Προσωπικά, κουράστηκα και απόκαμα να είμαι Ελληνας, δηλαδή πολίτης τής πλέον προβληματικής χώρας της Ευρώπης, ο οποίος διαβάζει καθημερινά ό,τι μας καταλογίζουν, τόσο στο λαό όσο και στους κυβερνώντες, τα περισσότερα από τα οποία είναι αλήθειες, μολονότι υπάρχουν και κακοήθεις ανακρίβειες, έμπνευσης γερμανικών ταμπλόιντ (και άλλων, σοβαρών εφημερίδων), όπως το γελοίο: «Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες που παίρνουν παχυλούς μισθούς και συντάξεις, περνούν μια χαρά και εμείς τα κορόιδα οι Γερμανοί πληρώνουμε».
Κουράστηκα επίσης να ακούω τα μονότονα αυτοενθαρρυντικά: «Η Ισπανία/Πορτογαλία/Βρετανία/ΗΠΑ δεν είναι Ελλάδα» ή, το προσβλητικό για τον Μπερλουσκόνι: «Η Ιταλία είναι η επόμενη Ελλάδα». Αλλά θυμάστε τις συγκρίσεις που έκανε ο Τύπος, πολύ προτού έλθει η κρίση, για τους μισθούς μας με εκείνους των υπόλοιπων χωρών της Ε.Ε. (πλην της Πορτογαλίας) και τις αόριστες υποσχέσεις των κυβερνήσεων ότι θα υπάρξει κάποια μισθολογική εξίσωσή μας με τους ευρωπαϊκούς μισθούς κάπου το 2015;
Δεν μπορεί οι πάντα καλώς πληροφορημένοι Γερμανοί να μην ήξεραν τίποτα γι' αυτό ώστε να μιλούν ελαφρά τη καρδία για υψηλόμισθους «καλοπερασάκηδες» και γερογλεντζέδες μεγαλοσυνταξιούχους που «πίνουν ούζο», ενώ στην πραγματικότητα έτρωγαν -δεν έπιναν- άγριο ξύλο από τα ΜΑΤ, όταν διαμαρτύρονταν για τις συντάξεις τους, έξω από το Μαξίμου, πάλι πολύ προτού ξεσπάσει η μεγάλη κρίση;
Αλλά από εκεί και μέχρι τις ανατριχιαστικές δηλώσεις Ελλήνων υπουργών των Οικονομικών, ότι δεν θα υπάρξει «ούτε σάλιο» για την καταβολή μισθών και συντάξεων εάν -έχοντας απολέσει «μέρος» της εθνικής μας κυριαρχίας- δεν συμμορφωθούμε με τις «λογικές» υποδείξεις της τρόικας, το πράγμα ξεπερνά κάθε όριο λογικής εκτίμησης, γιατί θυμόμαστε τις διόλου μικρές κρατήσεις στους μισθούς μας, που υποτίθεται γίνονταν για να έχουμε μια στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη -ο Θεός να την κάνει τέτοια- και τις συντάξεις μας, για να «κρατήσουμε σώμα και ψυχή μαζί», όπως διατυπώνεται σε τέτοιου είδους συγκείμενα από τους Αγγλοσάξονες.
Ως «παιδί της κατοχής» δεν κατανοώ πώς χρωστάω στους Γερμανούς, όταν εξαιτίας του «δανείου», που τους χορήγησαν δωσιλογικές κυβερνήσεις, σε πολύ τρυφερή ηλικία πέρασα εφιαλτικές μέρες πείνας, είδα ανθρώπους τουμπανιασμένους να κείτονται μπροστά στην εξώπορτα του σπιτιού μου, που -ευτυχώς- καθημερινά τους μάζευε το μαύρο αμάξι της δημαρχίας με τον τεράστιο σταυρό. Η κατοχή -ιδίως φθινόπωρο 1941 έως τέλος '42 και αρχές '43- αποτελεί οιονεί εκκρεμοδικία ενός φρικτού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που δεν παραγράφεται, γιατί λίγο διαφέρει από το άλλο έγκλημα: τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Έρχομαι τώρα στο λαμπρό παρόν όπου και η ευγενής άμιλλα Γερμανών και Γάλλων για το ποιος θα μας πουλήσει περισσότερο πολεμικό υλικό αποτελεί μεγαλειώδες μνημείο γαλλογερμανικής υποκρισίας, γιατί αφ' ενός μεν στο πλαίσιο ενός «ανθρωπιστικού» προγράμματος «κοινωνικής γενοκτονίας» μάς επιβάλλουν δραστική περικοπή κρατικών δαπανών (κοινωνικές παροχές κυρίως), αφ' ετέρου γίνονται φορτικοί και εκβιαστικά απαιτητικοί για να αγοράσουμε αεροπλάνα «Euro fighter» του κονσόρτιουμ γερμανικών, ιταλικών, ισπανικών και βρετανικών εταιρειών, ή, όπως η Γαλλία, του «συγγενούς» μας Σαρκοζί (από μπαμπά ή μαμά, δεν θυμάμαι ακριβώς) για να μας πασάρει τα αεροσκάφη «Rafale» της Dassault, μεταξύ άλλων «προσφορών», σε φιλικές τιμές.
Εκείνο όμως που με φέρνει στο τέρμα των ορίων αντοχής μου είναι το καθεστώς κλεπτοκρατίας που βίωσα αφ' ότου άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο έως σήμερα. Όταν ήμαστε πιτσιρικάδες και ακούγαμε για διασπάθιση δημόσιου πλούτου (επί Μεταξά), οι μεγάλοι μάς είχαν διδάξει να λέμε ότι «τα λεφτά πήγαν "υπέρ της αεροπορίας"». Το γεγονός ότι έχω απαυδήσει να κουβαλάω την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη, έστω κι αν αξιώθηκα να δω το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών (1941-'44), οφείλεται στο ότι δεν έζησα ποτέ σε μια στοιχειωδώς χρηστή διαχείριση της οικονομίας της χώρας από κάποια κυβέρνηση. Θα τη δουν άραγε το παιδί μου ή τα εγγόνια μου ή... τα δισέγγονά μου;
* Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου