Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος, με εξαίρεση ίσως τα χρυσά παιδιά των αγορών και τους πολιτικούς τους φίλους, που να μην παραδεχτεί ότι 700 χιλιάδες άνεργοι σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων είναι μια μεγάλη αταξία. Πολύ περισσότεροι που πολλοί από αυτούς δεν παίρνουν κανένα επίδομα ανεργίας και κυκλοφορώντας πάμπτωχοι και απελπισμένοι με τι να θρέψουν τα παιδιά τους, όχι μόνο εκπροσωπούν αλλά και διαδίδουν και συνεπώς αναπαράγουν την αταξία.
Δεν μπορεί επίσης κανείς, εκτός από τους γνωστούς άγνωστους που αναφέραμε, να μην παραδεχτεί ότι αταξία και μάλιστα εξοργιστική, αποτελούν οι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι που θα πάρουν το Πάσχα που έρχεται 200 ευρώ μικτά (!), αντί για τη μισή σύνταξη που πήραν πέρυσι. Αταξία μάλιστα η οποία επίσης όχι απλώς γίνεται αισθητή στις λαϊκές γειτονιές, αλλά και συμπαρασύρει οικογένειες ολόκληρες, αφού οι συνταξιούχοι έχουν τη συνήθεια συνήθως να έχουν παιδιά κι εγγόνια.
Θα πρέπει τέλος κανείς να ομολογήσει ότι αποτελούν αταξία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μακάβρια τα νεκρά, κλειστά μαγαζιά που βλέπει όταν περπατάει στο εμπορικό κέντρο οποιουδήποτε δήμου της Αθήνας. Αταξία επίσης δυσοίωνη αν σκεφτεί κανείς ότι τα κλειστά αυτά μαγαζιά αντιπροσωπεύουν πολλαπλάσια κλειστά σπίτια ιδιοκτητών και υπαλλήλων, αλλά και πολλαπλάσια άδεια πορτοφόλια όσων μέχρι πριν λίγο καιρό αποτελούσαν την πελατεία τους. Πίσω από κάθε κλειστό μαγαζί μπορεί κανείς να διακρίνει το δράμα πολλών ανθρώπων κι αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου εναρμονισμένο με την τάξη.
Εν ολίγοις, η εικόνα είναι η εξής: όπου κι αν γυρίσεις το μάτι σου βλέπεις να εκτυλίσσονται μικρά και μεγάλα δράματα, να αναπτύσσονται μικρές και μεγάλες εστίες κατάθλιψης και οργής, να προετοιμάζονται μικρές και μεγάλες εκρήξεις. Κι αυτό επειδή η κοινωνική γαλήνη, η κοινωνική συνοχή, τα θεμέλια δηλαδή της τάξης που αποκαλείται δημόσια, έχουν κλονιστεί βίαια. Όχι από τους γιατρούς, τους μηχανικούς, τους οδηγούς των λεωφορείων, την αριστερά, ή άντε τους κουκουλοφόρους, αλλά από κείνους που έχουν ταχθεί να την προστατεύουν.
Γιατί λέγονται όλα αυτά; Για να βοηθήσουμε όσους αναζητούν τις αιτίες της αταξίας στην αριστερά, στους ταραξίες απεργούς και διαδηλωτές, στους μετανάστες και στους τζαμπατζήδες, να μην ασχολούνται με τον ξένο Δάκτυλο, αντί να βάζουν το δικό τους επί τον τύπον των ήλων...
πηγήπηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου