« Όταν η ελευθερία εγκατασταθεί στην ψυχή του ανθρώπου, τότε ο Θεός χάνει την παντοδυναμία του και γίνεται ανίσχυρος».
Νομίζω πως αυτό το είπε ο Σαρτρ. Σε περίπτωση λάθους, θα βρεθεί κάποιος προσεκτικός αναγνώστης για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ανήκω σε εκείνη τη γενιά που η ελευθερία μας έλειψε. Εμφύλιος, καραμανλική τρομοκρατία, χούντα και επιτέλους Δημοκρατία. Έμοιαζε σαν ψέμα να βλέπεις το ΚΚΕ νόμιμο, με τα γραφεία του, τους εκπροσώπους του στη Βουλή και τις μαζικές του συγκεντρώσεις. Είναι αλήθεια πως η ελπίδα μας έθρεψε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, και αρκετοί από εμάς είμαστε περήφανοι που κουβαλήσαμε έστω και έναν κόκκο άμμου σε αυτό το οικοδόμημα.
Η αμβλύνοιά μας δεν μας επέτρεψε να δούμε ότι δεν αλλάξαμε την κοινωνία, αλλά μετασχηματίσαμε την εξουσία. Ο σκληρός πυρήνας της εξουσίας έμεινε ανέπαφος. Και οι δωσίλογοι απλώς άλλαζαν όνομα και είχαν βρει τον τρόπο να εκλέγονται. Και είμαστε εμείς που ψηφίσαμε την καταστροφή μας. Και η ευθύνη είναι παντού και πάντοτε μια προσωπική υπόθεση. Υποκύπτουμε μπροστά σε ένα γοητευτικό ψέμα και αποφεύγουμε μια πικρή αλήθεια. Και όσοι έχουν μείνει ακόμα πιστοί στις εφημερίδες, τουλάχιστον σε αυτές που εκφράζουν την κοινωνία και όχι την εξουσία, είναι υποχρεωμένοι κάθε μέρα να πίνουν φαρμάκι. Καταλαβαίνουμε πως η χώρα μας μετατρέπεται σε αποικία και πάμε ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα. Οι φεουδάρχες σήμερα έχουν τη μορφή του τραπεζίτη, των οίκων αξιολόγησης, των πολυεθνικών, που παίρνουν πίσω ό,τι είχε κερδίσει η ανθρωπότητα με τους αγώνες της και με το αίμα της.
Βρέθηκα τυχαία με κάποιον από το Δίστομο, που ο πατέρας του είχε εκτελεστεί από τους ναζί. Και μου έβαλε το ερώτημα για το ποιος τελικά νίκησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και του απάντησα αυθορμήτως, χωρίς να το σκεφτώ, οι ναζί. Σόκαρα λίγο την παρέα, και μετά σκεφτόμουν πως είχα πει μια υπερβολή. Μέχρι που διάβασα την αυτοβιογραφία του Χάουαρντ Ζιν, που στρατεύτηκε για να πολεμήσει το ναζισμό και κατάλαβε ότι σ' αυτόν τον πόλεμο δεν υπήρχε τίποτα το αντιναζιστικό. Ηταν πόλεμος για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Και έτσι έγινε. Εμείς πρώτα είχαμε τον Χίτλερ, τώρα έχουμε τη Μέρκελ. Και η ελπίδα μας είναι πως κάποιος από τις πλατείες, αγόρι ή κορίτσι, θα κατεβάσει τη νέα σημαία, κατά το παράδειγμα των Γλέζου-Σάντα.
Τελικά τι μας μένει; Ο άνεμος, για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα των Ινδιάνων. Τι έγινε στον Αραβικό Κόσμο, τι έγινε στο Ισραήλ, τι έγινε στην Αγγλία; Ολο αυτό το μαϊστράλι φέρνει ελευθερία και δημοκρατία. Αρκεί να μάθουμε να το αναπνέουμε. Να μη φοβηθούμε να πάρουμε μια βαθιά εισπνοή. Εχουμε το σύμπαν μέσα μας, και μπροστά του η κάθε εξουσία είναι ασήμαντη. Η κάθε ζωή είναι πολύτιμη και μοναδική. Γι' αυτό πρέπει να έχει την αξιοπρέπειά της. Αλλιώτικα δεν είναι ζωή. Ζούμε φυλακισμένοι στον εαυτό μας. Και ο εαυτός μας είναι συνήθειες και κατανάλωση. Δηλαδή αυτό που μας έχει επιβληθεί, για να στηρίζουμε την εξουσία τους, δηλαδή τη σκλαβιά μας.
ΥΓ. Δεν φεύγει από το μυαλό μου, ο θάνατος του γιου του Παντελή Μπουκάλα και της Σάσας. Δεν μπόρεσα να κάνω ούτε ένα τηλεφώνημα γιατί δεν είχα τι να πω. Η γλώσσα μου ήταν άχρηστη, νεκρή και έπρεπε να βρει καταφύγιο στα στερεότυπα. Ο Παντελής πρωτίστως είναι ποιητής και αυτό είναι ολοκάθαρο μέσα από τα δημοσιογραφικά του κείμενα. Τελικά την πάθαμε και από 'δώ. Ξεμάθαμε να συμμετέχουμε στον ανθρώπινο πόνο. Και γι' αυτό μάς αξίζει η μοίρα μας. Εκτός αν επαναστατήσουμε εναντίον του εαυτού μας που είναι ένα μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ ή κάτι αντίστοιχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου