Τα στοιχεία...

Του Ρούσσου Βρανά

Τα στοιχεία...

... τριμήνου για το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν που ανακοινώνουν οι κυβερνήσεις, δεν αφήνουν περιθώριο για χαμόγελα. Με εξαίρεση τα πιο πρόσφατα, παρά τη ζοφερή οικονομική εικόνα που περιγράφουν.
Η έξοδος από την ύφεση δεν φαίνεται πουθενά. Εχουμε και λέμε: ένα απογοητευτικό 0,2% στη Βρετανία, ένα αναιμικό 0,3% στις ΗΠΑ και ένα θλιβερό 0,2% στην ευρωζώνη. Σε αυτό το τελευταίο συμπεριλαμβάνονται το ανησυχητικό 0,1% της Γερμανίας, το άγονο 0% της Γαλλίας, αλλά - τι έκπληξη! - και το ευχάριστο και ζωηρό 0,7% του Βελγίου. Είναι η εξαίρεση. Και εδώ μπορεί κανείς δικαιολογημένα όχι μονάχα να χαμογελάσει, αλλά να σκάσει στα γέλια.

Πού είναι...

... το αστείο; Το Βέλγιο δεν έχει κυβέρνηση. Δεν έχει κυβέρνηση εδώ και δεκαπέντε μήνες, επειδή η χώρα έχει βρεθεί σε ένα πολιτικό αδιέξοδο. Κανείς δεν μπορεί να συμφωνήσει να κυβερνήσει με κανέναν. Και επειδή δεν έχει κυβέρνηση, δεν υπάρχει εκεί κανείς για να κάνει αυτά που κάνουν σήμερα συστηματικά αλλού άλλες κυβερνήσεις: περικοπές στις δαπάνες και μέτρα λιτότητας. Επειδή κανείς στο Βέλγιο δεν έχει την εντολή να κάψει και να κόψει κεφάλια, οι δαπάνες του δημόσιου τομέα συνεχίζονται απρόσκοπτα όπως και πριν από την κρίση. «Γι' αυτό ακριβώς η βελγική οικονομία εξακολουθεί να αναπτύσσεται», γράφει ο συγγραφέας Τζον Λάντσεστερ σε ένα δοκίμιό του στο περιοδικό «Λόντον Ριβιού οβ Μπουκς». «Συμπέρασμα: Αν έχει να διαλέξει κανείς μόνο ανάμεσα στις υπάρχουσες κυβερνήσεις, είναι προτιμότερη η ακυβερνησία».

Οι οικονοµίες...

... που δεν αναπτύσσονται, δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν ταυτόχρονα να κόβουν τις δημόσιες δαπάνες και να περιμένουν ότι οι οικονομίες των χωρών τους θα εξακολουθήσουν να αναπτύσσονται. Αυτό είναι κάτι που δεν αντιστρατεύεται μόνο την επιστημονική, αλλά και την κοινή λογική. Το πιο ενοχλητικό από όλα, όμως, επισημαίνει ο Λάντσεστερ, είναι πως τα μέτρα που απαιτούνται για να αποφευχθεί μια μακροχρόνια ύφεση είναι αρκετά προφανή: 1) αναπτυξιακά κίνητρα με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, 2) εγκατάλειψη της λιτότητας και αποκατάσταση των δημόσιων δαπανών και 3) μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στο μοντέλο των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας (με τράπεζες που θα λειτουργούν στο εξής όπως οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας στον ηλεκτρισμό ή στην ύδρευση και, όπως προτείνει ο οικονομολόγος του Καίμπριτζ Χα-Γιουν Τσανγκ, με τραπεζικά προϊόντα που θα ρυθμίζονται με νομοθετικό πλαίσιο που θα είναι το ίδιο αυστηρό όσο εκείνο που εφαρμόζεται στα φάρμακα: κάθε νέο προϊόν θα είναι απαγορευμένο, ώσπου να αποδειχτεί ασφαλές).

Η ιδεολογία...

... της λιτότητας και ο φόβος που εμπνέουν οι τραπεζίτες στις ευρωπαϊκές ηγεσίες έχουν όμως σήμερα πια αποκτήσει τόσο βαθιές ρίζες, που εγγυώνται τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια στασιμότητας. Τι μας απομένει; Το όνειρο να μπορούσαμε κάποτε να ζήσουμε στο Βέλγιο έστω και για λίγο. Και προπαντός τώρα, προτού η χώρα αποκτήσει κυβέρνηση.

πηγή