Το κόστος αυτής της κρίσης θα το πληρώσουν τα θύµατα

Του Ρούσσου Βρανά
Οι λαοί…… των «περιφερειακών» χωρών της ευρωζώνης, όπως τις αποκαλούν µάλλον υποτιµητικά οι οικονοµολόγοι, αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τη ζοφερή αλήθεια: πως έχουν ακόµη µπροστά τους πολλά χρόνια λιτότητας, καθώς οι περικοπές των µισθών και η συρρίκνωση των δηµόσιων υπηρεσιών δεν φαίνεται να τους βγάζουν από την κρίση.

Αντίθετα, τους βουλιάζουν ακόµη πιοβαθιά σε αυτήν. Είναι αυτό που ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν λέει «αυταπάτη της λιτότητας». Και που, όπως είπε ο αρχηγός των βρετανών Εργατικών Εντ Μίλιµπαντ, «πονάει αλλά δεν λειτουργεί». Οι µόνοι που κάνουν πωςδεν το βλέπουν είναι οι κυβερνώντες αυτές τις χώρες, που τις παρέλαβαν από τον Πρώτο Κόσµο για να τις παραδώσουν στον Τρίτο.

Να συγκρίνει…

… βέβαια κάποιος το άχθος που σηκώνουν στους ώµους τους οι Ιρλανδοί που αγόρασαν σπίτια µε δάνεια ή οι πορτογάλοι δηµόσιοι υπάλληλοι ή οι έλληνες χαµηλόµισθοι και συνταξιούχοι µε τη συντριπτική φτώχεια των λαών της Αφρικής είναι µια υπερβολή. Και στις δύο περιπτώσεις όµως πρόκειται για την ίδια λογική που οδηγείσε παρόµοιες συνέπειες. Οι ΔΝΤευρωπαϊκές κυβερνήσεις της λιτότητας έχουν ίσως ξεχάσει τις συνέπειες που είχαν παρόµοια µέτρα στον Τρίτο Κόσµο. Οι, Ζαμπιαδυτικές τράπεζες µοίρασαν αφειδώς δάνεια στην Αφρική και τη Λατινική Αµερική τη δεκαετία του 1970. Οταν δέκα χρόνια αργότερα έσκασε η φούσκα του χρέους τους, κλήθηκε το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείογια να χορηγήσει το πικρό φάρµακο της λιτότητας ώστε να µη χάσουν τα λεφτά τους οι τραπεζίτες. Ο Νικ Ντίαρντεν, από τους αρχηγούς του κινήµατος για τη διαγραφή των χρεών του Τρίτου Κόσµου, φέρνει ως χαρακτηριστικό παράδειγµα τη Ζάµπια. Το 1983 κατάπιε υποτακτικά το πικρό φάρµακοτης λιτότητας του ∆ΝΤ,αλλά ακριβώς γι’ αυτό η χώρα βυθίστηκεσε ακόµη βαθύτερη ύφεση που δυσχέρανε ακόµη περισσότερο την αποπληρωµή των χρεών της. Ετσι, λίγα χρόνια αργότερα, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της είχε συρρικνωθεί κατά 30% ενώ το χρέος της ως προς αυτό είχε διπλασιαστεί στο 150%.

Αργά ή γρήγορα…

… οι δανειστές των χωρών του Τρίτου Κόσµου συνειδητοποίησαν πως δεν υπήρχε καµία περίπτωση να πάρουν πίσω στο ακέραιο τα λεφτά που τους χρωστούσαν. Και µπροστά στο τίποτα, προτίµησαν να πάρουν πίσω έστω ένα µέρος τους. Στην περίπτωση των υπερχρεωµένων ευρωπαϊκών χωρών, λέει ο οικονοµολόγος της Σάξο Μπανκ Στιν Γιάκοµπσεν, «είναι φανερό πως οι λαοί έχουν αρχίσει να αντιλαµβάνονται ότι όλες οι λύσεις που τους προτείνουν οι κυβερνήσεις τους στηρίζονται σε υποσχέσειςγια το µέλλον και όχι για το εδώ και τώρα».

Εδώ και τώρα…

… παρακολουθούν τη ζωή τους να ξεφεύγει µέσα από τα χέρια τους και να διολισθαίνει συνεχώς στο επίπεδο τουΤρίτου Κόσµου, µε µια διαδικασία «τριτοκοσµοποίησης» , όπως την είχε αποκαλέσει ο καθηγητής Μπερνάρ Κοντ του Πανεπιστηµίου του Μπορντώ, η οποία εξασφαλίζει στους θύτες πως το κόστος αυτής της κρίσης θα το πληρώσουν µέχρι δεκάρας τα θύµατα.
πηγή