Χριστός Ανέστη!….

Του παπά-Ηλία Υφαντή

«Είναι καιρός, λέει ο ποιητής, να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά»!…
Κι ένα απ’ τα λιγοστά μας λόγια είναι και το «Χριστός ανέστη»! Η φωτεινή αυτή απάντηση μπροστά στο σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου…

Με την οποία ο Χριστός, μέσα απ’ τη μαυρίλα του θανάτου, μας βγάζει στο φως της Ανάστασης. Όπως ο εθνικός μας ποιητής, μέσα «απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», μας βγάζει στο φως της αντρειωμένης Ελευθερίας.

«Η ζωή, λέει ο Πλάτων, είναι φιλοσοφία θανάτου». Και ο Χάιντεγκερ, περίπου, επαναλαμβάνει πως: « Η ζωή είναι Είναι προς θάνατον»!

Που σημαίνει ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται απ’ την ποιότητα της απάντησης, που δίνουμε στο μυστήριο του θανάτου.

Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί, που απαντούν πως όλα τελειώνουν στον τάφο. Κάτω από ένα μέτρο γης…

Απάντηση, που περικλείει κάποτε το μεγαλείο της τραγικότητας. Όταν κάποιοι προικισμένοι προσπαθούν να στήσουν στον ακατάσχετο χείμαρρο του χρόνου και του θανάτου τα αναχώματα της όποιας υστεροφημίας. Με πράξεις ηρωισμού ή πνευματικής δημιουργίας.

Και άλλοτε οδηγεί στον έσχατο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας. Όταν κάποιοι άλλοι αφήνονται να πάνε, όπου θέλει, τους πάει, η ακατάσχετη ροή των πραγμάτων…

Από το άλλο μέρος υπάρχει η πανάρχαιη πίστη στη μετά θάνατο ζωή.

Όπου όμως ελλοχεύει, σχεδόν παντού, η σκυθρωπή μελαγχολία: Με τον Αχιλλέα να εύχεται να είναι δούλος στον πιο φτωχό πάνω στη γη ξωμάχο,, παρά βασιλιάς στον άδη. Και με τα δημοτικά μας τραγούδια να περιγράφουν το θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή με τα μελανότερα χρώματα…

Κι ανάμεσα στις τόσες στάσεις και αποφάσεις ζωής προβάλλει και η ολοφώτεινη απάντηση του «Χριστός Ανέστη». Που κάθε χρονιά-το Πάσχα-γίνεται έκρηξη χαράς. Και γιορτάζεται με τον ανάλογο εκρηκτικό και θορυβώδη τρόπο.

Που σημαίνει ότι ο χριστιανισμός έχει κάνει τη ζωή μας, από «φιλοσοφία θανάτου» και «είναι προς θάνατον», φιλοσοφία και είναι και πίστη Ανάστασης!…

Πίστη και φιλοσοφία, που συνεπάγεται τον ασίγαστο, μέχρι τον υπεράνθρωπο ηρωισμό, αγώνα. Κι όχι μόνο των μαρτύρων. Μπροστά στην ανεξάντλητη ευρεσιτεχνία των βασανιστών. Της ρωμαϊκής ή της οποιασδήποτε άλλης βαρβαρότητας. Αλλά και στο στίβο της καθημερινής, κοινωνικής ζωής και πραγματικότητας. Απέναντι στους δήμιους και σταυρωτές των λαών και της ανθρωπότητας.

Φιλοσοφία και πίστη, που ασφαλώς δεν συμμερίζονται όλοι εκείνοι, που φλυαρούν, ανέξοδα, σχετικά με την Ανάσταση, και την καπηλεύονται επετειακά. Για να ναρκώνουν τα υγιή ανακλαστικά του λαού. Και να διαιωνίζουν τη ληστρική και προδοτική τακτική τους.

Όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της πολιτικής, που έχτισαν το κάστρο της προνομιακής, γι’ αυτούς και το συνάφι τους, τρισάθλιας νομιμότητας.

Εν ονόματι της οποίας αυτοί μπορούν να σταυρώνουν την πατρίδα και το λαό της, όταν και όπως και όσο θέλουν. Χωρίς να λογοδοτούν και να έχουν τις παραμικρές συνέπειες για τις κακουργηματικές και δολοφονικές ενέργειές τους…

Για να φτάσουν στο ελεεινό κατάντημα της τωρινής, κατά συρροήν, προδοσίας και το ξεπούλημα της πατρίδα μας στους σταυρωτές της!

Και μπαίνει -και για μας τους υπόλοιπους- το οδυνηρό ερώτημα:

Αλήθεια, ποια σχέση με την Ανάσταση μπορεί να έχουμε εμείς οι ζωντανοί νεκροί; Εμείς οι νωθροί και κοιμισμένοι στα άγρια μεσάνυχτα του τοκογλυφικού Μεσαίωνα. Καθώς η πατρίδα μας σύρεται στο σταυρικό της θάνατο….

Κι εξακολουθούμε ν’ ακολουθούμε και να φωνάζουμε ωσαννά στο τρισάθλιο τσούρμο των αδίστακτων αρνητών και προδοτών και σταυρωτών της!

Διαθέτοντας , μολαταύτα, την απύθμενη υποκρισία να προφέρουμε ή και κραυγάζουμε το: Χριστός Ανέστη!…

πηγή