Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Στις αρχές της φετινής χρονιάς, όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δήλωνε ότι «η διαφύλαξη της εθνικής, θρησκευτικής και κοινωνικής συνοχής είναι πατριωτικά καθήκοντα» που υπαγορεύουν την ανέγερση τείχους κατά των μεταναστών στον Έβρο,
ο Άδωνiς Γεωργιάδης έσπευδε να εξάρει την «ιδεολογική μεταβολή που έχει υποστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ»∙ σε κλίμα εγκαρδιότητας, έτσι, εξαφανιζόταν και το τελευταίο σημείο τριβής ανάμεσα στα δύο κόμματα, που απ’ το Μάρτιο του 2010 (ήδη δηλαδή πριντο Μνημόνιο) συνοδοιπορούσαν στην οικονομία και αλληλοσυμπληρώνονταν στις επιθέσεις κατά της Αριστεράς. Δεν είχαμε πια να κάνουμε με τακτικούς ελιγμούς του ΛΑ.Ο.Σ – μια επικοινωνιακή προσπάθεια των άκρων να κερδίσουν λίγη από την έξωθεν καλή μαρτυρία του κέντρου -, αλλά με μια ακόμα «συνάντηση» των δύο κομμάτων, που προσδιόριζε με μεγαλύτερη σαφήνεια το κοινωνικό περιεχόμενο της άτυπης συγκυβέρνησής τους.
Οι προχτεσινές αβρότητες της κ. Διαμαντοπούλου με τον ειδικό αγορητή του ΛΑ.Ο.Σ, για την «επιμέλεια» και το «βάθος» με τα οποία ο κ. Γεωργιάδης διάβασε το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ (!), ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι σχέσεις που οικοδομούνται σε στέρεο (κοινωνικό) έδαφος, δεν έχουν να φοβούνται ούτε τον (πολιτικό) χρόνο ούτε την (ιδεολογική) απόσταση.
Σε πείσμα των συνήθως έκπληκτων, το έδαφος για τη σχέση αυτή δεν φτιάχτηκε την τελευταία διετία. Το Δεκέμβρη του 2008, και συνηχώντας με τον ΛΑ.Ο.Σ, η κ. Διαμαντοπούλου φιλοτεχνούσε τη «σκληρή γραμμή» του ΠΑΣΟΚ απέναντι στα γεγονότα εκείνων των ημερών: «Υπάρχει ένα αυγό του φιδιού που τράφηκε μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ελληνική κοινωνία, μέσα στην πόλη της Αθήνας. Σήμερα βλέπουμε να έχει και άλλα παντού σε όλη τη χώρα. Αυτό το ‘σύστημα’ και όχι το κίνημα ανθρώπων χρησιμοποιεί με τον πλέον απόλυτο τρόπο τη βία εναντίον του κράτους, με αποτέλεσμα να διαλύεται η κοινωνική συνοχή», έλεγε στη Βουλή η «σκιώδης», τότε, υπουργός Παιδείας.
Όμως, τόσο εκείνη την περίοδο, ως επίδοξο κόμμα του κράτους (που μιλώντας παντού, όφειλε να λέει – και έλεγε - τα πάντα), όσο και ως κυβερνών κόμμα μέχρι πρότινος, το ΠΑ.ΣΟ.Κ τηρούσε αποστάσεις από «ακρότητες» όπως η κατάργηση του ασύλου, που ο ΛΑ.Ο.Σ πρωτοδιατύπωνε το 2008. Από αυτή την άποψη, ο νόμος Διαμαντοπούλου αποτελεί διάβαση του Ρουβίκωνα – έστω κι αν πρόκειται για την πολλοστή. Δικαιολογημένα, λοιπόν, τα συγχαρητήρια από το Μάκη Βορίδη: το ΠΑ.ΣΟ.Κ ξεμπερδεύει «επιτέλους» με το δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, βάζοντας στη θέση του ένα Πανεπιστήμιο των Αρίστων – έναν ιδεολογικό μηχανισμό της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Βορίδης), την εύρυθμη λειτουργία του οποίου θα εγγυάται στο εξής και κατά το δοκούν ο κατασταλτικός μηχανισμός.
Έπειτα από όλα τα προαναφερθέντα, αναρωτιέμαι τι χρειάζεται ακόμα να συμβεί, προκειμένου διανοούμενοι που αυτοτοποθετούνται στον προοδευτικό χώρο να πάψουν να καταλογίζουν «σε μια ορισμένη» Αριστερά «αδυναμία να σκεφτεί τα σημερινά προβλήματα με σημερινούς όρους, πέρα από μονοαιτιακούς αναγωγισμούς (‘κοινωνικό ζήτημα’), πράγμα που ενεργοποιεί ακόμα και θεωρίες του σοσιαλφασισμού» (Ανδρέας Πανταζόπουλος, Νέα Εστία, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2011).
Είναι οπαδός της θεωρίας του σοσιαλφασισμού (δηλαδή σταλινικός) όποιος διαπιστώνει σήμερα τη συστηματική ροπή στους «μονοαιτιακούς αναγωγισμούς» των αστικών κομμάτων (και των φίλιων ΜΜΕ), που εκφράστηκε τελευταία και με την en bloc τοποθέτησή τους υπέρ του νόμου Διαμαντοπούλου; Μήπως η «σύγχρονη» και «υπεύθυνη» Αριστερά εξαντλείται πλέον στα τέσσερα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, που καταγγέλλουν το κόμμα τους ως φορέα αδράνειας επειδή καταψήφισε τον «ιστορικό» νόμο; Σε τελευταία ανάλυση, δεν προξενεί σε κανέναν εντύπωση ότι οι αντιλαϊκιστές δημοσιολόγοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο την τελευταία διετία να κατηγορήσουν τον ΛΑ.Ο.Σ για λαϊκισμό;
ο Άδωνiς Γεωργιάδης έσπευδε να εξάρει την «ιδεολογική μεταβολή που έχει υποστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ»∙ σε κλίμα εγκαρδιότητας, έτσι, εξαφανιζόταν και το τελευταίο σημείο τριβής ανάμεσα στα δύο κόμματα, που απ’ το Μάρτιο του 2010 (ήδη δηλαδή πριντο Μνημόνιο) συνοδοιπορούσαν στην οικονομία και αλληλοσυμπληρώνονταν στις επιθέσεις κατά της Αριστεράς. Δεν είχαμε πια να κάνουμε με τακτικούς ελιγμούς του ΛΑ.Ο.Σ – μια επικοινωνιακή προσπάθεια των άκρων να κερδίσουν λίγη από την έξωθεν καλή μαρτυρία του κέντρου -, αλλά με μια ακόμα «συνάντηση» των δύο κομμάτων, που προσδιόριζε με μεγαλύτερη σαφήνεια το κοινωνικό περιεχόμενο της άτυπης συγκυβέρνησής τους.
Οι προχτεσινές αβρότητες της κ. Διαμαντοπούλου με τον ειδικό αγορητή του ΛΑ.Ο.Σ, για την «επιμέλεια» και το «βάθος» με τα οποία ο κ. Γεωργιάδης διάβασε το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ (!), ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι σχέσεις που οικοδομούνται σε στέρεο (κοινωνικό) έδαφος, δεν έχουν να φοβούνται ούτε τον (πολιτικό) χρόνο ούτε την (ιδεολογική) απόσταση.
Σε πείσμα των συνήθως έκπληκτων, το έδαφος για τη σχέση αυτή δεν φτιάχτηκε την τελευταία διετία. Το Δεκέμβρη του 2008, και συνηχώντας με τον ΛΑ.Ο.Σ, η κ. Διαμαντοπούλου φιλοτεχνούσε τη «σκληρή γραμμή» του ΠΑΣΟΚ απέναντι στα γεγονότα εκείνων των ημερών: «Υπάρχει ένα αυγό του φιδιού που τράφηκε μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ελληνική κοινωνία, μέσα στην πόλη της Αθήνας. Σήμερα βλέπουμε να έχει και άλλα παντού σε όλη τη χώρα. Αυτό το ‘σύστημα’ και όχι το κίνημα ανθρώπων χρησιμοποιεί με τον πλέον απόλυτο τρόπο τη βία εναντίον του κράτους, με αποτέλεσμα να διαλύεται η κοινωνική συνοχή», έλεγε στη Βουλή η «σκιώδης», τότε, υπουργός Παιδείας.
Όμως, τόσο εκείνη την περίοδο, ως επίδοξο κόμμα του κράτους (που μιλώντας παντού, όφειλε να λέει – και έλεγε - τα πάντα), όσο και ως κυβερνών κόμμα μέχρι πρότινος, το ΠΑ.ΣΟ.Κ τηρούσε αποστάσεις από «ακρότητες» όπως η κατάργηση του ασύλου, που ο ΛΑ.Ο.Σ πρωτοδιατύπωνε το 2008. Από αυτή την άποψη, ο νόμος Διαμαντοπούλου αποτελεί διάβαση του Ρουβίκωνα – έστω κι αν πρόκειται για την πολλοστή. Δικαιολογημένα, λοιπόν, τα συγχαρητήρια από το Μάκη Βορίδη: το ΠΑ.ΣΟ.Κ ξεμπερδεύει «επιτέλους» με το δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, βάζοντας στη θέση του ένα Πανεπιστήμιο των Αρίστων – έναν ιδεολογικό μηχανισμό της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Βορίδης), την εύρυθμη λειτουργία του οποίου θα εγγυάται στο εξής και κατά το δοκούν ο κατασταλτικός μηχανισμός.
Έπειτα από όλα τα προαναφερθέντα, αναρωτιέμαι τι χρειάζεται ακόμα να συμβεί, προκειμένου διανοούμενοι που αυτοτοποθετούνται στον προοδευτικό χώρο να πάψουν να καταλογίζουν «σε μια ορισμένη» Αριστερά «αδυναμία να σκεφτεί τα σημερινά προβλήματα με σημερινούς όρους, πέρα από μονοαιτιακούς αναγωγισμούς (‘κοινωνικό ζήτημα’), πράγμα που ενεργοποιεί ακόμα και θεωρίες του σοσιαλφασισμού» (Ανδρέας Πανταζόπουλος, Νέα Εστία, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2011).
Είναι οπαδός της θεωρίας του σοσιαλφασισμού (δηλαδή σταλινικός) όποιος διαπιστώνει σήμερα τη συστηματική ροπή στους «μονοαιτιακούς αναγωγισμούς» των αστικών κομμάτων (και των φίλιων ΜΜΕ), που εκφράστηκε τελευταία και με την en bloc τοποθέτησή τους υπέρ του νόμου Διαμαντοπούλου; Μήπως η «σύγχρονη» και «υπεύθυνη» Αριστερά εξαντλείται πλέον στα τέσσερα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, που καταγγέλλουν το κόμμα τους ως φορέα αδράνειας επειδή καταψήφισε τον «ιστορικό» νόμο; Σε τελευταία ανάλυση, δεν προξενεί σε κανέναν εντύπωση ότι οι αντιλαϊκιστές δημοσιολόγοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο την τελευταία διετία να κατηγορήσουν τον ΛΑ.Ο.Σ για λαϊκισμό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου