Μη βιώσιμοι

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΕΓΑ

Το ΠΑΣΟΚ, σχεδόν από μόνο του, παραπέμπει τον Ακη Τσοχατζόπουλο.

Και η Ν.Δ. απρόκλητα (;) καρατομεί πολιτικά τον Κ. Καραμανλή.

Είναι οι κινήσεις των τελευταίων ημερών που δείχνουν πως τα κόμματα κατάλαβαν ότι έτσι όπως πάνε δεν έχουν μέλλον. Και απέδειξαν ότι δίκαια κανοναρχούν τον τόπο κάτι δεκαετίες τώρα. Επιδεικνύουν δηλαδή ένα άκρως αναπτυγμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής τους. (Στο τελευταίο κυριολεκτούμε, καθώς τα κόμματα, συνήθως, κληροδοτούνται στην Ελλάδα)

ΟΜΩΣ, αυτές οι κινήσεις -έστω και εάν δεχθούμε την ειλικρίνεια των προθέσεων- δεν αρκούν πλέον. Το πολιτικό σύστημα δεν μοιάζει να είναι βιώσιμο, όπως ακριβώς και το χρέος που αυτό συσσώρευσε. Και εάν ο γλωσσικός μας πλούτος επιφύλαξε δύο ταυτόχρονα προθέσεις (συντακτικές, όχι πολιτικές), για να προσδιορίσει την αναγκαία οικονομικά και εθνικά ανα-διά-ρθρωση του κρατικού χρέους, το πολιτικό σύστημα μοιάζει να θέλει το σύνολο των προθέσεων προκειμένου να καταστεί βιώσιμο. Κατά περίπτωση χρειάζεται ανα-διά-ταξη, κατά-ταξη, αμφι-σβήτηση και, κυρίως, διά-λυση και υπέρ-βαση.

ΗΤΑΝ οι αποστάτες και οι «Γαρουφαλιάδες» μέσα στις κεντρώες και δημοκρατικές (δηλαδή αντιμοναρχικές) δυνάμεις, που «παρέδωσαν» το προηγούμενο σύστημα. Και πράγματι η Μεταπολίτευση υπερέβη εκείνες τις δυνάμεις και έφερε κάτι ριζικά διαφορετικό. Κυρίως τους ευαγγελιστές μιας πολιτικής και οικονομικής αναδιανομής, συμπαρασύροντας από την αφάνεια την περιθωριοποιημένη κοινωνία.

Η σημερινή κρίση δείχνει ότι η πολιτική σκηνή έμεινε χωρίς σύστημα. Η κυβέρνηση μοιάζει να είναι εντολοδόχος μιας πολιτικής, κρινόμενη πάντα εκ του αποτελέσματος, που στοχεύει -σχεδόν αποκλειστικά- στην αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και τη σωτηρία των εγχώριων τραπεζών από τη χρεοκοπία. Κανείς βέβαια δεν την εμποδίζει να προχωρήσει και σε μια αναδιάρθρωση της κρατικής γραφειοκρατίας, να τσακίσει το φακελάκι στο νοσοκομείο, να σπάσει τη δολιότητα των κρατικών λειτουργών γύρω από τα φροντιστήρια, να ελέγξει όσους φοροκλέπτουν. Εν πάση περιπτώσει να δώσει σε έναν τομέα τον τόνο ότι υφίσταται ένα σύστημα το οποίο ανταποκρίνεται σε στοιχειώδεις κρατικές ανάγκες.

ΟΜΩΣ οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές. Δηλαδή αφορούν την αναχρηματοδότηση των ξένων δανείων προκειμένου τα γκόλντεν μπόις να καταγράψουν τις υπεραποδόσεις τους από τις άφρονες τοποθετήσεις, καθώς και την αυτοσυντήρηση του πολιτικού συστήματος. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς και με αδιατάραχο ένα σύστημα ισορροπιών που ανατροφοδοτεί την -ανά τετραετία- επιστροφή στην ίδια κάλπη. Η συστημική κρίση, δηλαδή η διάλυση του τηλεοπτικού χάρτη και η αποσάθρωση του κυκλώματος κρατικών προμηθειών που λαδώνει τα κόμματα, θεωρούν ότι μπορεί να αποσοβηθεί. Είναι ενδεικτικό ότι όσοι θέλουν να κάνουν (νέα) πολιτική καριέρα σαν «εναλλακτική λύση», είναι όσοι υπεραμύνονται τραπεζικών συμφερόντων μέσω τηλεοπτικών παραθύρων.

ΟΜΩΣ , φευ. Οσο αλαζόνες υπήρξαν μέχρι σήμερα στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων, όσο επηρμένοι και ξεδιάντροποι αποδείχτηκαν, μεταβιβάζοντας το κόστος της πολυτελούς διαβίωσης των κομμάτων στο κρατικό ταμείο, τόσο θυελλώδης προμηνύεται και η αναπόδραστη αναδιάρθρωση του μη βιώσιμου πολιτικού συστήματος.

πηγή