Την ώρα που τα όρνεα της διεθνούς των τοκογλύφων, κατά κόσμον (χρηματοπιστωτικών) «αγορών», επιπίπτουν στις οικονομίες όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης(Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία), όταν τα περίφημα spreads έχουν πάρει την ανιούσα και οι οίκοι αξιολόγησης «χτυπούν» ακόμα και τις γερμανικές τράπεζες, υποβαθμίζοντας δέκα εξ αυτών, η καγκελάριος Α. Μέρκελ διαλαλεί ότι η Ελλάδα είναι ξεχωριστή περίπτωση και πως «Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους»! Αν, όμως, ισχύει αυτό, ποιος μπορεί να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του υπερ-πολλαπλάσιου χρέους της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της ίδιας της Γερμανίας;
Μήπως, τελικά, η Ελλάδα δεν είναι «η λάθος νύφη της ευρωζώνης» αλλά ο φερετζές για να καλυφθεί η γενικότερη παθογένεια της δημιουργίας της ζώνης του ευρώ;
Μάλλον αυτό ισχύει, καθώς η κρίση χρέους δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά ολόκληρο τον κόσμο καθώς η χρηματοπιστωτική κρίση με πολιτική απόφαση του G20, κατέστη κρίση του δημόσιου χρέους, μεταφερόμενου στις πλάτες των εργαζομένων.
Αλλά γιατί πολλές χώρες της ευρωζώνης υφίστανται τόσο μεγάλες πιέσεις ενώ έχουν μικρότερο χρέος από την Ιαπωνία της οποίας το χρέος είναι 200% του ΑΕΠ και των ΗΠΑ 100%;
Σύμφωνα με μία εξήγηση τόσο η Ιαπωνία όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κεντρικές τράπεζες, οι οποίες μπορούν να επαναγοράσουν από τις αγορές το δημόσιο χρέος τους «κόβοντας» χρήμα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας έριξε 470 δις ευρώ στην αγορά για επαναγορά χρέους, ενώ η Fed 600 δις δολάρια.
Αυτή η επαναγορά λειτουργεί ως εγγύηση για τους δανειστές που έτσι δεν τρέχουν πανικόβλητοι να ξεφορτωθούν τα ομόλογα, όπως κάνουν με αυτά των χωρών της ευρωζώνης, εκτοξεύοντας τα επιτόκια κινδύνου στα ύψη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Νταλάρα ζητάει το τοκογλυφικό επιτόκιο του 8%! Γιατί, άραγε, συμβαίνει αυτό στην ευρωζώνη; Γιατί παλαιότερα μπορούσαμε να κόβουμε «δραχμές», ενώ ευρώ κόβει μόνο η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η οποία διαθέτει προς το παρόν μόνο 200 δις ευρώ και αργότερα -το πολύ- ένα τρις ευρώ για τα χρέη της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, που είναι σταγόνα στον ωκεανό. Δεν θα μπορούσε να παίξει ένα καταλυτικό ρόλο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατά το ανάλογο των άλλων χωρών;
Ναι, αλλά αυτό το αρνούνται οι Γερμανοί και η κ. Μέρκελ. Μάλιστα, έχει εκδηλωθεί μεγάλη αντιπαράθεση με το Παρίσι γι’ αυτή την εμμονή του Βερολίνου στην «ιερή» αρχή της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ και της απαγόρευσης εμπλοκής της πέραν του ελέγχου των ελλειμμάτων. Αυτό σύμφωνα με κάποιους αποδίδεται στο συλλογικό ασυνείδητο των Γερμανών που υπέστησαν τα πάνδεινα από τον πληθωρισμό της δεκαετίας του 1920.
Το αντίστροφο, όμως, συνέβη στις ΗΠΑ, όπου το «τραύμα» αφορά στον αποπληθωρισμό κατά τη δεκαετία της μεγάλης ύφεσης, το 1930. Πέρα, όμως, από την ψυχολογική προσέγγιση υπάρχουν και τα μεγάλα συμφέροντα. Και οι τράπεζες αλλά και η Γερμανία συνολικά έχουν κερδίσει πολλά χρήματα από τις ακριβές εξαγωγές τους στις χώρες του ευρώ. Γι’ αυτό τώρα εκείνο που θέλουν είναι να κρατήσουν τα κέρδη τους και τη «μπάνκα», κλείνοντας το παιγνίδι και διαμοιράζοντας τα ιμάτια της ευρωζώνης στο τελευταίο «χτύπημα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου