Τι απουσιάζει από τη διαχείριση της κρίσης που πλήττει τη χώρα; Αυτό που στην ουσία ενοχλεί το στενό πυρήνα κεφαλαίου-εξουσίας: η παραδοχή ότι η κρίση δεν είναι λογιστική, αλλά βαθιά συστημική.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ προσωπικό της χώρας -όπως αυτό αναδεικνύεται από την κοινοβουλευτική δημοκρατία- είναι ένα θανόν δομικό υποκείμενο. Συνιστά αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής που επέβαλε στη χώρα η αμερικανοκρατία, λίγο μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Με απλά λόγια, βρίσκονται δεκαετίες τώρα οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Τέλειοι μεταπράτες του εθνικού πλούτου και της εθνικής ανεξαρτησίας, ανερυθρίαστοι εξαπατητές του λαού, αλλά και πρωτομάστορες της καταστολής και του χαφιεδοφακελώματος.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ τους, χρόνια τώρα, στέκεται ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που διαφοροποιείται από τη φέρουσα δομή. Ανεξάρτητα από τον ταξικό του χαρακτήρα -κυρίαρχο τις περισσότερες φορές-, είναι το κομμάτι του λαού που εκφράζεται από την Αριστερά. Κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική και επαναστατική.
ΣΗΜΕΡΑ με χρεοκοπημένα στη συνείδηση του λαού: συνδικαλιστικό κίνημα, διανόηση, αλλά και κάμποσα μορφώματα που αυτοπροσδιορίζονται στην Αριστερά, η υπόθεση του μετασχηματισμού της κοινωνίας φαντάζει δίχως δρόμο. Δεν είναι έτσι όμως...
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ της χώρας πρέπει ν' απαλλαγεί από τα φοβικά σύνδρομα που ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια, εγκλωβισμένη σε διλήμματα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Ο ΔΡΟΜΟΣ αυτός -που τη δικαίωσε στο εσωτερικό της- είναι και η τροχοπέδη που δεν την αφήνει να πάει παρακάτω. Να πείσει το λαό ότι μπορεί και πολύ περισσότερο ότι θέλει να ηγηθεί της ανατροπής.
ΓΙΑΤΙ για την Αριστερά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι νομοτέλεια να συγκρουστεί με το σύστημα και να θεμελιώσει άλλες δομές. Αλλιώς δεν έχει ρόλο ύπαρξης σε οποιαδήποτε μορφή.
ΕΙΝΑΙ θλιβερό να πιστεύει κομμάτι αγωνιστών ότι η Αριστερά φτάνει να υπάρχει ως μορφή «αλήθειας» ή διαμαρτυρίας που θα δικαιώνεται για τη στάση και τις θέσεις της στην κοινωνία -και αυτό είναι αρκετό.
ΧΡΟΝΟ με το χρόνο η συγκατοίκηση στην πολυκατοικία του συστήματος θα την καταστήσει ωσάν τον ευγενικό ένοικο των αστικών κτηρίων. Εναν παρηκμασμένο ιδιοκτήτη, που δίνει μάχη για την καθαριότητα του ακάλυπτου.
ΚΑΙ ΤΟ χειρότερο απ' όλα είναι για την Αριστερά -όπως στις μέρες μας προσδιορίζεται- να θεωρήσει ότι αποτελεί τον ιδιοκτήτη των προσδοκιών μας για ανατροπή.
ΓΙΑΤΙ αν κάτι τέτοιο περνάει από το νου των ηγεσιών της, μαύρο φίδι που τους έφαγε... Κι αυτούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου