπορεύεται κυρίως από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ του 2009 που εμπιστεύθηκαν την ηγεσία του με το υψηλότατο ποσοστό του 44% και σήμερα αισθάνονται προδομένοι, ταπεινωμένοι, ευτελισμένοι. Πάνω από το 50% των ψηφοφόρων αυτών συμπορεύονται –και πρωταγωνιστούν πολλές φορές– με το κοινωνικό / συλλογικό κίνημα διαμαρτυρίας και αντίδρασης. Μήπως και αυτοί είναι υποκινούμενοι ή αφελείς;
Ποιο πολιτικό ήθος, ποια στάση ευθύνης και αξιοπρέπειας επέδειξαν απέναντι στον λαό οι κυβερνώντες; Ποιον σεβασμό εκδήλωσαν οι κυβερνητικοί βουλευτές –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– απέναντι στον θεσμό του Κοινοβουλίου, απέναντι στο ίδιο το ύπατο αξίωμα που κατέχουν με την ψήφο του λαού;
Ποιον σεβασμό απαιτούν όταν οι ίδιοι υποκύπτουν σε εκβιασμούς, συναλλάσσονται ή αυτογελοιοποιούνται με τις αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις τους;
Ποια αξιοπρέπεια και ποιο πολιτικό κύρος μπορούν να διεκδικήσουν βουλευτές που ψήφισαν «στα τυφλά» το πρώτο Μνημόνιο, ισχυριζόμενοι ότι δεν γνώριζαν το περιεχόμενό του; Πώς μπορούν να αντικρίσουν τους πολίτες βουλευτές που ψήφισαν την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και «νομιμοποίησαν» την εκποίηση της δημόσιας και εθνικής περιουσίας; Γνωρίζουν άραγε ότι το «Ταμείο» που επικύρωσαν με την ψήφο τους πρόσφατα επιτρέπει στους «γκαουλάιτερ» που θα το διευθύνουν να εκτιμούν οι ίδιοι την αξία της εθνικής περιουσίας και να τη διαμοιράζουν στις επιχειρήσεις των δανειστών μας;
Πώς μπορούν να απαιτούν ανοχή και σεβασμό από τους πολίτες όταν εξαπολύουν «πολεμικές επιχειρήσεις» αγρίου ξυλοδαρμού και χημικής εξόντωσης κατά των αντιδρούντων στην πολιτική τους, συνεργαζόμενοι χωρίς αιδώ με παρακρατικού χαρακτήρα μηχανισμούς;
Ας προσπαθήσουν, στοιχειωδώς, να απαντήσουν στα ερωτήματα αυτά, πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους πολίτες, και ύστερα να ζητήσουν «τα ρέστα»...
Ασφαλώς κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν θα ήθελε ούτε να συμμετέχει ούτε να παρακολουθεί τις διαμαρτυρίες και τις αποδοκιμασίες κατά των κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών. Οι πολίτες διαπνέονται από απόλυτο σεβασμό προς τους θεσμούς της δημοκρατίας, προς το περιεχόμενο και τις αξίες τους.
Αποδοκιμάζουν όμως τα πρόσωπα που ευτελίζουν τους θεσμούς, που ακρωτηριάζουν τις δημοκρατικές αξίες και ελευθερίες, που αποδυναμώνουν «ελαφρά τη καρδία» την εθνική κυριαρχία, την εθνική αξιοπρέπεια.
Οι προκλήσεις, οι εντάσεις προέρχονται, καλλιεργούνται και αναπαράγονται από την ίδια την κυβερνητική εξουσία και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν απεγνωσμένα.
Είναι ακριβώς η κυβέρνηση και το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων που ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΕΙ ΣΕ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, που επιδιώκουν την τρομοκράτηση και την πλήρη υποταγή του, ακόμα και με τη χρήση βίας, ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς καταστολής.
Η κοινωνία όμως δεν τρομοκρατείται. Γι’ αυτό και βρίσκεται σήμερα απέναντί τους και απαιτεί μια λύση, απαιτεί μια προοπτική στο εθνικό αδιέξοδο που διαμόρφωσαν οι υποτελείς των συμφερόντων...
Φαίνεται όμως ότι ζητάμε πολλά... Γιατί εδώ έχει χαθεί και το «φιλότιμο», η αίσθηση της ευθύνης τους... Στ’ αλήθεια δεν συνειδητοποίησαν ποια αισθήματα προκάλεσαν στους πολίτες όταν μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος πρωθυπουργός, υπουργοί και κυβερνητικοί βουλευτές αλληλοσυγχαίρονταν και πανηγύριζαν, γιατί διασφάλισαν λίγους ακόμα μήνες στην κυβερνητική εξουσία... Ένα ακόμα μικρό δείγμα του πολιτικού κυνισμού και της εξαχρείωσης που τους χαρακτηρίζει...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου