των ασώτων…

Του παπά Ηλία Υφαντή

‘Ότε, καταβάς , τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος», μας λέει ο Βυζαντινός υμνογράφος.

Γιατί δεν είχαν, προφανώς, υπόψη τους-ούτε ο υμνογράφος ούτε και ο Ύψιστος- τις καινοφανείς θεωρίες κάποιων εξωνημένων και ξενόδουλων καλαμαράδων, οι οποίοι διατείνονται ότι η έννοια του έθνους είναι γέννημα της μετά το Διαφωτισμό εποχής.

Όταν η εθνική συνείδηση των λαών-και άρα και των Ελλήνων- υπήρχε από την εποχή…του Πύργου της Βαβέλ!….

Κι όχι μόνο τα έθνη, αλλά και τα οικόπεδά τους είχε μοιράσει ο Ύψιστος.

Και μάλιστα ξέχασε-μας λέει το ανέκδοτο- να δώσει οικόπεδο στο έθνος των Ελλήνων. Και αναγκάστηκε να τους προσφέρει-μη έχοντας άλλη λύση-το δικό του!...

Κατοίκησαν, λοιπόν, οι Έλληνες στο οικόπεδο του Θεού. Και η πρώτη τους δουλειά ήταν να το ρίξουν στον αλληλοσπαραγμό.

Όπως η αλαζονεία και τα συμφέροντά τους υπαγόρευαν. Αλλά και ο «μεγάλος Πέρσης βασιλιάς» υποδαύλιζε. Πράγμα που, στις μέρες μας κάνουν, για όλους τους λαούς, οι «ελεύθερες» και «δημοκρατικές» ΗΠΑ…

Αλλά, τελικά ο Φίλιππος και στη συνέχεια ο γιος του ο Αλέξανδρος κατάφεραν να τους συνενώσουν όλους. «Πλην Λακεδαιμονίων»…

Κι έτσι ξεχύθηκαν στην Ανατολή: Στο Γρανικό και στην Ισσό. Και μετά στην τελειωτική τη μάχη των Αρβύλων. Όπου «εσαρώθη ο φοβερός στρατός, που εκεί συγκέντρωσαν οι Πέρσες»...

Κι «απ’ την θαυμάσια πανελλήνια εκστρατεία…τη δοξασμένη, την απαράμιλλη, εβγήκαμεν εμείς: Κόσμος ελληνικός, καινούργιος μέγας…

Με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών και την κοινήν ελληνικήν λαλιά», όπως ο Καβάφης θα μας πει…

Αλλά, μετά το θάνατο του, μόλις 33χρονου βασιλιά, επέστρεψαν η ύβρις και η έρις και ο αλληλοσπαραγμός. Για κάπου 300 χρόνια. Για να προετοιμαστεί, έτσι, το έδαφος, για την υποταγή μας στους Ρωμαίους. Οι οποίοι και αυτοί αναγκάστηκαν να παραδεχτούν πως «η υποταγμένη Ελλάδα υπέταξε τον τραχύ κατακτητή».

Για να 'ρθει, στη συνέχεια, με την πνευματική κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία. Με την 1000ετία του Βυζαντίου.

Όπου και πάλι η ασωτία έφερε τη φθορά και την υποταγή. Στους τρισβάρβαρους της Ανατολής, αυτή τη φορά, τους Τούρκους. Των οποίων τη βαρβαρότητα δεν μπόρεσε να την αγγίξει και να την εξημερώσει ο ελληνικός πολιτισμός.

Μπόρεσε, όμως, ωστόσο-ακόμη και μέσα στην άμπωτη και την παλίρροια της αυξομειούμενης βαρβαρότητας-να διατηρήσει άσβεστη τη φλόγα της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων.

Για να φτάσουν-μετά από 400 χρόνια- στην ελευθερία. Και μέσα από εμφυλίους, επαναστάσεις, πραξικοπήματα και χούντες να δημιουργήσουν μια στοιχειώδη δημοκρατική υποδομή.

Την οποία δημοκρατική υποδομή και ελευθερία-αυτή τη φορά-διέβρωσε και αποσάθρωσε το καρκίνωμα του δικομματισμού. Το οποίο δεν αρκέστηκε να κάμει λάβαρό του το παραλήρημα της ασωτίας. Αποφάσισε να προχωρήσει πιο πέρα και στην προδοσία.

Υπήρχε όμως φόβος να σταθούν εμπόδιο οι διαχρονικές αξίες και αρχές του πολιτισμού μας, Όπως πατρίδα, θρησκεία, έθνος, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, φιλότιμο, κλπ. Και γι’ αυτό φρόντισαν κι αυτές να τις διαβρώσουν…

Και κατέστρωσαν, όπως φαίνεται, μακρόπνοο σχέδιο, ώστε de facto να αποδυναμώσουν τις αξίες και αρχές αυτές και να τις περιθωριοποιήσουν. Και τελικά de jure να τις εξοστρακίσουν.

Και παράλληλα να δημιουργήσουν και τις απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε η επαίσχυντη προδοσία και η άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στους εχθρούς της, να φαίνεται σαν ιερό και αναπόφευκτο καθήκον για τη…σωτηρία της.

Και το πέτυχαν με την τερατώδη χρεοκοπία. Την οποία χάλκευσαν, σε συνεργασία, όπως φαίνεται, με τους αδίστακτους σπόνσορές τους, τους τοκογλύφους.

Προκειμένου να μας εγκλωβίσουν στην κόλαση και το κρεματόριο της τοκογλυφίας. Απ’ όπου έχουμε τόσες ελπίδες να διαφύγουμε, όσες και οι εγκλωβισμένοι στην «Κόλαση» της «Θείας Κωμωδίας» του Δάντη.

Και ποιος ο απώτερος σκοπός της επαίσχυντης αυτής προδοσίας;

Θυμάστε, μήπως, εκείνο το τρισάθλιο δίλημμα: «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»;

Ε, λοιπόν στόχος τους ήταν να ξεπουλήσουν-εδώ και τώρα-το οικοπεδάκι του Θεού! Τον παράδεισο, που λέγεται Ελλάδα….

Καθώς, εμείς βουλιάζουμε, «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα»,μέσα το βούρκο της τοκογλυφίας και την ανέλπιδη απελπισία μας.

Όπως ο άσωτος της παραβολής, προτού πάρει τη σωτήρια απόφαση….

πηγή