Η σημαία και τα κοράκια.

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Μαύρη κωμωδία θύμιζαν τα όσα ξετυλίχτηκαν φέτος στις 17 Νοέμβρη, με την αγωνιώδη προσπάθεια των ανδρών της φοιτητικής νεολαίας του ΠΑΣΟΚ να τεθούν επικεφαλής της πορείας του Πολυτεχνείου υπό την προστασία δεκάδων ανδρών των ΜΑΤ.

Και όλα καταγραμμένα σε βίντεο. Με την ιστορική σημαία στην κωλότσεπη, με τη σημαία ένα κουβάρι μες στο μπουφάν, τρέξε, τρέξε, μικρούλη, τρέξε να βγεις μπροστά.

            Μια λαμπρή ευκαιρία να τεντώσουν επικριτικά το δάχτυλο όλοι όσοι δεν ανέχονται τα καπελώματα, ιδίως όταν αυτά προέρχονται από τους άλλους. Ας μην ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, όχι για να δικαιολογήσουμε την κουτοπόνηρη ΠΑΣΠ, αλλά για να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο, δηλαδή ότι αυτή τη στιγμή μάς έχει επιβληθεί το πιο χονδροειδές καπέλωμα στα μεταπολιτευτικά χρονικά: ένας πρωθυπουργός που δεν τον ψήφισε κανείς και ένα ακροδεξιό κόμμα στην κυβερνητική εξουσία. Την ελληνική σημαία σήμερα δεν την κράτησαν μόνο οι κυβερνοφοιτητές. Πάνω της έχουν γαντζωθεί μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά –και δεν χρειάζεται να πούμε το όνομά τους.

            Το ενδιαφέρον δεν έγκειται στην κατακράτηση και την αντίστροφη φυγάδευση της σημαίας, αλλά στην ακατανίκητη έλξη που ασκεί αυτό το κομμάτι πανί ακόμα και σήμερα, 38 χρόνια μετά. «Αλίμονο στο λαό που έχει ανάγκη από ήρωες», λέει ο Μπρεχτ στον Γαλιλαίο, όμως φαίνεται ύβρις το να πούμε γράψε «αλίμονο στα κινήματα που έχουν ανάγκη από σύμβολα». Περισσότερο έχουμε ανάγκη από αναφορές, γεωγραφικές και χρονολογικές. Και το Πολυτεχνείο, η αντίσταση στην τυραννία παραμένει ένα πανίσχυρο, ζωντανό σημείο αναφοράς.

            Είναι αυτονόητο ότι η σημαία δεν ανήκει σε κανένα σχήμα ή ίδρυμα. Κυρίως ανήκει σε όσους πότισαν κι εξακολουθούν να ποτίζουν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας. Ανήκει στους ξεχασμένους ήρωες, ανήκει στα νεανικά χέρια που κάποτε την κράτησαν και ας έχουν οι κάτοχοι εκείνων των χεριών  γεράσει, ας έχουν αλλάξει πρόσωπο και προσωπείο.

            Οι πασοκο-σημαιο-κράτορες «μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή», όταν στο ντουλάπι δεν υπάρχει ψίχα ψωμί, όμως εμείς μπορούμε να μιλάμε γι’ άλλες σημαίες που το μέλλον θα φέρει. Όσο όμως και αν προσπαθούν, το Πολυτεχνείο δεν το βάζουν στο χέρι.
πηγή