Το οριστικό «κλείσιμο» της υπόθεσης του Βατοπαιδίου, αλλά και ο κομματικός ευτελισμός που συνόδευσε την «παραπομπή προς εξέταση» πολιτικών προσώπων στην υπόθεση Siemens, δεν αποτελούν παρά θλιβερά «επεισόδια» στη μακρά αλυσίδα των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας που καθορίζει, έως ένα μεγάλο βαθμό, τις πολιτικές εξελίξεις του τόπου, αποκτώντας τελικώς την ισχύ ενός ιστορικού νόμου...
Πράγματι, από το 1989 μέχρι σήμερα η πολιτική ζωή, η κομματική αντιπαράθεση και επιχειρηματολογία καθορίζονται από μια ατέρμονη σκανδαλολογία που καταγγέλλει σκάνδαλα, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στον κομματικό αντίπαλο, χωρίς ποτέ να τιμωρούνται οι ένοχοι, χωρίς ποτέ να τίθεται ένας φραγμός σε μια διαδικασία που ευτελίζει και αποδυναμώνει το πολιτικό μας σύστημα.
Αντίθετα, το θεσμικό - συνταγματικό μας «οπλοστάσιο» –διάρκεια παραγραφής αδικημάτων, αρμοδιότητα της Βουλής για άσκηση διώξεων κ.λπ.– διευκολύνει αυτή τη θλιβερή εξέλιξη, που οδηγεί σ’ ένα τραγικό παράδοξο: Τα κόμματα υιοθετούν τη στρατηγική της σκανδαλολογίας, ενώ τα σκάνδαλα δεν αποκαλύπτονται και δεν προκύπτουν ποτέ υπεύθυνοι προς τιμωρίαν...
Στη βάση της ιστορικής αυτής κατάπτωσης του πολιτικού συστήματος βρίσκεται η –δεσπόζουσα– δομή της διαπλοκής. Η υποταγή της πολιτικής και των πολιτικών στα οικονομικά συμφέροντα. Αυτή η δομή της διαπλοκής έχει καταστεί η σημαντικότερη βάση αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων της διακυβέρνησης. Από αυτό το «γενετήριο μηχανισμό» της διαπλοκής παράγονται τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία, ως κυρίαρχη κομματική - πολιτική συμπεριφορά.
Όμως από τη στιγμή που εμφανίζονται τα σκάνδαλα ο ένας από τους βασικούς πόλους παραγωγής τους, το Κεφάλαιο και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Ο έτερος πόλος –ο πολιτικός κόσμος– διασύρεται, ευτελίζεται και απαξιώνεται, και δικαίως, γιατί φέρει την κύρια ευθύνη απέναντι στην κοινωνία.
Όλα αυτά τα χρόνια τα επιχειρηματικά συμφέροντα παραμένουν στο απυρόβλητο, καλύπτονται από έναν αδιαφανή «πέπλο αγνοίας»... Τα συμφέροντα αυτά επιθυμούν να έχουν απέναντί τους ένα ευτελισμένο και αποδυναμωμένο πολιτικό σύστημα, ώστε να το χειραγωγούν. Όσο μάλιστα το σύστημα αυτό δεν «αποκαθαίρεται», όσο οι πολιτικοί που εμπλέκονται στο κύκλωμα της διαπλοκής διασύρονται αλλά δεν τιμωρούνται, τόσο το καλύτερο... Γιατί το πολιτικό σύστημα αναπαράγεται και συνεργάζεται με τα συμφέροντα αυτά σε συνθήκες σήψης και απαξίωσης...
Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις, όταν τα επιχειρηματικά συμφέροντα αισθάνονται κυρίαρχα, δεν διστάζουν να επιπλήττουν κόμματα και κυβερνήσεις ακόμα και για τις υποθέσεις των σκανδάλων στα οποία είναι συν-δημιουργοί.
Όσο διατηρείται η κυριαρχία και η επιβολή των επιχειρηματικών - οικονομικών συμφερόντων στα κόμματα της διακυβέρνησης, τα σκάνδαλα θα αποτελούν βασικό «παράγωγο» της διαπλοκής και η ατιμωρησία των πολιτικών θεμελιώδη όρο της διατήρησης των ισορροπιών και των συσχετισμών μεταξύ οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής.
Το βασικό αίτημα, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να εξαντλείται στο αυτονόητο της τιμωρίας των επίορκων πολιτικών, αλλά να αναφέρεται στη ρήξη των δεσμών της διαπλοκής, στην απομάκρυνση των κερδοσκοπικών - επιχειρηματικών συμφερόντων από τα πολιτικά κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Αυτό είναι το θεμελιώδες, το ιστορικό, πρόβλημα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία και οι πολιτικοί που δεν έχουν ενσωματωθεί στο κύκλωμα της διαπλοκής, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε ως λαός και ως χώρα.
Οι δικαιολογημένες καταφορές κατά «των τριακοσίων», οι κραυγές «κάτω οι κλέφτες» έχουν νόημα όταν αναχθούν στο πεδίο της διαπλοκής των οικονομικών συμφερόντων. Τα οποία σήμερα βιώνουν την κορύφωση της κυριαρχίας τους, υποστηριζόμενα από το «πολιτικό επιτελείο» της τρόικας και του ΔΝΤ και την –υπάλληλο και εκτελεστή των εντολών τους...– ελληνική κυβέρνηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου