Ζούμε σε παράξενες εποχές και καθημερινά η ζωή μας αλλάζει. Τα στοιχεία που μεταβάλλονται συνεχώς είναι οι συνθήκες, οι κανόνες και οι ρυθμοί στους οποίους αναγκαζόμαστε να ζήσουμε.
Η οικονομική κρίση μας επέβαλε να ψαχτούμε πολύ σε ό,τι αφορά τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Αποκαλύπτουμε λύσεις και στρίβουμε το μυαλό μας για να δώσουμε παράταση χρόνου στα διάφορα οικιακά σκεύη, στα υποδήματα και κυρίως στα ρούχα μας. Κομμένη η αλλαγή γκαρνταρόμπας και οι μετατροπές ρούχων δίνουν και παίρνουν. Στις συνοικίες εμφανίστηκαν, μετά από 30 χρόνια, οι ράφτρες και τα μαγαζάκια μεταποίησης ρούχων. Οι επιδιορθώσεις υποδημάτων έχουν την τιμητική τους και οι αποφάσεις για τις διακοπές παίρνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Τόσα διαθέτουμε και δεν υπάρχουν άλλα.
Εκεί, μέσα στα χαρακώματα της καθημερινότητας, δοκιμάζονται οι αντοχές μας. Τα νεύρα μας έχουνε σπάσει ακούγοντας καθημερινά τα καινούργια μέτρα και τις καινούργιες περικοπές των μισθών μας. Η κυβέρνηση κοκορεύεται για την επιλεκτική χρεωκοπία. Ο Γ.Α. Παπανδρέου περιμένει συγχαρητήρια επειδή η χώρα μας βυθίζεται μέσα στα χρέη. Μας παροτρύνει να δείξουμε αυτοπεποίθηση, στον εαυτό μας, αλλά αδυνατεί να μας εξηγήσει πώς θα ζήσουμε. Η Ελλάδα έχει βάλει τη θηλιά, των χρεών, στον λαιμό της, ισορροπεί πάνω σε μία καρέκλα αμφίβολης σταθερότητας. Μέσα στη δίνη των διεθνών γεγονότων ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ακόμα και ο θείος Σαμ θα αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών, αφού το περασμένο έτος το χρέος των ΗΠΑ ως προς το μέγεθος της οικονομίας, είναι μεγαλύτερο από αυτό της Γαλλίας, του Καναδά και της Γερμανίας, αλλά μικρότερο από της Ιταλίας και της Ιαπωνίας.
Το χειρότερο αυτών των ημερών είναι ότι μέσα στο πλήθος των βασανισμένων κατοίκων αυτής της χώρας αναπτύχτηκε και διαμορφώθηκε, ψυχολογικά, μία νέα κατηγορία ανθρώπων. Είναι οι σιωπηλοί θεατές. Των γεγονότων και των κακώς κειμένων. Άνθρωποι που παρακολουθούν, στις οθόνες των τηλεοράσεων, τις εξαγγελίες και τις εξελίξεις. Βλέπουν ειρωνικά τις κινητοποιήσεις των άλλων αλλά οι ίδιοι δεν θα κάνουν ούτε ένα βήμα έξω από το σπίτι τους. Απεχθάνονται τις πορείες και τις διαδηλώσεις. Φοβούνται να ταράξουν τα νερά του συστήματος. Φοβήθηκαν πολύ το ξύλο και τα δακρυγόνα των ΜΑΤ. Αποδέχονται βουβά την ήττα. Δεν αντιδράνε στις αδικίες. Παρακολουθούν αδιάφορα τις διαδηλώσεις και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Δέχονται αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωση και την έκπτωση ηθικών αξιών. Περιμένουν στωικά και μαρτυρικά τα χειρότερα, πεπεισμένοι ότι ο αγώνας δεν έχει καμία ελπίδα να στεφτεί με επιτυχία.
Το έχουν μελετήσει το πράγμα, ξέροντας ότι στην Ελλάδα όλα γίνονται κάτω από το τραπέζι, μετά από συνεννοήσεις και με συγκεκριμένο τίμημα. Ξέρουν ότι αυτοί θα είναι οι χαμένοι, άρα δεν έχει νόημα να πολεμήσουν το σύστημα. Βλέπουν καθημερινά ότι οι κυβερνώντες υποτιμάνε τη νοημοσύνη τους κοροϊδεύοντάς τους με δίκες και εξαγγελίες για "αλήθειες" που θα βγουν στο φως της δημοσιότητας και με μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκαλο. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι σιωπηλοί θεατές είναι ότι χάνουν αμαχητί τη ζωή τους. Δυστυχώς έχουν αναπτύξει τη νοοτροπία του πρόβατου που, φοβούμενο για τα χειρότερα, πλησιάζει βουβά το σφαγείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου